Ολη η Ελλάδα μια "τσίκνα" από τη καμμένη σάρκα των ζώων, με τη διονυσιακή διάθεση των Ελλήνων να κορυφώνεται μεταξύ τσίκνας και αυτάρεσκης άγνοιας για τις...λιπαρές συνειδήσεις που "συνοδεύουν" την κρεατολαγνεία τους στο τραπέζι της Τσικνοπέμπτης...
Λιπαρές συνειδήσεις σε λαδόχαρτο και πολλοί οι "σωτήρες" στην χάρτινη δημοκρατία μας. Μια χάρτινη δημοκρατία, που τη δέχονται οι δημοκρατικές ευαισθησίες όσων εμφανίζονται ως Ηρακλείς της δημοκρατίας. Είναι όλοι αυτοί με τις...λιπαρές συνειδήσεις, όλοι αυτοί οι χάρτινοι δημοκράτες, που δεν περιμένουν την Τσικνοπέμπτη για να αναδυθεί η "τσίκνα" τους.
Είναι οι ίδιοι που σέρνουν στο χορό του Ζαλόγγου τους πολίτες του μεροκάματου και του μόχθου, ενώ οι ίδιοι με αυταρέσκεια και νερώνεια αδιαφορία παρακολουθούν το θέαμα. Και το χειρότερο δεν είναι τα λάθη των κυβερνώντων, τωρινών και παλαιοτέρων. Είναι ότι αυξήθηκε η επίστρωση λίπους στις συνειδήσεις τους!..
Λιπαρές συνειδήσεις σε λαδόχαρτο. Αλλες με διανοητικά εφευρήματα, άλλες με ένδεια και πενία, άλλες με λαιμαργία κι άλλες ανίδεες μα χορτάτες. Αλλες ανυποψίαστες και γελοίες, ταυτιζόμενες με το πνεύμα της διαθήκης εκείνου του πλούσιου Ρωμαίου, που έπρεπε οι κληρονόμοι του να φάνε το πτώμα του και μετά την περιουσία του.
Ημέρα διασκέδασης και "εκτόνωσης" η Τσικνοπέμπτη, με τη βαρβαρότητα της σφαγής των ζώων και της τσίκνας από την καμμένη σάρκα τους να μην επηρεάζει το κέφι της ημέρας. Ούτε βέβαια η πυκνή συγκέντρωση πλήθους προσφύγων και μεταναστών στην ήδη ερειπωμένη Ελλάδα, αλλά και των χιλιάδων Ελλήνων που έκλαψαν όλα τα δάκρυα που είχαν μέσα τους , να ανατρέπει την νεοελληνική έκφραση της "τσικνίζουσας" διασκέδασης..
Ευάλωτη στη...τσίκνα μια ολόκληρη κοινωνία. Ο "ευδαίμων" κοινωνικός αφανισμός μηδένισε πολλές ευαισθησίες. Η λογική της αποστασιοποίησης προσδένεται στο επιμύθιο "Μακριά από εμένα". Μια ολόκληρη κοινωνία ευάλωτη στην οσμή της υποκρισίας και της ανοχής συναπαντά την αδιαφορία,
Και η κοινωνική σιωπή λειτουργεί ως "μπούμερανγκ" που μεγιστοποιεί την αδικία σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Κι έτσι η πολιτική αυθαιρεσία των πολιτικών με τις λιπαρές συνειδήσεις, γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης και πρόκληση για περισσότερη αδιάφορη διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων.
Η δε σιγή, η βαθύτερη αυτή παραλλαγή της σιωπής, διανθισμένη από το διονυσιακό στοιχείο του Ελληνα, που εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία, είναι πάντα "υπαρκτό πρόσωπο" στην αποδοχή του κοινωνικά τραγικού και του εθνικά δραματικού.
Και ανεξάρτητα της "τσίκνας" της ημέρας και των λιπαρών συνειδήσεων των προνομιούχων και μη, σε κοινωνικό επίπεδο τα μεγέθη της σιωπής γύρω από πολλά προβλήματα, είναι γεωμετρικά σχήματα που "πανικοβάλλουν" με την αύξηση των διαστάσεών τους.
Είναι σταθμός, αλλά και αφετηρία της αντίληψης μιας κοινωνίας. Κι αν προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τα σχήματα της σιωπής μας ως κοινωνία στο πλαίσιο της οδυνηρής εθνικής περιπέτειας, με τα όποια εμβόλιμα συναισθήματα, θα αισθανθούμε και το μέγιστο η το ελάχιστο που μπορεί να καταφέρει μια κοινωνία.