Μπορεί να διατρέχουμε την Ανοιξη και ο Αλέξης Τσίπρας να αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα από ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Σμύρνης, έχοντας διανύσει μια διαδρομή εσφαλμένων πολιτικών που αναδεικνύουν την εθνική περιπέτεια, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης να περιμένει να "ωριμάσουν" οι συνθήκες για να ασκήσει συντεταγμένη αντιπολίτευση, ωστόσο η πολιτική ασυναρτησία και ανικανότητα, η πολιτική δειλία σε απόλυτο εναγκαλισμό με το πολιτικό ψέμα, ισοδυναμούν με τη χειμερινή νάρκη.
Εξάλλου,όποιος λαός πάσχει από πολιτική ανικανότητα και απάθεια, αλλά και φοβία, είναι καταδικασμένος να υποφέρει καταμεσής του ιστορικού του χειμώνα!..
Είναι καταδικασμένος να δοκιμάζεται η ανοχή του και να χειμάζεται, χωρίς μάλιστα να οραματίζεται ένα "γλυκύ έαρ". Γιατί δεν εννοεί πόσο "ακριβή" είναι,όπως τραγουδάει ο Ελύτης, η Ανοιξη. Επειδή ακριβώς κατανοεί ο λαός αυτός ότι "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή"
Ετσι, αντί για δουλειά πολλή και αντίδραση μεστή, με συνείδηση κοινωνική , αντί για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και όχι επιβαλλόμενες, προκρίνει με την επιλογή των πολιτικών προσώπων την κατωφερή δρόμο της απάθειας και της σιωπής υπό το κράτος πάντα του φόβου και των εθιστικών του λειτουργιών, συνήθως στο πλαίσιο της ψευδαίσθησης του "βολέματος".
Δεν αντιδρά. Φέρεται "ωσεί νεκρός". Και βρίσκει τις μύριες όσες δικαιολογίες, προσχηματικές και μη, για να συγκαλύψει την απάθεια και τη φοβία του. Γιατί τελικά εθίζεται να θεωρεί "βολικό" το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζει, το οποίο βέβαια οι άλλοι φρόντισαν να το διαμορφώσουν, ώστε να παραμένει φοβισμένος και σιωπηλός, ενώπιον του κινδύνου να χάσει τη...βολή του!
Ομως, όποιος λαός έχει πάθει ή έχει συστηματικά εθιστεί σε τόση ανοσία και ανοησία ή επιδεικνύει τόση ανοχή, δεν είναι ικανός να ζήσει δημιουργικά, πολύ περισσότερο ελεύθερος, ούτε να και να πεθάνει!
Εχουμε παύσει οι Ελληνες προ καιρού να διατηρούμε ευαίσθητα τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά και αυστηρά τα ηθικά μας κριτήρια, απαλλαγμένοι από κάθε Μιθριδατισμό. Εχουμε παύσει να διασφαλίζουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν, εμφανώς τουλάχιστον, εκείνοι ή εκείνος που ως άλλος Ρήγας Φεραίος, θα πολεμήσει εναντίον του Μιθριδατισμού,με στίχους κεραυνούς να κόψει το δένδρο της φοβίας και να μεταδώσει το ελληνικό του ρίγος στις ναρκωμένες από τη σύγχρονη δουλεία καρδιές...
Ζουν με το φόβο οι Ελληνες. Οσοι ακόμη διατηρούν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Οι πολλοί βρίσκονται στα έσχατα της ταπείνωσης και της ανέχειας. Και ζουν από τον πόνο και τη θλίψη,όπως θα έλεγε ο μεγάλος της Αναγέννησης Μιχαήλ Αγγελος. Ζουν από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής, που είναι αγωνία και αγώνας επιβίωσης, δηλαδή πραγματικότητα αδυσώπητη.
Την ίδια ώρα που οι πολιτικοί της "ξεφτίλας" απεργάζονται επικοινωνιακά τεχνάσματα για να επιμηκύνουν την παραμονή τους στην εξουσία, ενώ της αντίπερας όχθης προσπαθούν με σχεδία πρόχειρη να περάσουν απέναντι, στην όχθη της εξουσίας...
Εχουμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμερία νάρκη. Μια κοινωνία που προχωρεί ράθυμα, θεατής μιας απονευρωμένης πολιτικής, με μια ζωή που επαναλαμβάνεται χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Μια ζωή που μεταμορφώνεται σ' ένα δίχως προόδου γεγονός...