Ενώ η άμμος στην ελληνική κλεψύδρα τελειώνει, οι Πολίτες δεν μπορούν να απαντήσουν σχετικά με το τι θέλουν, αλλά και τι είναι πρόθυμοι να υποστούν – κάτι που είναι όμως απαραίτητο, αφού χωρίς τη δική τους αμέριστη στήριξη δεν υπάρχει ελπίδα
Από μικρό και από «μωρό» μαθαίνεις την αλήθεια, όπως λέει η παροιμία. Αυτό ακριβώς συμπέραναν πολλοί, ακούγοντας τον αρχηγό ενός μικρού κόμματος να ζητά από τους Έλληνες να δουν επιτέλους την ποιότητα αυτών που εκλέγουν – τονίζοντας πως ήλθε πια «η ώρα του λαού» να πάρει ο ίδιος αποφάσεις, παύοντας να επιβαρύνει τους άλλους με τις δικές του ευθύνες. Ο λαός φυσικά θα αναρωτηθεί εάν έχει ακόμη χρόνο, καθώς επίσης ποιό είναι το δίλημμα, στο οποίο πρέπει να απαντήσει. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:
(α) Τέλος χρόνου: Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι κάτι περισσότερο από δραματική. Ειδικότερα, το ΑΕΠ της έχει μειωθεί κατά 65,97 δις € σε σχέση με το 2008 (από τα 241,99 δις € το 2008 στα 176,02 δις € το 2015 σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ) ή κατά περίπου -27%. Έχει φτάσει λοιπόν στα επίπεδα του 2003 (178,91 δις €) – με τη διαφορά όμως πως τότε το δημόσιο χρέος της ήταν περίπου το μισό (168 δις € ή 98% του ΑΕΠ), το ιδιωτικό αμελητέο και οι τράπεζες χωρίς κανένα πρόβλημα.
Σήμερα όλα αυτά τα μεγέθη έχουν επιδεινωθεί σε υπερθετικό βαθμό, αφού το δημόσιο χρέος υπερβαίνει τα 320 δις €, το ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό τα 200 δις € και οι τράπεζες είναι χρεοκοπημένες – παρά την πρόσφατη αύξηση των κεφαλαίων τους, καθώς επίσης την ιδιωτικοποίηση τους.
Εάν δεν λυθεί δε το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους, καθώς επίσης των κόκκινων δανείων των τραπεζών (άνω των 100 δις €), η επόμενη αύξηση κεφαλαίων των οποίων θα δρομολογηθεί από τις καταθέσεις, η οικονομία μας αποκλείεται να αναπτυχθεί – ενώ χωρίς ανάπτυξη η Ελλάδα είναι προφανώς καταδικασμένη.
Δυστυχώς η κυβέρνηση, λόγω ανεπάρκειας ή ανοησίας, δεν χρησιμοποίησε τα 25 δις € που είχαν εγκριθεί για τις τράπεζες, όπως το 2015 έστειλε πίσω τα 11 δις € – οπότε δεν μπορεί να δώσει σοβαρή λύση στο πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Οι πληρωμές τώρα του χρέους, οι οποίες είναι μάλλον αδύνατες εάν δεν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, έτσι ώστε να εισπραχθούν οι δόσεις του νέου δανεισμού (πηγή: FT) σε δις € είναι οι εξής:
.
| 2016 | Μαρτ. | Απρίλ. | Μάιος | Ιούν. | Ιούλ. | Αύγ. | Σεπτ. | Οκτ. | Νοε. | Δεκ. |
| Ποσόν | 5,5 | 2,7 | 1,4 | 2,3 | 4,4 | 0,0 | 0,5 | 0,0 | 0,0 | 0,3 |
.
Το μεγαλύτερο μέρος τους αφορά έντοκα γραμμάτια των τραπεζών, τα οποία είναι σχετικά εύκολο να ανανεωθούν. Υπάρχουν όμως και κάποιες πληρωμές προς τη ΕΚΤ στα μέσα του έτους, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να διενεργηθούν χωρίς νέο δανεισμό – γεγονός που επεξηγεί τη φράση του υπουργού οικονομικών (καήκαμε), εάν δεν κλείσει η αξιολόγηση.
(β) Το δίλημμα των Ελλήνων: Υπάρχουν ουσιαστικά δύο μόνο δρόμοι, τους οποίους μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει άμεσα, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση, η Ελλάδα – οδυνηροί ασφαλώς και οι δύο, ενώ απαιτούν μεγάλες θυσίες από τους Πολίτες, όσον αφορά το βιοτικό τους επίπεδο (το οποίο στο παρελθόν δεν το κέρδισαν οι ίδιοι, αλλά κυριολεκτικά τους χαρίστηκε).
Ο ένας είναι η στάση πληρωμών, με στόχο τη διαπραγμάτευση μίας μεγάλης μείωσης του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να δρομολογηθεί μία αντίστοιχη του ιδιωτικού, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων – χωρίς την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης.
Εμείς είμαστε υπέρ αυτού του δρόμου, εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) και με κάθε ρίσκο – όπου φυσικά πρέπει να υπάρχει σχέδιο εξόδου από το ευρώ, εάν τυχόν υποχρεωθούμε. Για το συγκεκριμένο δρόμο όμως δεν υπάρχει καμία φιλελεύθερη παράταξη, η οποία να τον εκπροσωπεί, μετά την κυβίστηση της κυβέρνησης – ενώ ορισμένες αριστερές ή εθνικιστικές τον συνδέουν με την υιοθέτηση της δραχμής, χωρίς να έχουν ένα βιώσιμο, λεπτομερώς αναλυμένο, σοβαρό και υπεύθυνο σχέδιο.
Εμείς πιθανολογούμε βέβαια πως η Ευρωζώνη θα διαλυθεί, γνωρίζουμε πως το εθνικό νόμισμα είναι συνώνυμο με την ταυτότητα, με τη σημαία και με τον πολιτισμό ενός λαού, θεωρούμε ότι είναι καλύτερη η επιστροφή όλων μαζί των χωρών στην προ ευρώ εποχή, αλλά πιστεύουμε πως η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη μετά την υπογραφή του PSI.
Ο δεύτερος δρόμος είναι η πιστή τήρηση των μνημονίων, χωρίς καθόλου παράπονα και διαμαρτυρίες – όπου, όταν χρειάζονται νέα μέτρα, αναγκαστικά ουσιαστικά εάν υποχωρεί η οικονομία, θα πρέπει να λαμβάνονται αμέσως και χωρίς περιττές συζητήσεις. Υπάρχουν αρκετές πολιτικές παρατάξεις που τον υποστηρίζουν, γνωστές από το σλόγκαν «Μένουμε Ευρώπη» – ενώ ελπίζουν ατεκμηρίωτα πως η χώρα δεν θα λεηλατηθεί, καταλήγοντας σε μία περιοχή φθηνού εργατικού δυναμικού της γερμανικής βιομηχανίας, όπως η Πορτογαλία.
Επίσης θεωρούν πιθανότατα ότι, οι δανειστές θα μας λυπηθούν κάποια στιγμή, αναδιαρθρώνοντας το χρέος – πως θα το μεταφέρουν λοιπόν στις επόμενες γενιές, γεγονός που θα καταστήσει την Ελλάδα αποικία τους στο διηνεκές. Προφανώς τα κόμματα αυτά δεν ενοχλούνται από μία τέτοια προοπτική, ενώ δεν παίρνουν κανένα ρίσκο – αφού ακολουθούν την πεπατημένη, με τους «Θεσμούς» στο τιμόνι της χώρας και τα ίδια στον αυτόματο πιλότο, χωρίς να αναζητούν κάθε φορά μόνα τους τις σωστές λύσεις.
Περαιτέρω, η απάντηση στο παραπάνω δίλημμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να δοθεί από κανέναν άλλο, εκτός από τους Έλληνες Πολίτες – αφού και οι δύο επιλογές προϋποθέτουν την αμέριστη στήριξη τους, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μας. Εν τούτοις, διαπιστώνεται ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: το γεγονός ότι, δεν υπάρχει κάποια πολιτική παράταξη, μη αριστερή και μη εθνικιστική, που να τάσσεται υπέρ της στάσης πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, έχοντας εκπονήσει ανάλογα σχέδια.
Ταυτόχρονα, η πατρίδα μας δεν έχει την πολυτέλεια της διεξαγωγής νέων εκλογών – οι οποίες βέβαια δεν θα είχαν ιδιαίτερο νόημα, όσο δεν υπάρχει κάποιο κόμμα που να είναι σε θέση να εκπροσωπήσει την πρώτη επιλογή, έτσι όπως την αναφέραμε. Επομένως, είμαστε αντιμέτωποι με ένα εξαιρετικά κρίσιμο δίλημμα, το οποίο όμως δεν μπορεί να απαντηθεί από τον ελληνικό λαό, ως οφείλει – γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα δυστυχώς θα καρκινοβατεί, βυθιζόμενη όλο και περισσότερο στο τέλμα.
Ολοκληρώνοντας, υπάρχει ένα ακόμη κρίσιμο ερώτημα: το τι είναι διατεθειμένοι, καθώς επίσης πρόθυμοι οι Έλληνες να θυσιάσουν και να υποστούν, για να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία, την υπερηφάνεια, και την αξιοπρέπεια τους, παύοντας να αποτελούν την ντροπή της Ευρώπης – όπως, για παράδειγμα, οι Ρώσοι, οι οποίοι έχουν επιλέξει οι ίδιοι το δρόμο τους (άρθρο).
Δυστυχώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε, παρά το ότι γνωρίζουμε πως είναι σημαντικότερο από όλα τα προηγούμενα – επειδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας έχει διαβρωθεί, κατά τη διάρκεια των προηγουμένων τριάντα πέντε ετών, οπότε πολύ δύσκολα μπορεί να αποδεχθεί μία ανιδιοτελή εθνική συμπεριφορά, κόπο και θυσίες.