Βλέπω πως η Ευρώπη καλείται να απαντήσει στα ίδια ερωτήματα στα οποία κλήθηκαν να απαντήσουν οι ΗΠΑ το 2001, μετά την μαζική δολοφονία αμάχων πολιτών τους στον τόπο εργασίας τους, στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο.
Η Ευρώπη έχει μια πρόσθετη διάσταση να υπολογίσει. Αυτή των πολλών κυρίαρχων κρατών, που περιπλέκει τα πράγματα αλλά και προεξοφλεί την αμυντική κατάργηση της Σένγκεν, τουλάχιστον προσωρινά. Και ως γνωστόν ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Θα μου πει κάποιος, ίσως το αποτέλεσμα θα είναι μια πιο ενωμένη Ευρώπη. Πολιτικά, στρατιωτικά, νομοθετικά. Ενώ εύχομαι να είναι αυτή η κατάληξη, έχω σοβαρότατες αμφιβολίες κυρίως διότι είναι ευκολότερο να επανέλθει στην πρότερη κατάστασή της παρά να προχωρήσει προς την ομοσπονδοποίηση.
Δυστυχώς, με γνώμονα την απάντηση των ΗΠΑ στην μαζική τρομοκρατία, η πιθανότερη απάντηση της Ευρώπης στα τρομοκρατικά χτυπήματα θα είναι:
1. γιγάντωση των υπηρεσιών πληροφοριών ανά τον κόσμο και ειδικότερα στην Ευρώπη,
2. κατασκοπία σε κατακλυσμιαία κλίμακα, με συστήματα μαζικής παρακολούθησης τύπου Echelon και τα παράγωγά του,
3. αναστολή πολλών ατομικών ελευθεριών των πολιτών και
4. επιβολή άτυπου στρατιωτικού νόμου στις απειλούμενες περιοχές, και κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης όπου πραγματοποιείται χτύπημα. Υπόψην πως η Γαλλία είναι ήδη τρίτο τρίμηνο σε αυτό το καθεστώς, και το Βέλγιο μόλις μπήκε.
5. Θα καταργηθεί η συνθήκη Σένγκεν, και οι συνοριακοί έλεγχοι θα επανέλθουν, αφενός για να αποτραπούν οι πολίτες από τις επιλογές ακραίων εθνικιστικών κομμάτων και αφετέρου για ψυχολογικούς λόγους.
Η προοπτική μας, φευ, είναι ξεκάθαρη: Υπερεξουσίες της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, και κοινωνίες Οργουελικού τύπου, το λεγόμενο police state με τα ανάλογα του αμερικανικού homeland security, δηλαδή ασφάλεια εσωτερικού με υπερεξουσίες να καταπατά τα ατομικά δικαιώματα για να προστατεύει τις κοινωνίες μας και τη ζωή μας.
Ομολογώ πως κανένα δεν μου αρέσει ως προοπτική.
Υπάρχει όμως άλλη λύση;