Διαμαρτύρεται η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ότι άλλα συμφωνήθηκαν προφορικά στις Βρυξέλλες και άλλα γίνονται στην πράξη όπως το κλείσιμο των συνόρων από τη Σερβία και τα Σκόπια, η πρωτοβουλία με τη διάσκεψη στο Βίζενγκραντ και οι τελευταίες πρωτοβουλίες της Αυστρίας, η οποία πρακτικά ακολούθησε τα δύο βαλκανικά κράτη.
Όποιος δε μαθαίνει από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Πέρυσι τέτοιες ημέρες η ελληνική κυβέρνηση πετύχαινε μια συμφωνία η οποία είχε ως "μεγάλο πλεονέκτημα" τη δημιουργική ασάφεια. Ωστόσο λες και πρόκειται για αδαείς, τα στελέχη της τότε αντιπροσωπείας στη Σύνοδο Κορυφής στηρίχθηκαν στα λόγια και τις υποσχέσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων, μη λαμβάνοντας γραπτά αυτά τα οποία μας είπαν ότι τους δόθηκαν και για να είμαστε δίκαιοι, ουδέποτε διαψεύστηκαν.
Ακριβώς λοιπόν ένα χρόνο μετά πάμε ξανά σε πολύ κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής με την πλάτη στον τοίχο και μόνο όπλο ένα βέτο. Ο πρωθυπουργός σηκώνει το όπλο και αντί να συνεχίσει να το κραδαίνει, τι κάνει;
Αρκείται πάλι σε μια προφορική δέσμευση ανοικτών συνόρων και αυτό έως τις αρχές Μαρτίου.
Τι λογική υπάρχει σε αυτό; Να πέφτεις στην ίδια παγίδα δύο φορές και μάλιστα τη δεύτερη με ένα κέρδος ολίγων ημερών;
Με συγχωρείτε αλλά να ένα ακόμη παράδειγμα ότι δεν ευθύνονται πάντα οι ξένοι όταν μας τη φέρνουν. Όχι φυσικά ότι αν είχαμε τίποτε γραπτώς, δε θα μας την έφερναν διότι ο καθένας εκτός ημών για να το πούμε στα ίσα, κοιτάζει να φυλάξει τον κώλο του.
Είμαστε οι καρπαζοεισπράκτορες της παρέας και δεν εννοούμε να το καταλάβουμε ώστε να σηκωθούμε επιτέλους να φύγουμε.