Με τον...οδοστρωτήρα της τρομοκρατίας να συμπιέζει την Ευρώπη και με το προσφυγικό πρόβλημα να προσλαμβάνει διαστάσεις δυσπερίγραπτες, με την έλλειψη συμπαγούς Ευρωπαικής στρατηγικής για την αντιμετώπισή του με όρους συναντίληψης και συνεννόησης μεταξύ των Ευρωπαικών κρατών μελών της ΕΕ , η Ελλάδα της εξάχρονης δοκιμασίας των μνημονίων και της υποτέλειας σε ξένα και εγχώρια συγκροτημένα συμφέροντα, δεν μετατρέπεται απλώς σ' ένα "αδιέξοδο" για τους χιλιάδες των προσφύγων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια χώρα σε διάλυση...
Οι "νεκροπομποί" της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας των Ελλήνων, ανενόχλητοι και ανενδοίαστοι, ανίκανοι μεν,συμβιβασμένοι και αναιδέστατοι δε, με γνώμονα την ευκαιριακή πολιτική διαστροφή τους, που τους επιτρέπει να χαλκεύουν την αλήθεια των πραγμάτων, εσχάτως και στο θέμα του προσφυγικού, διασπείρουν τη διχαστική φοβία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες. Αποτελούν την προσωποποίηση του "ολοκληρωτισμού" της αναισχυντίας και της ανεμπόδιστης αυθαιρεσίας.
Και μάλιστα ενός "ολοκληρωτισμού" στη χειρότερη μορφή του, που αριθμοποιεί τους πολίτες και τους θεωρεί ανεγκέφαλους, που υπάρχουν για να υπηρετούν την ανίκανη εξουσία και τυς έρποντες στις παρυφές της.
Για όσους σπεύσουν να εκλάβουν ως υπερβολή τα περί "ολοκληρωτισμού" της τωρινής συγκυβέρνησης, αλλά και της προηγούμενης, δεν έχουν παρά να σκεφτούν την κοινωνική πραγματικότητα και να αξιολογήσουν τις κυβερνητικές αποφάσεις σ' όλους τους τομείς της κοινωνίας. Βέβαια, η 'αξιολόγηση" προυποθέτει και πληροφόρηση, που εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται.
Οι πολίτες, εξάλλου, δεν έχουν τα περιθώρια να επεξεργαστούν δεδομένα και να καταλήξουν σε ασφαλή συμπεράσματα, για τον εμπαιγμό που υφίστανται, όσο κι αν είναι απροκάλυπτος. Η κοινωνική διαστρωμάτωση έχει υποστεί πολλές ρωγμές και κινδυνεύει με καθίζηση.
Ο πολύς λαός με αποψιλωμένη την εθνική του υπερηφάνεια και εξαπατηθείς από τις κυβερνητικές αοριστολογίες νιώθει φοβισμένος, σκόρπιος και διεσπαρμένος. Τη ζωή του διακρίνει μια οικονομική και υπαρξιακή μιζέρια, η εγκατάλειψη...
Και μη έχοντας σε επαρκή βαθμό ακόμη το αίσθημα της αηδίας, οδηγείται με τις ωμές και αναφομοίωτες πολιτικές μέσα στους υπονόμους, όπου κινδυνεύει όχι μόνο η κοινωνική του ευαισθησία, αλλά και η ζωή η ίδια.
Και οι κυβερνώντες συνεχίζουν το "παιχνίδι" τους χρησιμοποιώντας τις "γυαλιστερές" λέξεις, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η αλήθεια είναι,ωστόσο, ότι η στίλβη αυτή και η υποτιθέμενη παρθενία των λέξεων της πολιτικής απάτης, ναι μεν συσσωρεύονται, αλλά δεν δικαιώθηκαν ποτέ σαν αυτοσκοπός.
Ομως, αυτή είναι μια αλήθεια, αν και αυταπόδεικτη διαχρονικά, που δεν αντιλαμβάνονται οι "νεκροπομποί" της εθνικής μας αξιοπρέπειας...