Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
Κυκλοφορούν κάτι μύθοι ότι χρωστάμε την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους στην ναυμαχία του Ναβαρίνου. Δεν ισχύει.
Στο Ναβαρίνο πρώτα απ όλα δεν κερδήθηκε καμιά ελευθερία, ο πόλεμος συνεχίστηκε.
Στο Ναβαρίνο δεν πολέμησαν οι Οθωμανοί μόνοι τους αλλά μαζί με τους Αιγύπτιους, τη βοήθεια των οποίων ζήτησαν για να καταπνίξουν την επανάσταση των υπόδουλων και διασπασμένων Ελλήνων.
Στο Ναβαρίνο, με την επίσημη επέμβαση των ξένων εναντίον των Τουρκοαιγυπτίων στο βαθμό που ήθελαν και που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τους (ή τουλάχιστον αυτό σκόπευαν), επιβεβαιώθηκε η υποθήκευση της ελευθερίας μας (που είχαν ήδη μπει οι βάσεις της από την αναγνώριση μας ως εμπόλεμους από τους Άγγλους) και υποθηκεύτηκε με τα Αγγλικά δάνεια του 1824-1825.
Από κει και πέρα όταν οι νταβατζήδες είδαν ότι οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν κατέπνιγαν την επανάσταση -όπως ήλπιζαν- εξαναγκάστηκαν σ έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους για τα όρια του Ελληνικού κράτους, που ξεκίνησε από το 1824 και το σχέδιο των τριών τμημάτων.
Και εμείς που κάναμε το θαύμα απέναντι στην υπερδύναμη, αντί να χρησιμοποιήσουμε σωστά τα λάφυρα (όπως τα λάφυρα της Τριπολιτσάς) για να μην εξαρτάται η επιβίωση της επανάστασης από εξωτερικούς παράγοντες, επιτρέψαμε και αρπάχτηκαν από άτομα, χωρίς συλλογική ωφέλεια.
Αν γινόταν σωστά το μοίρασμα των λαφύρων δε θα χρειάζονταν τα Αγγλικά δάνεια, από τα οποία ένα ελάχιστο ποσό ήρθε στη χώρα, συγκεκριμένα μόνο 530.000 από τις 2.800.000 λίρες που χρεωθήκαμε, και αυτά κατασπαταλήθηκαν στους δυο εμφυλίους. Όπως αναφέρει ο Παπαρηγόπουλος… «τα λάφυρα δεν χρησίμευσαν καθόλου για τις ανάγκες του έθνους».
Μπορούσαμε όμως να βγάλουμε την υποθήκη που βάλαμε στην ελευθερία μας πριν ακόμα την κατακτήσουμε, τόσο στον Α’ όσο και στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η παλιά Ελλάδα, με την αδιαφορία που έδειξε για τις απελευθερωμένες περιοχές στις εκλογές του 1920, σκότωσε όχι μόνο τις αλύτρωτες πατρίδες αλλά ολόκληρο το έθνος, αποφασίζοντας ότι δε θέλουν την ένωση του, νομίζοντας ότι θα σώσουν το χωραφάκι τους, που δε θα το είχαν χωρίς την συμβολή του ελληνισμού που δεν είχε κατορθώσει να αποτελέσει μέρος του ελληνικού κράτους μέχρι τότε.
Σωστά γράφει η Πηνελόπη Δέλτα… «και ποιός σας ρώτησε Πλακιώτες στενόψυχοι και αποφασίσατε ότι δε θέλετε το ένωμα της φυλής;»
Φυσικά τίποτα δεν αλλάζει την προδοσία του Βενιζέλου στο θέμα της Βορείου Ηπείρου, του Πόντου, της συμμετοχής στην Ουκρανική εκστρατεία χωρίς καμιά έμπρακτη διασφάλιση της ασφάλειας των πληθυσμών που ζούσαν στη Ρωσία αλλά και των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου, αυτό όμως δεν απαλλάσσει τον στενόμυαλο ψηφοφόρο του 1920 που έχασε την ευκαιρία μιας ισχυρής μεγάλης Ελλάδας που θα απαλλασσόταν πιο εύκολα από την υποθήκη που έβαλε το 1824 στην ελευθερία της.
Και μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο είχαμε ευκαιρίες, όμως επιλέξαμε να σφαχτούμε.
Ναι, η ευθύνη ανήκε κυρίως στους Άγγλους, τους Αμερικανούς, τους Ρώσους και στις μαριονέτες τους για τον εμφύλιο, όμως τους κάναμε την χάρη, τους το επιτρέψαμε, και άρα η τελική ευθύνη ανήκει σε μας. Οι ιδεολογίες και τα ατομικά συμφέροντα μπήκαν πάνω από το εθνικό συμφέρον, το οποίο υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν (οι ιδεολογίες) για να εξυπηρετούν.
Σύντομα θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε να απαλλαγούμε οριστικά από την υποθήκη και να ελευθερωθούμε ή να δώσουμε και τα απομεινάρια.
Η ευκαιρία δε θα παρουσιαστεί από νταβατζήδες που δε θέλουν να αλλάζουν πραγματικότητες που μπορούν να τους απειλήσουν, αλλά από τους αγώνες λαών… βλέπε Κούρδους… που τους εξανάγκασαν -όπως και εμείς το 1821- να επικεντρώσουν τα συμφέροντα τους πάνω τους.
Στο χέρι μας θα είναι αν θα τα δώσουμε όλα σ' εκείνους στους οποίους υποθηκεύσαμε φθηνά την ελευθερία μας το 1824 ή θα σώσουμε πολύτιμα κομμάτια του έθνους μας που αφήσαμε να μας τα πάρουν, όπως είναι ολόκληρη και ελεύθερη η Κύπρος.