Όταν διαπιστώνει κανείς πως η Ελλάδα έχει κατακτήσει ακόμη ένα θλιβερό ρεκόρ, αφού για πρώτη φορά μετά την κρίση έκλεισαν 4.000 περισσότερες επιχειρήσεις στο πρώτο τρίμηνο του 2016 από αυτές που άνοιξαν, είτε επειδή χρεοκόπησαν, είτε επειδή αποφάσισαν να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες, κατανοεί πως δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα για το μέλλον – εκτός εάν επιλυθούν άμεσα τα βασικά προβλήματα της οικονομίας, όπως το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, το σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό πλαίσιο, η κρατική γραφειοκρατία, καθώς επίσης η διαφθορά του δημοσίου.
Πρόκειται βέβαια για τα επίσημα στοιχεία, αφού τα ανεπίσημα είναι ασφαλώς πολύ πιο οδυνηρά – επειδή πολλές εταιρείες σταματούν μεν να λειτουργούν, αλλά δεν το δηλώνουν είτε επειδή χρωστούν στο δημόσιο, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις τράπεζες, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Όταν την ίδια στιγμή δε το μόνο που φαίνεται πως μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να προσεύχεται, χωρίς καν να πιστεύει, τότε είναι δύσκολο να παραμένει κανείς αισιόδοξος.
Ως εκ τούτου, ακόμη και αν ολοκληρωνόταν τελικά η αξιολόγηση με θετικό αποτέλεσμα, μαζί με το ξεκίνημα των συζητήσεων για τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή η αντίστοιχη του ιδιωτικού, η Ελλάδα πιθανότατα δεν θα τα κατάφερνε – αφού θα είχαν όλα αυτά καθυστερήσει τόσο πολύ, ώστε να είναι πια πολύ αργά για να αντιστραφεί η πορεία προς το χάος.
Λογικά λοιπόν θεωρείται πολύ πιθανή η χρεοκοπία, καθώς επίσης η επιστροφή της χώρας στη δραχμή – ενέργειες που όμως επίσης δεν θα βοηθούσαν, αφού θα είχαν καθυστερήσει πάρα πολύ, όπως όλα τα υπόλοιπα. Δυστυχώς στην οικονομία τα μέτρα που λαμβάνονται είναι πάντα σε άμεση σχέση με το χρόνο – με τη σωστή χρονική στιγμή δηλαδή (timing) η οποία, όταν καθυστερεί, παύει πια να έχει νόημα.