Φθονούν τους επιτυχημένους, διότι οι ίδιοι είναι αποτυχημένοι – Τους μορφωμένους, διότι είναι αμόρφωτοι – Τους ικανούς, διότι είναι ανίκανοι, τους Άξιους, διότι είναι ανάξιοι και τους εργατικούς, διότι είναι τεμπέληδες
Έχουμε σκεφθεί ποιοί είναι κυβερνούν;
Ας προσπαθήσουμε να «αποκωδικοποιήσουμε» την ταυτότητα τους:
Μισούν την Εκκλησία, διότι πιστεύουν με φανατισμό στο αλάθητο του μαρξιστικού-λενινιστικού δόγματος και στη νομοτέλεια της επανάστασης.
Μισούν, επίσης, τον στρατό και την αστυνομία, διότι έχουν γαλουχηθεί με τα συμπλέγματα της συντριβής τους στου Μακρυγιάννη, στον Γράμμο και στο Βίτσι και, παράλληλα, είναι αλλεργικοί με κάθε έννοια πειθαρχίας, τάξης και κοινωνικής γαλήνης…
Απεχθάνονται την ελεύθερη οικονομία και την αγορά, διότι η λειτουργία τους απαιτεί γνώση, προσπάθεια, τόλμη, διακινδύνευση, ανταγωνιστικότητα, υπευθυνότητα, πρωτοβουλίες και συναίσθηση υποχρεώσεων, ενώ αυτοί έχουν μάθει στο βόλεμα, στο ραχάτι, στην ανευθυνότητα, στην ξεδιαντροπιά των εργατοπατέρων, στην ακατάσχετη διεκδίκηση προνομίων και στην διαρκή επίκληση κεκτημένων δικαιωμάτων…
Εχθρεύονται την Ευρώπη, διότι οι λαοί της αποτίναξαν τους ερυθρούς και φαιούς ολοκληρωτισμούς, κατέκτησαν την δημοκρατία, παγίωσαν την ειρήνη, πέτυχαν ζηλευτό βιοτικό επίπεδο, καλλιεργούν την έμπνευση, την δημιουργία και την καινοτομία, αναζητούν τις κορυφές της επιστήμης και της τέχνης και αποβλέπουν στην διαρκή ανάπτυξη των κοινωνιών τους, ενώ οι ίδιοι επιμένουν απεγνωσμένα, άλλα μάταια, στην δικαίωση των μαρξιστικών-λενινιστικών τους ψευδαισθήσεων, κρυφοκοιτάζοντας την τυραννία του αιμοδιψούς Κίμ Γιόνγκ-ούν και την παρανοϊκή μεγαλομανία τού αλήστου μνήμης Τσάβες…
Έχουν διεστραμμένη αντίληψη περί ελευθερίας, αφού την εννοούν ως ανεξέλεγκτη ασυδοσία και απόλυτη αναρχία, όταν διεκδικούν την εξουσία και, ως αυτονόητο δικαίωμα αυταρχικής και καταχρηστικής εφαρμογής των ιδεοληπτικών εμμονών τους, όταν ασκούν την εξουσία…
Έχουν ιδιόμορφη αντίληψη περί αισθητικής, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την ποιότητα, την ευπρέπεια, την ευγένεια, τη παράδοση, την θεσμική Ιεραρχία, τον σεβασμό του περιβάλλοντος χώρου, την ιερότητα ή την επισημότητα των στιγμών και την συναίσθηση του φερομένου αξιώματος.
Θεωρούν «μαγκιά», λεβεντιά, απόδειξη λαϊκότητας, αντικομφορμισμού και πλέριας αριστεροσύνης την κατάργηση της γραβάτας, το τσαλακωμένο μέχρι λύπησης σακάκι, τις ξεχειλωμένες ζακέτες, τα κλαρωτά τσίτια, το κόκκινο σακίδιο μονόπαντα στον ώμο, την απλυσιά, την αχτενισιά και την μπόχα, το πέταγμα της τσίχλας στα παρτέρια του προεδρικού μεγάρου, τα σπορτέξ παπούτσια στην ορκωμοσία τους, το μαύρο πουκάμισο στην υποδοχή ξένων ηγετών, το άνοιγμα των ποδιών και το λίκνισμα στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων, το χασμουρητό η και τον ύπνο στα υπουργικά έδρανα της Βουλής, την αναίδεια, την αμορφωσιά και την επίδειξη εξυπναδισμού στις ραδιοτηλεοπτικές τους εμφανίσεις, την ισχυρογνωμοσύνη του απαίδευτου, την φλυαρία του αγράμματου και την θρασύτητα του αργόσχολου…
Και όλα αυτά πασπαλισμένα με την αυτάρεσκη πεποίθηση ότι έχουν αναλάβει εργολαβικά και υπηρετούν -μόνον αυτοί- τα συμφέροντα του λαού και ότι αγωνίζονται νυχθημερόν, χωρίς ανάσα και ανάπαυση, για την προστασία των δικαιωμάτων τρικ..
Σιχαίνονται την αριστεία, διότι έχουν πλήρη συναίσθηση της προσωπικής τους ανεπάρκειας. Αρνούνται τον ανταγωνισμό, διότι γνωρίζουν την προσωπική τους υστέρηση.
Επιθυμούν διακαώς την τακτοποίηση στο δημόσιο, διότι είναι βέβαιοι για την παταγώδη αποτυχία τους στο ελεύθερο επάγγελμα και στην ιδιωτική επιχείρηση.
Αναβαπτίζονται στις πολύωρες, μονότονες και ανούσιες κομματικές τους συγκεντρώσεις, όπου κυριαρχούν η επίδειξη δογματικής ακαμψίας, κομματικού πατριωτισμού, ταξικής ορθοφροσύνης και το ανάστημα ξεπερασμένων τσιτάτων.
Είναι παντελώς ανίκανοι (και το γνωρίζουν) να ανταποκριθούν στον διάλογο με επιχειρήματα και στην αντιπαράθεση με βάση την γνώση και την εμπειρία.
Αγαπούν το «φραπόγαλο» στα στέκια του Κολωνακίου και το «άραγμα» στις πλαζ της Μυκόνου, διότι εκεί, με άνεση και χωρίς πνευματική και σωματική κόπωση, επανακαθορίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας, γκρεμίζουν τον καπιταλισμό, οικοδομούν τον σοσιαλισμό και συντρίβουν τον φασισμό…
Φθονούν τους επιτυχημένους διότι οι ίδιοι είναι αποτυχημένοι, τους μορφωμένους διότι είναι αμόρφωτοι, τους ικανούς διότι είναι ανίκανοι, τους άξιους διότι είναι ανάξιοι και τους εργατικούς διότι είναι τεμπέληδες.
Θα προτιμούσαν να τους δουν να βασανίζονται και να υποφέρουν, για να ικανοποιήσουν τα χαμερπή συμπλέγματα κατωτερότητας, ζήλιας και μίσους πού τους διακατέχουν, παρά να επιχειρήσουν να τους μοιάσουν και να τους φθάσουν…
Λατρεύουν και προσκυνούν τον Ροβεσπιέρο, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Χότζα, τον Τσαουσέσκου, τον Τσέ, τον Κάστρο, τον Ζαχαριάδη και τον Βελουχιώτη, διότι δεν μπορούν να καταλάβουν και να συναισθανθούν το «μολών λαβε» του Λεωνίδα, το μεγαλείο του Περικλή, το πνεύμα του Αριστοτέλη, τον οικουμενισμό του Μ. Αλεξάνδρου, την ελληνικότητα του Παλαιολόγου, τον ηρωισμό του Υψηλάντη, την δόξα του Κολοκοτρώνη, την παλληκαριά του Νικηταρά και του Κανάρη, τον πατριωτισμό του Δραγούμη, την αυτοθυσία του Παύλου Μελά, το ΟΧΙ του Μεταξά, την ψυχή του Αυξεντίου και του Παλληκαρίδη και την αδάμαστη θέληση για ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια, όλων όσοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, στάθηκαν, με το αίμα τους και την ζωή τους, εμπόδιο στα σχέδια των ειδώλων τους για την «σοσιαλιστική» επανάσταση και την μετατροπή της χώρας μας σε λαϊκή δημοκρατία τύπου Κούβας, Αλβανίας, Ρουμανίας και Ανατολικής Γερμανίας…
Διασκεδάζουν με τις σάχλες του Λαζόπουλου. Λιποθυμούν με τις ιδεολογικές διαστροφές του Σλαβόι Ζίζεκ.
Εφησυχάζονται με τα παραμύθια για το σκίσιμο των μνημονίων, την διαγραφή του χρέους και την στροφή της Ευρώπης προς τον δρόμο που χάραξε ο… Τσίπρας.
Βγάζουν το άχτι τους με την αναπηρία του Σόιμπλε.
Συμπονούν την μάνα του Παύλου Φύσσα, αλλά τους είναι αδιάφορες οι μανάδες των νεκρών της Marfin.
Οραματίζονται νέα «Πολυτεχνεία».
Καμαρώνουν για το βιογραφικό τους το γεμάτο «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, οδομαχίες και συνδικαλιστικές «ταρζανιές».
Υπερηφανεύονται για την συμμετοχή τους στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και στο «κίνημα δεν πληρώνω».
Διαλαλούν την αέναη αγανάκτησή τους κατά του κατεστημένου, την ίδια στιγμή που διορίζουν μανάδες, συζύγους, τέκνα, κολλητούς και φιλενάδες ως συμβούλους και μετακλητούς.
Καταγγέλουν την φοροδιαφυγή, ενώ κρύβουν εκατομμύρια, εντός ή εκτός Ελλάδος.
Καταδικάζουν την διαπλοκή, καθώς συζητούν, στα κρυφά και στα κλεφτά, με μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Απολαμβάνουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που λιάζονται και πλημμυρίζουν λιμάνια, πάρκα, πλατείες, αθλητικά κέντρα, εθνικές οδούς και σύνορα…
Αλήθεια, τί μπορούμε από αυτούς τους ανθρώπους;
Διονύσης Κ. Καραχάλιος