Το ένα εξοργιστικό διαδέχεται το άλλο στην Ελλάδα, με όλο και μεγαλύτερη ένταση, με όλο και περισσότερο παραλογισμό.
Ο Γλέζος βγαίνει και ζητάει συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό, διότι, όπως λέει, εμπιστεύτηκε ανθρώπους που δεν ήθελαν παρά την εξουσία. Τώρα το λέει; Μετά από τόσα και τόσα απίστευτα, ηλίθια παραπατήματα; Μετά από τόσα επιπρόσθετα δισεκατομμύρια χρέος στην πλάτη του Έλληνα και τερατώδεις υποθήκες στα Ελλαδικά υπάρχοντα; Δηλαδή, έπρεπε να φτάσουμε στα τελευταία της εντατικής, για να καταλάβει ο Γλέζος ότι οι «σύντροφοί» του είναι, είτε απύθμενα άσχετοι, είτε ύποπτα ραδιούργοι;
Η όλη ουσία της μόρφωσης, της εμπειρίας και της υπευθυνότητας είναι η πρόληψη του κακού. Κατόπιν εορτής, βράσε ρύζι. Όλοι είναι παντογνώστες. Αλλά τότε δεν έχει σχεδόν κανένα νόημα. Άντε να πούμε ότι, το πολύ-πολύ, στο μακρινό μέλλον κάποια γενιά θα εξετάσει ιστορικά την παρούσα εποχή και θα πάρει κάποια μαθήματα. Ίσως. Για το καλό το δικό της. Τώρα όμως; Τέτοια συγγνώμη τώρα; Τέτοιες συγγνώμες, τέτοιες ώρες, είναι αναμφίβολα αναγκαίες, αλλά εμπεριέχουν ελάχιστη πληρωμή προς το χρέος ευθύνης έναντι των πληγέντων, και κανένα ίχνος εξιλέωσης για αυτόν που τις ξεστομίζει.
Και τα περισσότερα σκούξα προς όλες τις κατευθύνσεις για τα άνανδρα και σπασμωδικά δρώμενα του Τσίπρα και της παρέας του, και τις συνεχείς χιονοστιβάδες ψεμάτων και παραπλάνησης που σερβίρουν, πεπεισμένοι ότι με το ασταμάτητο ψέμα θα συνεχίσουν να εισπράττουν, καταστρέφοντας ότι θετικό έχει απομείνει στην Ελλάδα, οι περισσότερες διαμαρτυρίες που ακούγονται, σε λάθος στόχο πάνε. Ο Τσίπρας και η παρέα του δεν τα κάνανε όλα μπάχαλο επειδή ξεφύγανε από την αριστερή/κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά επειδή επιμένουν σε αυτή.
Με λίγα λόγια Η ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ/ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Αυτό θα ήταν η τελική και μόνιμη καταστροφή.
Το πρόβλημα της εποχής μας (που κανείς δεν τολμάει να το συζητήσει) είναι ότι η κομμουνιστική αριστερά δεν μπορεί να «τροποποιηθεί», ούτως ώστε να συμπεριλάβει την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας του κράτους, την προτεραιότητα στους αυτόχθονες και όχι στους αλλοδαπούς, το σεβασμό και την προστασία της προσωπικής ιδιοκτησίας, ταυτόχρονα με την εξύψωση του εργάτη παντός τύπου, όχι μόνο σε καλύτερη οικονομική κατάσταση αλλά και σε εφάμιλλη κοινωνική υπόσταση με τον έχοντα της διπλανής συνοικίας.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί, αριστεροί κιόλας, που δεν έχουν ασχοληθεί με την ιστορία του περασμένου αιώνα αρκετά, διαβάζοντας τα παραπάνω συμφωνούν απολύτως («Μα αυτά είναι αυτονόητα. Γιατί όχι;»).
Βέβαια, όταν κάποιος τους εξηγήσει ότι έτσι λειτουργούσε η φασιστική αριστερά, το πράγμα αλλάζει ως δια μαγείας. Ως εκ τούτου, μια ανοιχτή συζήτηση που αποβλέπει σε μια κατεύθυνση με τους παραπάνω σκοπούς, δεν μπορεί να γίνει.
Τελικά, εκεί που έχει φτάσει η κατάσταση, ο μοναδικός πολιτικός που αποδεδειγμένα πραγματικά πιστεύει στην πολιτική τιμιότητα και συμπεριφέρεται αναλόγως, αρνούμενος, με αδιανόητο για πολλούς κόστος, να συμμετάσχει στην πολιτική της λαμογιάς είναι ο Βασίλης Λεβέντης. Βλέπω τα διάφορα βίντεο με τις ομιλίες και τις αναλύσεις του στην πανταχού παρούσα Youtube και απορώ με όσους στέλνουν σχόλια που τον βρίζουν και τον κακολογούν, συχνά με απίστευτες βωμολοχίες.
Και δεν είναι μόνο αυτοί, που δεν λένε να καταλάβουν. Στα κανάλια, ιδιαίτερα στα κανάλια της εθνικής εμβέλειας, οι διάφοροι παρουσιαστές, σχεδόν μηδενός εξαιρουμένου, ακούν αυτά που προτείνει ο Λεβέντης, και παραδόξως, όχι μόνον δεν αντιδρούν θετικά, αλλά κάνουν τα πάντα για να ελαχιστοποιήσουν τη σημασία τους. Όμως, είναι ολοφάνερο ότι, έναντι όσων προτείνει ο Λεβέντης, στην παρούσα κατάσταση, σοβαρός αντίλογος δεν μπορεί να υφίσταται από κανέναν λογικό πολίτη.
Και όμως.
Μια οικουμενική κυβέρνηση φυσικά είναι ένα είδος δικτατορίας και είναι αμφίβολο αν θα «πιάσει» στην Ελλάδα, στο πολιτικό σύστημα της οποίας, ο καθένας, περιμένει να πάει ο άλλος για ύπνο, για να στρίψει τον τιμόνι, όπου συμφέρει εκείνον περισσότερο.
Αλλά εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, μια οικουμενική κυβέρνηση είναι πολύ προτιμότερη από τις οποιεσδήποτε άλλες επιλογές που υπάρχουν, επιλογές που ολοφάνερα, από τη φύση τους θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα.
Οι δικές μου αναλύσεις πάντα καταλήγουν στο ότι ένα κράτος δίχως δικό του νόμισμα, αυτόματα χάνει το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής του κυριαρχίας. Αλλά με κανένα τρόπο δεν θα στήριζα επιστροφή στη δραχμή με κομμουνιστές στο τιμόνι, για να τυπώνουν δηλαδή αυτοί και η κλίκα τους λεφτά για τον εαυτό τους, τους συγγενείς και τους φίλους τους, ενώ θα ψωμοζούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Το εθνικό νόμισμα θέλει πατριώτες και αληθινούς γνώστες οικονομικών, όχι τσαρλατάνους. Και η ποιότητα του πολιτικού που κυκλοφορεί εγχώρια δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη, ιδιαίτερα τώρα, για τέτοιου είδους επιχειρήματα.
Εξ άλλου, με τα αποθέματα σε ευρώ της χώρας εξαντλημένα από τους ανεγκέφαλους χειρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, και η πιο άξια ομάδα πολιτικών στην κυβέρνηση τώρα, δύσκολα θα μπορούσε να πάει τη χώρα σε δικό της σοβαρό νόμισμα, χωρίς τον κίνδυνο του ολικού αφανισμού. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν αστειεύεται.
Δηλαδή, μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τώρα έχουμε στακάρει στο ευρώ.
Εκεί που μπλέξαμε λοιπόν, μια οικουμενική κυβέρνηση, με βάση τα εννιά σημεία της Ένωσης Κεντρώων και με Πρωθυπουργό τον Βασίλη Λεβέντη, είναι η μόνη ελπιδοφόρα εκδοχή στην τραγική κατάσταση που έχουμε περιέλθει. Αλλά, και μόνο η βίαια αρνητική αντίδραση που κάτι τέτοιο προκαλεί σε πολλούς, δείχνει πόσο μακριά είμαστε από το παροιμιακό φώς στο τούνελ.
Όσο για τον Τσίπρα και την παρέα του… Θα φύγουν στα σίγουρα. Είναι πλέον θέμα χρόνου. Και ευχής έργον θα ήταν, η επόμενη κυβέρνηση να βρει κάποιον νομικό και διπλωματικό τρόπο να στείλει όλη αυτή την ενδιαφέρουσα κλίκα στη Βόρειο Κορέα ή ίσως στην Κούβα, όπου θα μπορέσουν επιτέλους να μείνουν, να δουλέψουν και να μεγαλουργήσουν άνετα κι ακούραστα, μέσα στα πλαίσια της ιδεολογίας τους, παρέα με άλλους επιτυχημένους, ομοϊδεάτες «συντρόφους» της εκεί ντόπιας παραγωγής.