Οφείλω αρχικά να αποσαφηνίσω τον πρώτο πληθυντικό. Ποιοι είμαστε εμείς που δεχόμαστε την επίθεση; Μα προφανώς όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες που μοιραζόμαστε κοινές αρχές και αξίες. Που έχουμε κατακτήσει ένα επίπεδο καθημερινότητας που βασίζεται σε αυτές τις αρχές και τις αξίες. Που αισθανόμαστε δυσάρεστα μεν για την ανθρώπινη δυστυχία που υπάρχει σε κάποιες γωνιές της γης, αλλά σε καμμία περίπτωση ενοχή. Ανθρώπινη δυστυχία υπήρχε και θα υπάρχει, δεν μπορεί όμως να αποτελέσει την αιτιολογική βάση των τρομοκρατικών χτυπημάτων.
Όλοι εμείς είδαμε ξαφνικά, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, αυτή η καθημερινότητα μας να συντρίβεται. Να δέχεται μια βάρβαρη επίθεση από τα ακραία στοιχεία μιας άλλης θρησκείας, ενός άλλου πολιτισμού.
Η απόγνωση, τα αδιέξοδα, ο θυμός, μας εμποδίζουν όλα αυτά να διακρίνουμε τη μεγάλη αντίφαση. Πως για να αμυνθούμε αποτελεσματικά στον βάρβαρο εισβολέα, πρέπει να ακυρώσουμε τις κατακτήσεις δυόμισι αιώνων. Τις κατακτήσεις που αποτελούν στοιχεία της ταυτότητας μας. Είναι το DNA μας.
Έτσι, μπροστά στην πλήρη κατάρρευση ενός ολόκληρου κόσμου, μπροστά στην καταβαράθρωση του πολιτισμού μας –γιατί αυτό σημαίνει η ακύρωση των κατακτήσεων δυόμισι αιώνων– το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση του χώρου μας με ό,τι υπάρχει εκτός και μας απειλεί.
Στο εύλογο ερώτημα, που λαμβάνει υπαινικτικά και τη μορφή ένστασης, «θέλουμε μια Ευρώπη φρούριο;» η απάντηση, η ξεκάθαρη απάντηση, είναι: «ναι, εφόσον έτσι εξασφαλίζεται η ασφάλεια όσων κατοικούν εντός των τειχών. Εφόσον διατηρείται ο πολιτισμός της καθημερινότητας. Εφόσον συντηρείται η κοινωνική και πολιτισμική συνοχή».
Μα, οι τρομοκράτες έχουν μεγαλώσει εντός των τειχών. Δεν είναι εισβολείς, θα υποστηρίξει ο στρεψόδικος συνομιλητής,αυτός που πάντα και για τα πάντα ρίχνει την ευθύνη στις μητροπόλεις του κόσμου, στον ανάλγητο καπιταλισμό.
Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Αυτοί οι τρομοκράτες, οι μετανάστες τρίτης γενιάς, δεν είναι Ευρωπαίοι πολίτες. Η διοικητική τους ταυτότητα είναι ένα έγγραφο που ουδεμία σχέση έχει με την ταυτότητα της συνείδησης τους. Σε αυτήν είναι καταγεγραμμένα τα αυθεντικά τους στοιχεία. Τη διοικητική τους ταυτότητα την χρησιμοποιούν για να περαιώνουν τις καθημερινές βιοτικές τους υποθέσεις και την έχουν ως προκάλυμμα για τις έκνομες δραστηριότητες τους.
Και αν τον εχθρό εκτός των τειχών μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε, αυτόν που βρίσκεται δίπλα μας, αυτόν που διάγει υποκριτικά και μεθοδικά ανεπίληπτο βίο, ώστε στην δεδομένη στιγμή να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτόν λοιπόν πολύ δύσκολα τον αντιμετωπίζουμε, γιατί πολύ δύσκολα τον εντοπίζουμε. Τον μαθαίνουμε μετά την καταστροφή που έχει προκαλέσει και λέμε έκπληκτοι στις τηλεοπτικές κάμερες: «μα ήταν καλό παιδί!».
Για να προλάβω τυχόν μπούρδες, πως το πρόβλημα είναι κοινωνικό,δηλαδή αφορά την ανεργία, την γκετοποίηση, τον αποκλεισμό των μεταναστών, επισημαίνω πως αν υπήρχε αυτή η διάσταση, μένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί αυτοί οι κοινωνικά αποκλεισμένοι δεν εντάχθηκαν σε ένοπλες ακροαριστερές οργανώσεις, που οι ιδεολογικές τους αρχές επαγγέλλονταν την άρση αυτών των κοινωνικών ανισοτήτων.
Το πρόβλημα λοιπόν αφορά την οργάνωση της εσωτερικής ασφάλειας κάθε χώρας και τον άμεσο συντονισμό όλων των ευρωπαϊκών χωρών στην επεξεργασία των πληροφοριών, στην πρόληψη και στην καταστολή, γιατί οι θύλακες της τρομοκρατίας βρίσκονται μέσα στην Ευρώπη. Οι Αμερικάνοι φαίνεται –εκ του αποτελέσματος– πως το έλυσαν το πρόβλημα. Ας ζητήσουν οι αρμόδιες ευρωπαϊκές υπηρεσίες τη μεταφορά της τεχνογνωσίας και ας οργανωθούν για την προσαρμογή της στα δεδομένα της Ε.Ε. Οι Ευρωπαίοι πολίτες, πάντως,έχουν συνειδητοποιήσει πως δέχονται επίθεση.
liberal.gr