Όπως έχω γράψει σε παλαιότερό μου κείμενο, έφυγα από την Ελλάδα το 2007. Μια δύσκολη αλλά, παράλληλα, και εύκολη απόφαση. Γιά μένα οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και ο έρπων φασισμός ήταν χαρακτηριστικά που δεν εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια.
Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ανάθεσή τους, όποιος είχε διαφορετική άποψη φιμωνόταν και διωκόταν.
Το 2007 πήρα μια απόφαση για να εξασφαλίσω στον 11χρονο τότε γιο μου την δυνατότητα να ζήσει σε μιά κοινωνία, όπου η κανονικότητα της ομοιομoρφίας δεν θα ήταν το ζητούμενο.
Στην Ελλάδα και την Ευρώπη της δεκαετίας του 2000, σε όλες τις εκφράσεις της καθημερινότητας, ίσχυε η αρχή του πανομοιότυπου.
Στις σκέψεις, στα λόγια, στη συμπεριφορά.
Ό,τι διαφορετικό λοιδορείτο, και στην ουσία απαγορευόταν.
Φύγαμε για να προασπίσουμε το δικαίωμα μας να ζούμε ελεύθεροι, κάτι που δεν μπορεί να γίνει μέσα σε κοινωνίες που χαλιναγωγούνται.
Έτσι, ήρθαμε Νοτιοανατολική Ασία.
Ο γιος μου συναναστράφηκε με παιδιά ορφανοτροφείων, παιδιά που ζουν σε παραγκουπόλεις παιδιά που μεγαλώνουν σε σκουπιδότοπους.
Παράλληλα, πήγαινε σχολείο και γνώριζε τον κόσμο της αλήθειας χωρίς ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις.
Σήμερα ο γιός μου πια στα 20 κάνει το δικό του ταξίδι στον κόσμο.
Συναντηθήκαμε τον προηγούμενο μήνα στο Λουγκάνο, για να αποχαιρετήσουμε γιά τελευταία φορά την γιαγιά του.
Στο ίδιο σημείο είχαμε αποχαιρετήσει και την μητέρα του και σύντροφό μου, όταν ήταν 3 χρονών το 1999.
Ο γιος μου, από την ηλικία των 16, ελέω διαδικτύου, άρχισε να κερδίζει από μόνος του τα προς το ζην.
Όπως και εγώ, εκμεταλλεύτηκε τη δυνατότητα που δίνει το διαδίκτυο, ώστε να δουλεύεις χωρίς αφεντικά.
Όταν τέλειωσε το διεθνές σχολείο, έγινε δεκτός απο αρκετά πανεπιστήμια.
Όταν τον ρώτησα τι κάνεις με τις σπουδές σου, μου απάντησε απλά ότι εγώ υποτακτικός κανενός δεν γίνομαι και μου εξήγησε, όχι ότι εγώ είχα άγνοια:
Τα πανεπιστήμια δεν λειτουργούν γιά να παρέχουν γνώση αλλά είναι υποκαταστήματα πολυεθνικών εταιρειών, με προγράμματα που χρηματοδοτούνται απευθείας απο αυτές και φοιτητές που διαγκωνίζονται γιά την εξασφάλιση μιας μελλοντικής καλοπληρωμένης θέσης σε αυτές, ενώ οι υπόλοιποι μένουν να πληρώσουν για μιά ζωή τα δάνεια που πήραν γιά να πάρουν ένα πτυχίο σκλαβιάς.
Από το Λουγκάνο αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί ενα ταξίδι στην Ευρώπη.
Σε αυτό το οδοιπορικό μας, είδαμε μια Ευρώπη χωρισμένη στα δύο μια Ευρώπη παραδομένη χωρις ελπίδα.
Ξέρω ότι πολλοι αναγνώστες του ιστολογίου σου θα διαφωνήσουν για τη μία από τις δύο, αλλά οι πιο ζωντανές κοινωνίες βρίσκονται στην Ισπανία και την Γερμανία.
Εκεί, σε αυτές, υπάρχει λόγος και αντίλογος υπάρχει διαφωνία αλλα και σεβασμός.
Ίσως με πιο πολύ πάθος στους Ισπανούς και με περισσότερο ορθολογισμό στους Γερμανούς.
Οι Γάλλοι ειναι χαμένοι, όπως και οι Έλληνες, στις δάφνες του παρελθόντος.
Στις Κάτω Χώρες, ο φασισμός είναι εμφανής όσο ποτέ.
Για την Ελβετία έχω να πω ότι δεν εχει καμμία σχέση με την Ελβετία που γνώρισα εγώ την δεκαετία του 1990.
Μια Ελβετία κλειστή, φοβική.
Εντύπωση προκαλεί ότι οι μετανάστες που έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα είναι και οι πιο συντηρητικοί αγγίζοντας τα όρια του φασισμού, αν δεν υποστηρίζουν ανοιχτά τα ξενοφοβικά-φασιστικά σχήματα σε όλες τις χώρες που περάσαμε.
Από την Ισπανία φύγαμε, εγώ για το Βιετνάμ -με μια μικρή στάση στη Σιγκαπούρη- και ο γιος μου γιά Λατινική Αμερική.
Όταν έφτασα Σιγκαπούρη, στο ξενοδοχείο, όταν με είδαν, μου εσφιξαν το χέρι και μου έδωσαν συγχαρητήρια.
Οταν ρώτησα τι έγινε -στο ίδιο ξενοδοχείο μένω τακτικά όταν επισκεπτομαι την Σιγκαπούρη και ξέρουν ότι είμαι από την Έλλαδα- μου έδειξαν την τηλεόραση όπου σέ ένα Σιγκαπουριανό δίκτυο, μεγάλης εμβέλειας σε όλη την Νοτιοανατολική Ασία έδειχνε τον παππού με την γιαγιά απο την Ειδομένη, πολίτες στο κέντρο της Αθήνας να κουβαλάνε φαγητό σε κατσαρόλες για να ταΐσουν πρόσφυγες, σε ένα εκτενές ρεπορτάζ του δικτύου για την στάση των Ελλήνων, φτωχών ανθρώπων, όπως ανέφεραν οι ρεπόρτερ που βοηθούν και συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο στους πρόσφυγες.
Πρώτη φορά στα 9 χρόνια που ζω εκτός Ελλάδας κάποιος μου σφίγγει το χέρι που είμαι Ελληνας.
Αυτή την ώρα βρίσκομαι στο Νταλάτ, μόλις γύρισα απο τους καταρράκτες ένα μέρος που με ησυχάζει και βάζει τις σκέψεις μου σε τάξη.
Τώρα πιά ξέρω ότι ο γιος μου έχει αποφασίσει να ζήσει ελεύθερος, και συνειδητοποίησα ότι η σπίθα υπάρχει ακόμα ζωντανή στις καρδιές κάποιων Ελλήνων, η ελπίδα δεν εχει πεθάνει ακόμα.
Μόλις έκλεισα τα εισιτήρια, Μάιο έρχομαι Έλλάδα· αν θα μείνω για πολύ ή λίγο, εξαρτάται από το τι θα νοιώσω.
NIZ
Dalat Vietnam