Η πολιτική της υποτέλειας, των υποκλίσεων, της διεθνούς επαιτείας, της καρέκλας, της νομής της εξουσίας, της προδοσίας και των κυβιστήσεων χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών κομμάτων – μη επιτρέποντας ελπίδες για το μέλλον
..«Ο B. Brecht είχε πει κάποτε πως, όταν το Άδικο κυριαρχήσει επί του Δικαίου, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον. Επομένως, ο απλός Έλληνας Πολίτης έχει καθήκον να αντισταθεί, όταν εκβιάζεται σε τέτοιο βαθμό – πολύ περισσότερο όταν η Δημοκρατία στη χώρα του (ότι έχει απομείνει από αυτήν, για να είμαστε ειλικρινείς) κινδυνεύει να καταλυθεί, από τις συγχρονισμένες ενέργειες του ΔΝΤ και της Γερμανίας.Προσωπικά βλέπω μία μόνο λύση για την Ελλάδα, στην οποία επιχειρείται μία απίστευτη «οικονομική γενοκτονία»: την εξέγερση, με στόχο τη σύλληψη και την καταδίκη της συμμορίας εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι οδήγησαν ή/και οδηγούν τη χώρα τους στην καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά, όποιος από τους γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν εξαφανιστεί, μέχρι να μετρήσει κανείς έως το τρία, θα πρέπει να έχει την ίδια ακριβώς μοίρα – τη σύλληψη του από τους Πολίτες και την καταδίκη του από την Ελληνική Δικαιοσύνη” (T.Mehner).
Άποψη
Φαίνεται δυστυχώς πως συνεχίζεται η πολιτική της υποτέλειας, των δουλικών υποκλίσεων και του μετανοιωμένου μαθητή, ο οποίος υπόσχεται συνεχώς να κάνει καλύτερα τα μαθήματα του, έτσι ώστε να αποφύγει την τιμωρία – χωρίς όμως ποτέ να σέβεται τις υποσχέσεις του, όπως συνέβη με τις προεκλογικές δεσμεύσεις.
Ακόμη χειρότερη όμως είναι η πολιτική της διεθνούς επαιτείας, την οποία έχει υιοθετήσει η παρούσα κυβέρνηση, έχοντας πάρει με τη σειρά της τη σκυτάλη από τις προηγούμενες – χωρίς καν να ντρέπεται, εξευτελίζοντας την Ελλάδα διεθνώς. Ειδικά όσον αφορά το εσωτερικό της χώρας, επικρατεί η πολιτική της καρέκλας: η νομή της εξουσίας με κάθε τρόπο δηλαδή – με κυβιστήσεις, με προδοσίες και με συμβιβασμούς που αηδιάζουν την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Ως εκ τούτου, αυτό που λογικά θα απέμενε δεν θα ήταν δυστυχώς άλλο, από την υγιή εξέγερση των Ελλήνων, πριν ακόμη καταστραφεί η χώρα τους εξ ολοκλήρου – κάτι που δεν πρόκειται να καθυστερήσει πλέον πολύ, αφού η κυβέρνηση έχει παραδώσει ερήμην των πολιτών όλα τα κλειδιά της Ελλάδας στους δανειστές της και ειδικά στη Γερμανία. Μπορεί όμως κανείς να περιμένει κάτι τέτοιο;
Κατά την άποψη μας όχι, αφού η οικονομική χρεοκοπία έχει διευρυνθεί με την πολιτική, κοινωνική και σήμερα πολιτισμική κατάρρευση της χώρας, η οποία φαίνεται καθαρά στα εθνικά θέματα – όπου η Ελλάδα έχει μετατραπεί πλέον σε μία περιοχή χωρίς εθνική υπόσταση, χωρίς σύνορα και χωρίς αξιοπρέπεια. Πόσο μάλλον αφού, μετά από ορισμένα «πυροτεχνήματα» (αγρότες, επιστήμονες), επανήλθε η σιωπή των αμνών – ο συλλογικός ύπνος.
«Θα μπορούσε να είχε σωθεί η Ελλάδα;» αναρωτούνται πολλοί, ειδικά όταν ακούν πως η Κύπρος έπαψε πια να είναι υπό την σκέπη των μνημονίων. «Ασφαλώς», θα ήταν η απάντηση, χωρίς όμως το ελληνικό πρόβλημα να έχει κάποια σχέση με το κυπριακό – αφού το θέμα της Κύπρου ήταν οι τράπεζες, όπως επίσης της Ιρλανδίας και εν μέρει της Πορτογαλίας, ενώ το δημόσιο χρέος τους ήταν σχετικά χαμηλό.
«Πώς θα μπορούσε να είχε σωθεί, χωρίς να επιλέξει την πτώχευση το 2010, όπου έπρεπε και μπορούσε, αφού ήταν έγκλημα η υπαγωγή της στο ΔΝΤ;», θα ήταν ίσως η επόμενη ερώτηση. «Εφαρμόζοντας ένα δικό της τριετές πρόγραμμα, όπου το πρώτο έτος θα λαμβάνονταν όλα μαζί τα απαιτούμενα μέτρα, το δεύτερο θα ωρίμαζαν και το τρίτο θα επέδιδαν», θα απαντούσε κανείς, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις.
Εάν όμως το πρόγραμμα αυτό τελικά αποτύγχανε, τότε η χώρα θα έπρεπε υποχρεωτικά να προβεί σε στάση πληρωμών – να πτωχεύσει επίσημα δηλαδή, έτσι ώστε να προστατευθεί η δημόσια και η ιδιωτική της περιουσία από τους δανειστές της. Στη συνέχεια θα έπρεπε να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές της τη διαγραφή μέρους των χρεών της. Αυτό άλλωστε συμβουλεύει κανείς εκείνες τις επιχειρήσεις που έχουν υπερχρεωθεί και παράγουν ζημίες – αφού οτιδήποτε άλλο δεν οδηγεί πουθενά.
Δυστυχώς όμως, η κυβέρνηση του 2011 πρόλαβε να μπλοκάρει τη χρεοκοπία της χώρας υποθηκεύοντας την, καθώς επίσης στερώντας της τη δυνατότητα της μετατροπής του χρέους της σε εθνικό νόμισμα – οπότε ουσιαστικά τη δολοφόνησε. Εκτός αυτού, δεν έλαβε κανένα διαρθρωτικό μέτρο, περιοριζόμενη στις μειώσεις μισθών και στις αυξήσεις των φόρων – με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν η κατανάλωση και οι επενδύσεις, να κορυφωθεί η ανεργία κοκ.
Όλα αυτά αποτελούν πια παρελθόν, ενώ δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον εάν δεν διαγραφούν δημόσια και ιδιωτικά χρέη – σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα επανεκκίνησης της οικονομίας μας. Επειδή όμως δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα, ενώ και η νέα κυβέρνηση δεν είναι πρόθυμη να προβεί σε στάση πληρωμών, δεν μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος – όσο και αν προσπαθήσει.
Ως εκ τούτου θα συνεχίζει να κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας, καθώς επίσης της εξόδου από το ευρώ επάνω από το κεφάλι μας – ενώ αυτού του είδους οι απειλές θα αρχίσουν ξανά, όταν ξεπεραστεί το πρόβλημα των μεταναστευτικών κυμάτων. Επομένως, το μέλλον της αποικίας είναι δεδομένο (ανάλυση), οπότε δεν αξίζει καν τον κόπο να γράφει κανείς σχετικά άρθρα.
.