Πως μπορεί αλήθεια η πολιτική πρακτική να "εκπίπτει" σε μαγγανεία που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο "μαγικό"τις εκάστοτε πολιτικές επιλογές και αποφάσεις ή τα πολιτικά σφάλματα, που ενίοτε συνιστούν εσχάτη προδοσία;
Είναι δυνατόν το θράσος και η πολιτική βλακεία των ιθυνόντων να αθροίζονται, ενώ η σοβαρότητα και η ειλικρίνεια να αφαιρούνται;
Και βέβαια δεν ζούμε σε μια αταξική κοινωνία, όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει πάθη και αδυναμίες, έτσι ώστε η συλλογική έκφραση, το κράτος, να υπάρχει ως σκιά. Ομως, απ' αυτό το σημείο, μέχρι να υποτιμάται βάναυσα η νοημοσύνη,να φυλλορροείται η αξιοπρέπεια και να υποθηκεύεται το μέλλον των πολιτών και των επερχόμενων γενεών, η απόσταση είναι τεράστια.
Είναι ντροπή αυτή η εμμονή των ανθρώπων με το...μετέωρο βήμα στην εξουσία ή των άλλων που προσπαθούν ασμένως να δρασκελίσουν το κατώφλι της, να κοιτάζουν μακριά τη "γραμμή των οριζόντων" και να χάνουν αυτά που μπορούν να βλέπουν τα μάτια τους.
Μια "ηδονική" εμμονή στο ψέμα, όπως αυτή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με τη σωρεία των επαναλαμβανόμενων ψεμάτων, ανατρέπει τον ίδιο τον εαυτό του και εκθέτει ένα ολόκληρο λαό στον κίνδυνο του αναπάντεχου. Και δεν είναι μόνο η όλη απαράδεκτη στάση του στο επίμαχο θέμα των μνημονίων, που επιμήκυνε την περιπέτεια της χώρας.
Τώρα ως παθολογικός ψεύτης εκθέτει "παίζει" και με το προσφυγικό πρόβλημα, που τείνει να προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις για τον τόπο. Ψεύδεται ασυστόλως και αυτοδιαψεύδεται ταυτόχρονα. Εκθέτει τη χώρα στο ελλοχεύον κακό, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, αποδεικνύοντας το ρόλο της "μαγγανείας" στην πολιτική πρακτική...
Με την Ελλάδα να βρίσκεται απαξιωμένη διεθνώς, εξαιτίας των μικροπολιτικών πρακτικών των εγχώριων βλακών της πολιτικής και των επιφορτισμένων να υπηρετούν τις επιταγές "ξένων αφεντάδων". Με την Ελλάδα να μην έχει αποφύγει το φάσμα της χρεοκοπίας και τώρα να επωμίζεται και το δυσυπέρβλητο πρόβλημα του προσφυγικού, με τις απροσδιόριστες διαστάσεις τους και τις ευρωπαικές χώρες να "εκμεταλλεύονται" την ελληνική πολιτική αβελτηρία...
Και οι Ελληνες παραμένουν "στριμωγμένοι" ανάμεσα στις Συμπληγάδες των αναγκών τους και της πολιτικής βλακείας. Και όλα σε τούτη τη χώρα των λεβέντικων απλώς συνθημάτων, που εντάσσονται στο χώρο της "μισής αλήθειας" ή και του ασύστολου ψέματος.
Αυτή η "μισή αλήθεια" και το ψέμα λειτουργούν ως παραμορφωτικός της δημόσιας ζωής. Και τελικά όλοι μας βρισκόμαστε σε μια αίθουσα παραμορφωτικών κατόπτρων. Και χάνουμε τον προσανατολισμό μας!.