Σταμάτης Ζαχαρός
Ίσως και να πρόκειται για τη χειρότερη μορφή κοινωνικού αυτοματισμού αλλά σε μια χώρα που σύμφωνα με την ΓΣΕΕ σχεδόν τα μισά νοικοκυριά βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, η διαπίστωση ότι ο μέσος μισθός στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης είναι 42.000 ευρώ, προκαλεί μάλλον οργή.
Ιδίως για μια εταιρεία που οφείλει μόνο στην Τράπεζα Πειραιώς 160 εκατ. ευρώ, και παράγει με συνέπεια ζημίες πολλών εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Επιπλέον ζητά διαγραφή χρεών ύψους περί τα 60 εκατ. ευρώ και ένα νέο δάνειο ύψους 12 εκατ ευρώ στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αναδιάρθρωσης. Εκτός αυτών, η ΕΒΖ χρωστά σε παραγωγούς, στην ΔΕΠΑ, στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ ενώ υπάρχει και μια υπόθεση με οσμή παράνομης κρατικής χρηματοδότησης.
Είναι βεβαίως γνωστό ότι η εταιρεία χτυπήθηκε πολλαπλά τα τελευταία χρόνια. Από ευρωπαϊκές πολιτικές που έπληξαν την παραγωγή μέχρι καταγγελίες για κακοδιαχείριση και ωμές πολιτικές παρεμβάσεις. Ακόμη και οι διεθνείς τιμές της ζάχαρης δεν ήταν με το μέρος της ΕΒΖ. Η διατήρηση ωστόσο των υψηλών μισθών για τους εργαζομένους έρχεται σε πλήρη αντίθεση αν όχι με τη λογική, σίγουρα με την πρακτική που θα ακολουθούσε οποιοσδήποτε ιδιώτης επιχειρηματίας.
Ο μέσος μισθός των 42.000 ευρώ καθιστά τους εργαζομένους στην ζημιογόνο εταιρεία, προύχοντες. Ιδίως αν αναλογιστεί κάνεις ότι πάντα σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της ΓΣΕΕ, ένας στους δυο εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, λαμβάνει λιγότερα από 800 ευρώ, ενώ μόλις το 6% των εργαζομένων λαμβάνει πάνω από 1.300 ευρώ. Το σχέδιο αναδιάρθρωσης, προβλέπει ότι θα υπάρξει μείωση 30% στις αποδοχές τους. Ακόμη και έτσι, τα χρήματα που θα λαμβάνουν είναι αρκετά περισσότερα από όσα λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Οι κακές γλώσσες αναφέρουν επίσης ότι εργάζονται μερικούς μόλις μήνες τον χρόνο, δεδομένης της εποχικότητας.
Δεδομένου μάλιστα ότι η κακή οικονομική κατάσταση της εταιρείας δεν επιδεινώθηκε τους τελευταίους μήνες, είναι να απορεί κάνεις ποια δικαιολογία έχουν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις που επέτρεπαν όχι μόνο τις πρακτικές κακοδιαχείρισης αλλά και τόσο υψηλούς μισθούς για μια ουσιαστικά κρατικών συμφερόντων εταιρεία. Ακόμη και σήμερα ο όμιλος της Αγροτικής Τράπεζας (η “bad bank” που δημιουργήθηκε) κατέχει ποσοστό άνω του 82% του μετοχικού κεφαλαίου.
Αυτή η σχέση με το δημόσιο είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους για τους οποίους οι εργαζόμενοι της εταιρείας αντιδρούσαν εξαρχής στην πώληση της ΕΒΖ σε στρατηγικό επενδυτή. Ένας άλλος λόγος (πέραν των αντιδράσεων) για τον οποίο είναι δύσκολο να βρεθεί επενδυτής, είναι ότι το κόστος παραγωγής είναι αστρονομικό. Κατά περιπτώσεις φθάνει και τα 900 ευρώ ανά τόνο με το κόστος διάθεσης να περιορίζεται σε 500-550 ευρώ ανά τόνο και το κόστος παραγωγής των ανταγωνιστών εκτιμάται σε ποσά πέριξ των 400 ευρώ ανά τόνο.
Το business plan πάνω στο οποίο θα βασιστεί η αναδιάρθρωση θα πρέπει να εγκριθεί από την Τράπεζα Πειραιώς και σύμφωνα με τη σχετική απάντηση του Υπουργού Ανάπτυξης Γ. Σταθάκη σε επίκαιρη ερώτηση: “Ο στόχος μας είναι δεδομένος, να συνεχίσει η τευτλοπαραγωγή στην Ελλάδα στα επιθυμητά επίπεδα και η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης να είναι μια εταιρεία η οποία θα έχει εξυγιανθεί και θα μπορεί να ανταποκριθεί στην προοπτική αυτή”.
Ο Υπουργός, δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στη διατήρηση της ιστορικής βιομηχανίας. Ο στόχος του είναι ξεκάθαρος, ασχέτως αν έχει νόημα η δανειοδότησή της επιχείρησης βάσει του νέου business plan. Αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει προφανώς η τράπεζα Πειραιώς αλλά όσο να ‘ναι, το να έχεις την Κυβέρνηση σύμμαχο σε μια χώρα εχθρική προς τις επενδύσεις, είναι σημαντικό. Είναι τουλάχιστον μια διαφορετική προσέγγιση από αυτή που ακολουθήθηκε σε ανάλογες περιπτώσεις με πιο πρόσφατη την ΙΜΑΣ.