Η μεγαλύτερη επένδυση στην Ελλάδα, που χρόνια προσπαθούσε το ελληνικό δημόσιο, καθώς το «ελληνικό» αεροδρόμιο έχει παύσει την λειτουργία του εδώ και 15 χρόνια, προσδοκώντας στην άμεση είσπραξη κάποιων δισ. που θα πήγαιναν στην απομείωση του δημοσίου χρέους, τελικά «βουλιάζει» από χιλιάδες πρόσφυγες. Από εκεί, η ανάπλαση του Ελληνικού θα άλλαζε ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο της Αττικής, αναβαθμίζοντας ολόκληρη την περιοχή, που όπως έλεγαν κάποιοι θα γινόταν το Μόντε Κάρλο της Ελλάδας, τώρα μετατρέπεται σε γκέτο προσφύγων και μεταναστών. Βέβαια, όταν συζητιόταν το 2014 , που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, η αξιοποίηση της περιοχής και το ΤΑΙΠΕΔ δεχόταν τις προσφορές των επενδυτών, η πρώην βουλευτής και υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ κ.Βαλαβάνη, έλεγε, τότε, ότι θα μετατραπεί σε «γκέτο» πλουσίων. Δικαιολογημένα κάποιοι, θέτουν το ερώτημα ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμά γκέτο πλουσίων ή γκέτο αθλίων;
Τριτοκοσμική εικόνα
Η εικόνα που αντικρύζει κανείς και στο πάρκινγκ του αεροδρομίου είναι τραγική. Παντού πεταμένα ρούχα, σκουπίδια και φαγητά, συνθέτουν μια τριτοκοσμική εικόνα. Παρ όλο που οι εθελοντικές οργανώσεις τονίζουν επιτακτικά ότι όποιος επιθυμεί να φέρει τρόφιμα να τα παραδίδει στις αρμόδιες αρχές, πολλοί που θέλουν να προσφέρουν τρόφιμα και ρούχα πηγαίνουν μόνοι τους στο πάρκινγκ του αεροδρομίου, με συνέπεια να περικυκλώνονται από τους δύστυχους μετανάστες οι οποίοι στην κυριολεξία παίζουν ξύλο, για λίγα τρόφιμα. Σε πολλές περιπτώσεις δε, επιτήδιοι πλησιάζουν τους ανυποψίαστους πολίτες οι οποίοι προσπαθούν να μοιράσουν τα τρόφιμα και τους αφαιρούν τσάντες και κινητά.
Πολλά περιστατικά τραυματισμών και συμπλοκών, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, δεν δημοσιοποιούνται από τους εθελοντές και τις ΜΚΟ, ενώ οι υπεύθυνοι των εγκαταστάσεων διαβεβαιώνουν ότι όλα είναι καλά και το μόνο που χρειάζονται είναι μερικά υλικά καθαριότητας παραπάνω…
Τραγικές φιγούρες σε αυτό το τριτοκοσμικό σκηνικό, τα παιδιά και οι οικογένειες οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Η ανάγκη να υπάρξει έλεγχος της κατάστασης στους χώρους φιλοξενίας στο Ελληνικό είναι επιτακτικότερη παρά ποτέ, πριν αυτή γίνει εντελώς ανεξέλεγκτη.
Οφείλει η πολιτεία να προστατεύσει αφ” ενός τους ίδιους τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τα παιδιά που υπάρχουν εκεί μέσα αλλά και τις τοπικές κοινωνίες οι οποίες μέχρι τώρα έχουν δείξει ανοχή, αλληλεγγύη και έχουν βάλει πλάτη στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Σίγουρα, όταν η πρ. υπουργός μετανάστευσης κ. Χριστοδουλοπούλου καλούσε όλους τους μετανάστες και πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής να έρθουν στην Ελλάδα γιατί ήταν μια ασφαλής χώρα για το ταξίδι τους στην Ευρώπη προμηθεύοντάς τους με τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα, δεν είχε κατά νου αυτές τις τριτοκοσμικές καταστάσεις…