Έχουν αποκοπεί σταδιακά όλες οι
έξοδοι κινδύνου της Ελλάδας, οπότε είναι έρμαιο των δανειστών της – ενώ
το μεταναστευτικό μάλλον θα χρησιμοποιηθεί ως ένα προπέτασμα καπνού, με
στόχο να κρυφτούν άλλες παραχωρήσεις
.
«Υπάρχουν τρεις βασικές ομάδες χρημάτων: το συνάλλαγμα (μετρητά), τα πιστωτικά υπόλοιπα στους λογαριασμούς των τραπεζών, καθώς επίσης οι ρεζέρβες των κεντρικών τραπεζών. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά υποσχετικές πληρωμών, χρεωστικά γραμμάτια δηλαδή του ενός τομέα στον άλλο.
Τα περισσότερα χρήματα που κυκλοφορούν στη σύγχρονη οικονομία υπάρχουν με τη μορφή των τραπεζικών καταθέσεων, οι οποίες δημιουργούνται από το πουθενά, από τις ίδιες τις εμπορικές τράπεζες, αναφέρει στην έκθεση της η Τράπεζα της Αγγλίας – ενώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως οι εμπορικές τράπεζες είναι τα πάρα πολλά μικρά «τυπογραφεία χρήματος», ενώ οι κεντρικές τα λίγα μεγάλα τυπογραφεία» (πηγή).
.
Άρθρο
Το βασικό επιχείρημα όλων όσων τάσσονται υπέρ της δραχμής, έχοντας την άποψη ότι θα λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα της οικονομίας μας, είναι η αύξηση της ρευστότητας – έτσι ώστε να αναθερμανθεί η κατανάλωση, να διενεργηθούν επενδύσεις κοκ.
Θεωρούν λοιπόν πως σε μία χώρα που έχει τη νομισματική της κυριαρχία, τα χρήματα εκδίδονται είτε από το κράτος, είτε από την κεντρική της τράπεζα
– κάτι που δεν πιστεύουν μόνο οι Έλληνες, αλλά πολλοί άλλοι λαοί, όπως
έχει τεκμηριωθεί από έρευνες στη Μ. Βρετανία (όπου αρκετοί νομίζουν πως
δημιουργούνται από τη Βουλή – πηγή), στη Γερμανία, στην Ελβετία κοκ.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από μία πρόσφατη έρευνα στην Ελβετία, η οποία έχει το δικό της νόμισμα – όπου το 73% των ερωτηθέντων πιστεύει πως το κράτος ή/και η κεντρική τράπεζα δημιουργούν το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος των χρημάτων (κόκκινη
επιφάνεια στον κύκλο). Μόλις το 3% θεωρεί πως το χρήμα δημιουργείται
από τις εμπορικές τράπεζες, το 4% δεν γνωρίζει, ενώ το 20% πιστεύει πως
δημιουργείται και από τους δύο – τόσο από το δημόσιο (7%) όσο και από
τις εμπορικές τράπεζες (13%).
.
Απόσπασμα από την ελβετική έρευνα σχετικά με την δημιουργία χρήματος
.
Είναι προφανές λοιπόν πως αφού οι αρκετά
ενημερωμένοι Ελβετοί πιστεύουν κάτι τέτοιο, όπως οι Βρετανοί και οι
Γερμανοί, κάτι ανάλογο θα συμβαίνει επίσης με τους Έλληνες – οπότε είναι
λογική η στάση τους απέναντι στη δραχμή. Εν προκειμένω δεν έχουμε την πρόθεση να τοποθετηθούμε υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης θέσης
– πόσο μάλλον αφού πιστεύουμε πως το νόμισμα ενός κράτους είναι
συνώνυμο με την ταυτότητα, με τη σημαία, καθώς επίσης με τον πολιτισμό
του (πηγή).
Ο στόχος μας είναι η σωστή ενημέρωση, σχετικά με το ποιός δημιουργεί το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που κυκλοφορούν –
κάτι που δεν το κάνουμε μεν για πρώτη φορά, αλλά είναι τόσο σημαντικό,
ώστε να αξίζει τις επαναλήψεις. Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να
γνωρίζουμε πως μόνο τα μετρητά χρήματα δημιουργούνται σήμερα από τις
κεντρικές τράπεζες ή τις κυβερνήσεις – τα οποία όμως αφορούν ένα
ελάχιστο μέρος αυτών που κυκλοφορούν (αρκετά κάτω από το 20%). Τα
υπόλοιπα είναι λογιστικά χρήματα, ποσά δηλαδή που ευρίσκονται στους
τραπεζικούς λογαριασμούς μας, μέσω των οποίων πληρώνουμε – με εμβάσματα,
με πιστωτικές κάρτες κοκ.
Τα λογιστικά όμως χρήματα δημιουργούνται από τις εμπορικές τράπεζες, όταν εγκρίνουν κάποιο δάνειο. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα δανείζει σε έναν πελάτη της 10.000 €, εκείνη ακριβώς τη στιγμή δημιουργεί από το πουθενά το συγκεκριμένο ποσόν – παρά το ότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως πρόκειται για χρήματα καταθετών της (ανάλυση).
Το μύθο αυτό τον διαδίδουν οι ίδιες οι τράπεζες, για να μη φανερωθεί η
τοκογλυφική τους λειτουργία – η οποία είναι αυτονόητη, αφού εισπράττουν
τόκους για χρήματα που δεν διαθέτουν καν.
Περαιτέρω, οι τράπεζες δεν δημιουργούν
χρήματα από το πουθενά μόνο μέσω του δανεισμού αλλά, επίσης, όταν
αγοράζουν διάφορα περιουσιακά στοιχεία (ανάλυση). Σε αυτά τα χρήματα λοιπόν βασίζεται η δύναμη τους, όπου εύλογα συμπεραίνει κανείς πως όσο μεγαλύτερες είναι, τόσο πιο ισχυρές – αφού παράγουν ακόμη περισσότερα χρήματα.
Απέναντι στις εμπορικές τράπεζες τώρα
είναι χρεωμένα όλα τα κράτη και οι επιχειρήσεις, όπως φαίνεται από τους
πιστωτές της Γερμανίας (πηγή) – οπότε αυτές είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι του σύμπαντος,
αφού ανέκαθεν στη ιστορία η απόλυτη εξουσία ήταν το αποκλειστικό
προνόμιο εκείνων που δημιουργούσαν χρήματα (όπως παλαιότερα των ηγεμόνων
και των βασιλέων). Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως το πολιτικό
σύστημα της Δύσης δεν είναι η Δημοκρατία, αλλά η δικτατορία των τραπεζών – αφού κανένα απολύτως κράτος δεν μπορεί να τις αγνοήσει.
Επομένως, για εκείνο το χρονικό διάστημα
που το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα δεν αλλάζει, με την έννοια της
έκδοσης χρημάτων αποκλειστικά και μόνο από τα κράτη, είναι ανόητο να μιλάμε για δημοκρατία –
ενώ οι πραγματικοί κυρίαρχοι είναι αυτοί που έχουν πρώτοι πρόσβαση στη
δημιουργία χρημάτων από το πουθενά και στο δανεισμό τους.
Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να
απαγορεύεται να ανήκει σε ιδιώτες, όπως πιστεύουμε για τα δικαστήρια,
για την αστυνομία και για τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, αυτό θα ήταν η
δημιουργία χρημάτων από το πουθενά – γεγονός που θα σήμαινε ότι, μόνο τα κράτη θα έπρεπε να έχουν αυτό το προνόμιο, ενώ οι κεντρικές τους τράπεζες μόνο όταν ανήκουν 100% στο δημόσιο.
Σε μία τέτοια περίπτωση, οι εμπορικές τράπεζες θα περιορίζονταν στο δανεισμό μέσω των καταθέσεων των πελατών τους – στο πλήρες χρήμα δηλαδή, όπως προσπαθούν να επιβάλλουν οι Πολίτες διαφόρων κρατών, με ανάλογες πρωτοβουλίες.
.
Το έγκλημα της πώλησης των τραπεζών
Στο θέμα της Ελλάδας τώρα, εάν επιλέγαμε την έξοδο από την Ευρωζώνη, έστω αρνούμενοι επιτυχώς την πληρωμή του δημοσίου χρέους μας,
παραμένοντας στο σύστημα της δημιουργίας χρημάτων από τις εμπορικές
τράπεζες, δεν θα είχαμε απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα – εκτός εάν το
αλλάζαμε, εθνικοποιώντας ταυτόχρονα τόσο την κεντρική (η Τράπεζα της Ελλάδας ανήκει μόλις κατά 6% στο δημόσιο), όσο και τις ιδιωτικές.
Με δεδομένο όμως το ότι, η παρούσα κυβέρνηση έχει πουλήσει τις εμπορικές τράπεζες σε ξένους επενδυτές, με το σχετικά πρόσφατο σκάνδαλο των σκανδάλων, η εθνικοποίηση τους δεν είναι πλέον εφικτή – ενώ η ανανέωση της σύμβασης με την κεντρική τράπεζα από την προηγούμενη κυβέρνηση, δεν επιτρέπει ούτε τη δική της κρατικοποίηση (εάν υποθέσουμε πως θα ήταν εφικτή).
Επομένως, ακόμη και με τη δραχμή, η παροχή δανείων εκ μέρους των ιδιωτικών τραπεζών, οπότε η αύξηση της ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, θα ήταν αδύνατη
– κυρίως επειδή μετά από τα έξι χρόνια της κρίσης δεν έχουν μείνει
σχεδόν καθόλου φερέγγυοι δανειολήπτες, ενώ τα επισφαλή τραπεζικά δάνεια
είναι σε πρωτοφανή ύψη (στο 50% περίπου των συνολικών ή πάνω από 100 δις
€).
Φυσικά η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, οι
τράπεζες ήταν πλέον χρεοκοπημένες, οπότε δεν είχε άλλη λύση. Εν τούτοις,
πρόκειται για μία ανυπόστατη δικαιολογία, όπως πολλές άλλες – επειδή η ίδια τις χρεοκόπησε πέφτοντας στην παγίδα των δανειστών,
αφού δεν επέβαλλε έγκαιρα τους ελέγχους κεφαλαίων προτού εγκαταλείψουν
τη χώρα καταθέσεις άνω των 30 δις €, ενώ στη συνέχεια τις έκλεισε με το
δημοψήφισμα, καθώς επίσης με την έξοδο της από το πρόγραμμα στις 30
Ιουνίου.
Κλείνοντας, εμείς έχουμε ελάχιστες αμφιβολίες σχετικά με το ότι, σύντομα οι τράπεζες θα χρειαστούν νέα κεφάλαια, οπότε θα χρησιμοποιηθούν οι καταθέσεις – αφού οι ξένοι ιδιοκτήτες τους είναι αδίστακτοι και δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους χρήματα.
.
Επίλογος
Συμπερασματικά, έχουν αποκοπεί όλες οι έξοδοι κινδύνου της Ελλάδας από μία κυβέρνηση που ελπίζουμε πως δεν το έκανε σκόπιμα – αλλά από καθαρή άγνοια, ανεπάρκεια και ανοησία, όπως άλλωστε συνέβη και με το μνημόνιο νούμερο ΙΙΙ.
Μπορεί λοιπόν να μην οφείλεται σε αυτήν η πλήρης υποδούλωση της πατρίδας μας, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η ίδια έδωσε τη χαριστική βολή στην εθνική μας ανεξαρτησία – με αποτέλεσμα να είμαστε σήμερα κυριολεκτικά έρμαιο των δανειστών μας.
Έχουμε την υποψία επίσης πως το μεταναστευτικό θα χρησιμοποιηθεί ως ένα ακόμη προπέτασμα καπνού, με
στόχο να κρυφτούν πολλές άλλες μυστικές παραχωρήσεις της κυβέρνησης –
μία ακόμη παγίδα των δανειστών, για να πετύχουν τους στόχους τους.