Παγώνουν ή ματαιώνονται τα σχέδια των πετρελαϊκών εταιριών με τη συνεχιζόμενη κατάρρευση της τιμής του «μαύρου χρυσού», η οποία οδεύει προς τα 25 ευρώ
Αντιλαμβάνομαι, ότι μέσα στην γενική ευφορία που επικράτησε στην Ελλάδα, όταν προ πενταετίας άρχισαν οι δηλώσεις αξιωματούχων περί τα ενεργειακά, ότι η Ελλάδα είναι θέμα χρόνου να καταστεί ενεργειακός κόμβος, και ότι θα εισρεύσουν άφθονα δισ. ευρώ στα δημόσια Ταμεία, ο γράφων σίγουρα θα προβλημάτισε τους αναγνώστες όταν από πρώτης στιγμής αμφισβήτησε την υλοποίηση των αναγγελλομένων κυβερνητικών προθέσεων.
Προς παραμυθία του λαού επανέρχεται έκτοτε το θέμα είτε από ανεπαρκείς πολιτικούς, είτε από άλλους με άγνωστα κίνητρα ή για αποπροσανατολισμό του λαού. Όμως, τα πράγματα ήσαν εξ αρχής καθαρά.
Πρώτον, για να υπάρξει πλήρης εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πρέπει η Ελλάδα να είναι σε θέση να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με όλες τις γειτονικές της χώρες, γεγονός που δεν μπορεί να συμβεί εφ’ όσον δεν είναι διατεθειμένη ή δεν μπορεί να υποστηρίξει τα δικαιώματά της «με κάθε μέσον», λόγω αμφισβήτησής των από όλους τους ενδιαφερομένους.
Δεύτερον, εξ αρχής είχα αναφερθεί στην πληροφορία που είχα από Άραβα πρεσβευτή, σε ανύποπτο χρόνο, ότι για να είναι συμφέρουσα η εξόρυξη πρέπει το βαρέλι το πετρέλαιο να σταθεροποιηθεί σε τιμή άνω των 65 δολαρίων ανά βαρέλι. Οι αυξομειούμενες τιμές του πετρελαίου, αναλόγως των εξελίξεων στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες δεν είναι ασφαλής δείκτης ώστε να διακινδυνεύσουν οι εταιρίες μια πολυδάπανη επένδυση.
Παγώνουν, αναβάλλονται ή ματαιώνονται όλα τα σχέδια των πετρελαϊκών εταιριών με την συνεχιζόμενη κατάρρευση της τιμής του «μαύρου χρυσού», η οποία οδεύει προς τα 25 δολάρια ανά βαρέλι. Πλην αυτού, υπάρχει και ο κίνδυνος παγκόσμιας ύφεσης, όπερ σημαίνει πως οι ανάγκες για ενέργεια βαίνουν ελαττούμενες, και ικανοποιούνται απολύτως από την υπάρχουσα παραγωγή. Ακόμη και εάν εκσπάσει στη Μ. Ανατολή γενικότερη σύρραξη και ανέλθει η τιμή του πετρελαίου, οι εταιρίες θα αφήσουν να περάσει καιρός ώστε να σταθεροποιηθεί η τιμή -με βεβαιότητα- άνω των 65 δολαρίων ανά βαρέλι.
Τρίτον, είναι αφελές να ονειρεύονται κάποιοι ότι μπορεί η Ρωσία να αυξήσει την διάθεση της ποσότητας αερίου προς την Ευρώπη, την ώρα που οι ΗΠΑ το απαγορεύουν και μάλιστα δημοσίως. Πώς ανέμεναν κάποιοι οφέλη από τον South Stream ή Turkish Stream (ο οποίος κατ’ ερασιτεχνικό τρόπο απεκλήθη και… Greek Stream!), χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ, όταν αυτή απαιτείται ακόμη και για βήξιμο;
Πλέον αυτών, ενδεικτικώς σημειώνω πως τα απαιτούμενα χρήματα για τις επενδύσεις είναι πάρα πολλά για να διακινδυνεύσουν οι εταιρίες. Μόνο το υπεράκτιο τμήμα Pωσίας-Bουλγαρίας έχει κόστος κατασκευής 10 δισ. δολ., ενώ η μεταφορά από το Aζερμπαϊτζάν στην Iταλία, προϋποθέτει επένδυση 45-50 δισ. δολ. Ποσά απαγορευτικά για διάθεση, όχι μόνον για τις σημερινές τιμές πώλησης.
Για δε την αισιοδοξία περί κατασκευής αγωγού από Ισραήλ σε Ελλάδα, νομίζω πως δεν έπρεπε καν να αναφέρεται για να μη τρέφει φρούδες ελπίδες ο λαός. Δεν είναι μόνον το τεράστιο κόστος, ούτε οι ενδοοικογενειακές -θα έλεγα- συνεννοήσεις των Ισραηλιτών ιδιοκτητών των εταιριών που θα εκμεταλλευτούν το αέριο του Ισραήλ με τους Ισραηλίτες Τούρκους πολίτες που είναι αρμόδιοι για την ενέργεια της Τουρκίας. Αλλά είναι η απαίτηση αφενός των αμερικανοβρετανών να περάσει ο αγωγός από την Τουρκία, αφετέρου το ίδιο επιδιώκει και η Γερμανία, η σχέση της οποίας με την Άγκυρα διατηρείται σε πολύ καλό επίπεδο, ενδιαφερόμενη για την συμμετοχή γερμανικών εταιριών στο όλο εγχείρημα.
Όταν δε, μετά από χρόνια, υπερπηδηθούν όλα τα εμπόδια και οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, ίσως το πετρέλαιο να μη είναι απαραίτητο για την ενέργεια, αφού ήδη οι εταιρίες προσανατολίζονται σε πηγές άλλης μορφής. Ας πατήσουμε επομένως τα πόδια μας στερεά στην γη, και ας αφήσουμε τα υπερφίαλα σχέδια.
Μακεδών
voria.gr