«Δεν ξέρω πόσοι έτυχε να ακούσετε προ καιρού τον διερμηνέα στη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον κ. Νετανιάχου. Ωσπου να καλύψει την απόσταση που χώριζε τα ελληνικά από τα αγγλικά, κόμπιαζε, έβγαζε διάφορα μακρόσυρτα «έεε…» και τον φανταζόσουν με τις παλάμες του ιδρωμένες κι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι που προκαλεί η υπερβολική δόση άγχους. Ντρεπόσουν που τον άκουγες και τον λυπόσουν. Ηταν προφανές ότι γι’ αυτόν η απόσταση ανάμεσα στις δύο γλώσσες ήταν αβυσσαλέα. Κι όταν πια έφτανε στον προορισμό του, η αγγλική του θύμιζε γλωσσική παράγκα. Θυμόταν μια λέξη και την κάρφωνε σαν μαδέρι για να καλύψει την τρύπα στο ταβάνι και να μη στάζει, κι αμέσως μετά επιδιδόταν στο κυνήγι της επομένης. Για να καταλάβετε το μέγεθος της ιλαροτραγωδίας, ώς και ο κ. Τσίπρας κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά και χαμογέλασε με συγκατάβαση στον αμήχανο ομόλογό του.
Μα δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον καλύτερο; Και βέβαια θα μπορούσαν να βρουν κάποιον καλύτερο, κάποιον απλώς της προκοπής. Ομως προφανώς αυτός ταίριαζε στις προδιαγραφές της πολιτικής εμπιστοσύνης που πρέπει να εμπνέουν όσοι συνεργάζονται με την κυβέρνηση. Τελευταίο δείγμα της εμπιστοσύνης είναι ο διορισμός αποφοίτου ΤΕΙ κάτι τουριστικών επαγγελμάτων στη θέση του συμβούλου στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης.
Συμπτώματα καθεστωτικής νοοτροπίας; Σίγουρα. Ομως πίσω από την καθεστωτική νοοτροπία υπάρχει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, η λειψανδρία. Την οποία λειψανδρία ενσαρκώνει ο Σύριζα, ως το τελευταίο καταφύγιο του βαθέος κράτους που εξέθρεψε η μακρά μεταπολίτευση. Τη δεκαετία του ογδόντα τη λειψανδρία την ενσάρκωναν οι αλήστου μνήμης «πρασινοφρουροί». Το πρόβλημα δεν είναι ότι ήταν πρασινοφρουροί, πιστά κομματόσκυλα. Το πρόβλημα ήταν η ανθρώπινη ποιότητα που κουβαλούσαν αυτοί οι άνθρωποι, η ευφυΐα τους, η μόρφωσή τους, η καλλιέργειά τους.
Χωρίς να παραβλέπω ότι η νοοτροπία αυτή μπόλιασε και τη Νέα Δημοκρατία στους ένδοξους καιρούς των «δικών μας παιδιών», υποστηρίζω ότι η Αριστερά δυσκολότερα μπορεί να την ξεπεράσει. Εάν θέλει και εάν μπορεί να την ξεπεράσει. Η ιδεολογική ένταξη, ως κριτήριο αξιολόγησης του «ανθρώπινου δυναμικού», είναι πολύ ισχυρότερη στην Αριστερά. Ισως είναι και το μόνο κριτήριο αξιολόγησης.
Εχοντας χωνέψει δύο παμφλέτα του Λένιν, τη «18η Μπρυμαίρ» του Μαρξ, άντε και μερικές σελίδες από το «Κεφάλαιο», έχεις συμπληρώσει την εγκύκλιο αριστερή παιδεία. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η ζωή, οι καταλήψεις, η ψήφος, ο πόλεμος στον καπιταλισμό, ο αντικληρικαλισμός, ο πόνος για τους μετανάστες και ό,τι θέλει προκύψει. Αρκούν αυτά για να μπορείς να διοικήσεις μια χώρα σε κρίση όπως η Ελλάδα; Αρκούν αν είσαι αρκετά κυνικός ή απλώς ευήθης, ώστε να πιστεύεις ότι για να γίνεις διερμηνέας, δεν χρειάζεται να ξέρεις καλά αγγλικά. Αρκεί να είσαι αριστερός.
Το πρόβλημα με τη σημερινή Αριστερά είναι ότι δεν έχει τα μέσα για να αντιληφθεί το πρόβλημα. Νομίζουν ότι έτσι είναι ο κόσμος γιατί δεν ξέρουν άλλον κόσμο εκτός από τον δικό τους.
«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε», που λέει κι ο Μ. Αναγνωστάκης.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ