Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
Το 1930 με τη συμφωνία της Άγκυρας, εξισώνεται περιουσία αξίας 100δις δρχ (αξίας 1924) των Ελλήνων που ζούσαν στα πρώην οθωμανικά εδάφη, με τα 12,5 δις των μουσουλμάνων που κρίθηκαν ανταλλάξιμοι.
Μια από τις πτυχές της Ελληνοτουρκικής φιλίας ήταν η έξωση από την Θράκη 150 φιλελλήνων παλαιομουσουλμάνων που είχαν συνεργαστεί με τον ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία, γιατί μας το ζήτησε ο Κεμάλ. Εμείς φανήκαμε αχάριστοι και υποτελείς γιατί η κυβέρνηση πίστευε ότι ο Κεμάλ θα τηρούσε τις δεσμεύσεις του απέναντι στους Έλληνες που εξαιρέθηκαν από την συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών, παρόλο που οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης ήξεραν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σεβαστούν οι Τούρκοι την υπογραφή τους και είχαν προειδοποιήσει τον Βενιζέλο για αυτό.
Οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου ξεκινούν σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης. Ενώ στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο ο πληθυσμός ήταν αποκλειστικά Ελληνικός δόθηκαν στην Τουρκία σαν αντάλλαγμα, παραχωρήθηκε με την συνθήκη της Λωζάνης ειδικό διοικητικό καθεστώς το οποίο η Τουρκία φυσικά δεν σεβάστηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1923 ξεκινούν οι παραβιάσεις με τον διορισμό Τούρκου διοικητή αντί για κάποιον από τον αυτόχθονα Ελληνικό πληθυσμό και κορυφώνονται το 1974.
Το 1964 οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις που ανήκαν σε Έλληνες ήταν περίπου 25.000 στρέμματα, μετά από απόφαση περί απαλλοτρίωσης που ψήφισε το 1964 το τουρκικό κοινοβούλιο που όριζε ότι οι αρχές μπορούσαν να προβαίνουν σε απαλλοτριώσεις κατά την κρίση τους και να ορίζουν οι ίδιες το αντίτιμο, το 1990 είχαν μείνει μόλις 0.06 στρέμματα και όσο για το αντίτιμο ήταν λιγότερο από την αξία ενός κουτιού απορρυπαντικού στο σούπερ μάρκετ. Τα ίδια ακριβώς κάνουν και στους Κούρδους, ισοπεδώνουν τις πόλεις τους.
Λειτούργησαν χωρίς επιπτώσεις οι γενοκτονίες, οι εποικισμοί, η κλοπή ιδιοκτησίας γιατί να αλλάξουν.
Παρ όλο που ο Βενιζέλος ήξερε για το ότι οι Τούρκοι είχαν αρχίσει ήδη να μετατρέπουν σε κουρελόχαρτο την συνθήκη της Λωζάνης το 1932 πρότεινε τον γενοκτόνο εμπνευστή του ναζισμού Κεμάλ για νόμπελ ειρήνης.
Δύσκολο να βρεθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας λαός που ο ηγέτης του να πρότεινε για νόμπελ ειρήνης έναν σφαγέα δικτάτορα και να θεωρείται εθνάρχης. Φυσικά αυτό δεν έκανε τους Τούρκους να σεβαστούν την υπογραφή τους. Από την υποχρέωση των ομογενών να χρησιμοποιούν μόνο την τουρκική ως τον βαρλίκ βεργκισί τον εξοντωτικό φόρο που επιβλήθηκε κατά 87% σε μη μουσουλμάνους, οι Τούρκοι έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν. Αφού δεν μπορούσαν πια να δολοφονήσουν μαζικά, φρόντιζαν σταδιακά να απαλλαγούν με άλλους τρόπους από τους γηγενείς που είχαν αναλάβει την υποχρέωση να σεβαστούν, και να τους μείνει η περιουσία τους φυσικά.
Πριν την παραχάραξη της ιστορίας με τους συνωστισμούς και άλλοι είχαν ελπίσει ότι αλλοιώνοντας την πραγματικότητα οι Τούρκοι θα γίνονταν καλοί, ή είχαν διαφορετική θεώρηση της έννοιας του εθνικού συμφέροντος. Από τον Βενιζέλο ως τον Μεταξά που ονόμασε την Αποστόλου Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ και την χούντα του 1967. Τα αποτελέσματα τα ζουν οι Κούρδοι σήμερα, ο μόνος συμπαγής γηγενής πληθυσμός που απέμεινε.
Το πιο τραγικό είναι ότι διαχρονικοί συμπαραστάτες και υπερασπιστές του τουρκικού φασισμού από το 1922 ως σήμερα ήταν η Ελληνική αριστερά, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο αγώνας της ΕΔΑ για το Κυπριακό.
Η ιδεοληψία όχι μόνο πάνω από την πατρίδα, τις καλύβες και τα πεζούλια του Άρη, πάνω και από τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των γηγενών.
Αριστερά, νεοφιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές, μια παρέα όλοι στην υπεράσπιση του τουρκικού φασισμού. Και το πόσο φιλολαϊκή είναι η συγκεκριμένη ιδεοληψία φαίνεται στους κυβερνώντες.