Στην Ελλάδα από το 2000 και μετά έχει παγιωθεί η τακτική, οι επόμενοι πρωθυπουργοί αντί να ασκούν αντιπολίτευση, να καταθέτουν σχέδια και ρεαλιστικές προτάσεις, να αναμένουν την ώριμη πτώση του εκάστοτε.
Με την τακτική του ώριμου φρούτου ο Καραμανλής διαδέχθηκε το Σημίτη, ο Παπανδρέου τον Καραμανλή και ο Τσίπρας το Σαμαρά.
Κοινό χαρακτηριστικό τους ότι ανέβαζαν τους τόνους μόλις είχαν πια σίγουρο ότι ο νυν πρωθυπουργός έχει χάσει τα ερίσματά του στην κοινωνία.
Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που η κάθε επόμενη περίοδος εξελισσόταν χειρότερη από την προηγούμενη.
Ομοίως και τώρα που η Ελλάδα φλέγεται, χρεοκοπεί και διαλύεται, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντί να βομβαρδίζει και σφυροκοπά το μεγαλύτερο πολιτικό παραμυθά, αναλώνεται στην έκδοση ηλεκτρονικών κουπονιών και το ζητιάνεμα μπας και ξεπληρώσει τα βερεσέδια.
Άλλωστε ο Τσίπρας καλά άρχισε επιτέλους να σαπίζει πάνω στο δένδρο. Πρέπει όμως να σαπίσει κι άλλο, ώστε όπως και με τους προκατόχους του, να νεκρωθεί και να μην ξαναγυρίσει.
Όμως το κακό αυτής της τακτικής όλων των παραπάνω ήταν ότι επικεντρώνονταν μόνο στον καρπό που ήθελαν να πέσει. Αδιαφορούσαν για την πορεία του δένδρου.
Βλέποντας τον Τσίπρα να σαπίζει πάνω στο δένδρο, τρίβοντας τα χέρια τους αλλά παραβλέποντας πως...όλα αυτά τα χρόνια σαπίζει και η Ελλάδα.