«Ήταν το 490 έτος πριν την γέννηση του Χριστού και αμέσως μετά την Νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, όταν το Ιερατείο της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα παρουσίασε και θέσπισε το νόμισμα της Δραχμής, ως συναλλακτική μονάδα ανταλλαγής υπηρεσιών και εμπορευμάτων».
Η κατάργηση της δραχμής ήταν ασφαλώς
έγκλημα – όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, όπως το ότι η Ελλάδα δεν
ήταν προετοιμασμένη για την υιοθέτηση του ευρώ (η οποία αποφασίσθηκε ανεύθυνα, λόγω των υψηλών επιτοκίων δανεισμού, καθώς επίσης της εγχώριας διαφθοράς), αλλά, κυρίως, για πολιτισμικούς.
Ειδικότερα, το νόμισμα μίας χώρας δεν είναι υποδεέστερο από τη γλώσσα και την υπόλοιπη πολιτιστική κληρονομιά της. Επομένως, η κατάργηση του μοιάζει με την υιοθέτηση μίας άλλης γλώσσας ή μίας νέας εθνικής ταυτότητας. Όταν
δε πρόκειται για ένα Έθνος όπως η Ελλάδα, με έναν πολιτισμό, επάνω στις
βάσεις του οποίου οικοδομήθηκε η Δημοκρατία και η Ευρώπη, τότε το
έγκλημα είναι ακόμη πιο «ειδεχθές».
Ειδικά όσον αφορά τη δραχμή, θεωρείται
ένα από τα παλαιότερα νομίσματα παγκοσμίως, τα οποία αντικατέστησαν τις
ανταλλαγές αγαθών, ως μέσον συναλλαγής των ανθρώπων. Η δραχμή ήταν επίσης το πρώτο χρυσό νόμισμα στον πλανήτη – γεγονός που δεν είναι τόσο ασήμαντο, όσο μας παρουσιάζεται.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, κανένας λογικός άνθρωπος δεν καταργεί μέσα σε μία νύχτα ένα νόμισμα, ιστορίας 2.500 ετών – αδιαφορώντας εντελώς για την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας του.
Δυστυχώς όμως συνέβη, με αποτέλεσμα να είναι η Ελλάδα σήμερα εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, με καμία δυνατότητα διαφυγής
– ειδικά μετά τη μεγαλύτερη πολιτική κυβίστηση στην ανθρώπινη ιστορία
to 2015, η οποία θα μπορούσε να ήταν το αποτέλεσμα μίας επαίσχυντης
προδοσίας.