Μπροστά στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα υπό τη διακυβέρνηση Τσίπρα, ο πρωθυπουργός οφείλει να αναλογιστεί πλέον την επιβίωσή της πέρα και πάνω από την προσωπική του συντήρηση στην εξουσία. Και οφείλει να αναλογιστεί ότι εκτός από έντιμους συμβιβασμούς μπορεί να υπάρξουν και έντιμες αποχωρήσεις...
Είναι προφανές σε όσους δεν φορούν κομματικά γυαλιά ότι το σημερινό σκηνικό, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι αντιμετωπίσιμα από τη σημερινή κυβέρνηση. Που απλώς κερδίζει με νύχια και με δόντια πολιτικό χρόνο, χωρίς να κατορθώνει να δίνει λύσεις. Οι εξελίξεις και ο όγκος των υπό αντιμετώπιση προβλημάτων την υπερβαίνουν. Και η χρονοκαθυστέρηση απλώς επιδεινώνει δραματικά τη θέση της χώρας.
Ας δούμε την εικόνα σήμερα. Μία Ελλάδα υπό απειλή απομόνωσης και εξόδου (έστω μέσω time out) από τη Σένγκεν και με συνθήκες υπό διαμόρφωση σε σχέση με τα προσφυγικά κύματα, που ακόμη και αν γλιτώσει την έξωση και τις άμεσες συνέπειές της, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στο κόστος -σε όλα τα επίπεδα- της διαχείρισης των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων.
Την ίδια στιγμή η κοινωνία είναι ήδη στα κάγκελα για ασφαλιστικό και φορολογικά, η οικονομία συρρικνώνεται, τα capital controls παραμένουν, ενώ το νέο χτύπημα στη μεσαία τάξη και τους ελεύθερους επαγγελματίες θα την πλήξουν ακόμη περισσότερο. Την ώρα που οι αγροτικές κινητοποιήσεις καθιστούν ακόμα δυσχερέστερες τις μετακινήσεις, τις μεταφορές και το εμπόριο. Χώρα εντελώς αποδιοργανωμένη.
Και η κυβέρνηση εντελώς αδύναμη και ανήμπορη εκθέτει τη χώρα στους ξένους με την εμμονή στην προστασία της εκλογικής της πελατείας και των προσωπικών κεκτημένων. Επιλέγοντας μία πορεία χωρίς φρένα σε έναν κατήφορο που οδηγεί στον γκρεμό. Παρασύροντας μαζί της μία ολόκληρη κοινωνία, μία ολόκληρη χώρα.
Αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας έχει προφανώς τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι να γαντζωθεί στην εξουσία, να το τραβήξει μέχρι τέλους και όπου του βγει. Ρισκάροντας την παραμονή της χώρας και στη Σένγκεν αλλά και στο ευρώ. Η δεύτερη είναι να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Ελπίζοντας είτε ότι δεν θα έχει προλάβει να οργανωθεί ο αντίπαλος είτε ότι θα είναι σε κάθε περίπτωση ο ρυθμιστής της επόμενης μέρας. Και δεν έχει καμιά δυσκολία να φορέσει και πάλι το καπέλο του αγωνιστή αντιμνημονιακού, ασκώντας επιζήμια αντιπολίτευση. Άσχετα αν αντέχει ή όχι η χώρα άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, την τέταρτη μαζί με το δημοψήφισμα σε σχεδόν ένα χρόνο (και κάτι).
Η τρίτη και σοβαρότερη επιλογή, που ωστόσο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιλέξει, είναι αυτή της έντιμης αποχώρησης. Να παραιτηθεί, να δρομολογηθούν διαδικασίες για κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης με κοινή στήριξη και αποδοχή ώστε να μπορέσει να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Να αναζητηθεί φόρμουλα επικοινωνίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την από κοινού στήριξη μίας κυβέρνησης που θα αναλάβει πρώτα από όλα να σταθεροποιήσει τη χώρα.
Να πάνε στην άκρη κομματικές πελατείες και δήθεν ιδεολογικά προσκόμματα, να βρεθούν δίαυλοι επικοινωνίας και να επιλεγούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα αναλάβουν να βάλουν αξιόπιστους κανόνες λειτουργίας με γνώμονα την επανεκκίνηση της χώρας. Χωρίς ακραίες φωνές και τρικλοποδιές. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι οτι δεν θα το πράξει αυτό. Θα επιλέξει έναν από τους δύο πρώτους δρόμους. Γι' αυτό και ανεβάζει τους τόνους επιχειρώντας ταξικό διχασμό. Όπως δεν έκανε ποτέ έναν έντιμο συμβιβασμό, έτσι δεν μπορεί να κάνει και μία έντιμη αποχώρηση.