Με τη λιπόσαρκη λογική του και τη θρασύτητα του απαίδευτου, ο υπουργός Παιδείας "ξαναγράφει" την ιστορία του έθνους στο μήνυμα του για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821 και επιβεβαιώνει ότι κάθε λαός έχει τον ουρανό του. Πιάσαμε το δικό μας ουρανό!..
Και δεν πιάσαμε το δικό μας ουρανό εξαιτίας του ουτιδανού Νίκου Φίλη. για πρώτη φορά υπουργού Παιδείας χωρίς πτυχίο, στη δεύτερη φορά κυβέρνηση της υποτιθέμενης Αριστεράς και των πολλών στελεχών της με παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς και των πολλών τετραγωνικών σπίτιων στα βόρεια προάστια, αλλά γιατί κουβαλώντας στις πλάτες μας όλα τα γεννήματα των μικροαστικών εχιδνών, δεν διατηρήσαμε στον ιστορικό χρόνο τις πολυώνυμες αμφιβολίες μας, για τις πολιτικές αυθεντίες, τις αποκαλύψεις, τα είδωλα, τις ευσέβειες, τις μαρτυρίες, τις αξίες και τις εποπτείες.
Για δεκαετίες συναναστρεφόμασταν μονάχα τις σκιές των ειδώλων μας στις οποίες είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Τον τάραχο των παθών μας δεν λιγόστευε το προελληνικής προέλευσης διονυσιακό στοιχείο και η φιλέορτη διάθεσή μας, η ηδονή της μεταρσίωσης και της μετάθεσης σε άλλον ουρανό.
Για χρόνια πολλά αθροίζαμε την πανταχού απουσία μας, ανακυκλώναμε "νυμφίοι της πτωχείας" την πνευματική μας ένδεια, οιονοσκοπούσαμε, μεταστοιχειώναμε την αδαπάνητη προσπάθειά μας, διαφοροποιώντας τα μεγέθη των ανθρώπων και των καταστάσεων, επιρρεπείς πάντα στην παροδικότητα και τη ματαιότητα όλων των ανθρωπίνων επιτηδευμάτων.
Πιστεύαμε σε κάθε είδους καταναλωτική βακχεία και καταφεύγαμε στον εύκολο και ασύδοτο δανεισμό. Πιστεύαμε στα επιχρυσωμένα λόγια και γινόμασταν παθητικοί θεατές της πολιτικής φαντασμαγορίας, μια συνήθεια που ακόμα και τώρα δεν φαίνεται να μας έχει εγκαταλείψει.
Δεν πιστεύαμε ότι χρειαζόμασταν έναν καινούργιο ήλιο απ' όπου θα ξεκινούσαν οι "ταχυδρόμοι του ήλιου", για να μας φέρουν τα όνειρα του Ηράκλειτου, του Πυθαγόρα, του Εμπεδοκλή, του μύστη Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Απολλώνιου, του Κωνσταντίνου Μονομάχου, του Παπακοσμά του Αιτωλού, του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη...
Ετσι επετρέψαμε να μας αλλοτριώσουν μαρξιστικοί ευαγγελισμοί, ακροδεξιές αντιλήψεις με φιλελεύθερες προσφύσεις, σοσιαλιστικές προφητείες μ' ένα σοσιαλισμό χωρίς σοσιαλισμό, διάφοροι μεσσιανισμοί και εσχάτως μια Αριστερά χωρίς περιεχόμενο αριστερό.
Αφρονες προσπαθήσαμε να χωρέσουμε τη γνώση μας στις χούφτες μας, ενώ σ' αυτές χωράνε μονάχα οι απορίες. Αμπαρώσαμε τη φωνή μας μέσα μας και συναπαντήσαμε με φόβο τον πολιτικό παραλογισμό, ανίκανοι να αναμετρηθούμε μαζί του.
Και φτάσαμε φοβισμένοι και ανασφαλείς στο σήμερα. Με το πνεύμα του μηδενός και του τίποτα να επιφέρεται έρημο υπεράνω της ελληνικής γης, νεφέλη δίχως μορφή. Να βλέπουμε στα μάτια μας την άλλη όψη. Οτι είμαστε το "μίασμα" της Ευρώπης. Η άβυσσος του χρέους. Και μέσα στο λευκό της μηδέν μήτε τα ψηφία της ιστορικής μας μνήμης διατηρήσαμε, για να ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Την δε πήλινη καρδιά μας αγκίστρωσαν δολώματα αμέτρητων επιτηδείων και χίλιες τρομάρες στο κορμί μας εσμίξανε, με την αμαρτία μας κοκκαλιάρα να κοιμάται άπραγη. Την αμαρτία της απάθειας. Την αμαρτία της χαμένης τιμής. Την αμαρτία της συνταγμένης "ξεφτίλας" μας με τη μωρία των ολίγων ή και των ολιγοφρενών,
Την αμαρτία για την παρουσία μας ανιστόρητοι μέσα στην ιστορία. Την αμαρτία που επιτρέψαμε ένα τετραπέρατο σατανά να κατοικεί στα μάτια μας και να μεθάει τις αρετές μας. Την αμαρτία να εμπιστευτούμε κερδοσκόπους και τυχάρπαστους, πολιτικούς αγύρτες και γυρολόγους, να παίζουν κορώνα-γράμματα την ελληνική ψυχή.
Να την κερδίζουν κάποια χαράματα και με την όψη του φεγγαριού να έχει στεγνώσει, να τη ποτίζουν με κάθε λογής φαρμάκι.
Και φτάσαμε αγωνιώντες στο σήμερα. Με τους Ευρωπαίους να παίζουνε βιολοντσέλο βαρύχορδα και ο ήχος τους να μας θυμίζει ότι είμαστε οι φτωχοπρόδρομοι της Ευρώπης. Κι εμείς πήραμε τη ζωή στην αγκαλιά μας και την πετάξαμε στα Τάρταρα. Ενας δολοφόνος, ο άλλος κακός μας εαυτός, ετοιμάζεται να της βάλει φωτιά και να την κάψει. Τα μάτια μας είχαν δει κάποτε το τέλος του Θεού και τώρα ετοιμάζονται να δουν το τέλος του ανθρώπου, το δικό μας τέλος!
Παλέματα ζωής μιας κάποιας άλλης εποχής, μουχλιάζουν στης λήθης τα συρτάρια. Και μονάχα σε κάποιους θυμίζουνε απλώς το έφηβο το πάθος μας, το νεανικό μας κλάμα. Για την πατρίδα που νομίζαμε τότε πως χάναμε. Κι ήταν τότε που η γλώσσα μας εκένταγε παραδείσους και χόρευε ξελογιάστρα σε νέους και αρχαίους ρυθμούς. Ενας άγγελος τυφλός οδηγούσε την καρδιά μας στο μέλλον και μύριες φορές καρφώσαμε στον τοίχο την ψυχή μας με τα παράσημα της ηδονής του χρέους και της πάλης...
Και τώρα; Τώρα οι αιώνες εις μάτην ακούνε τις πατημασιές των αγγέλων στην ψυχή τους.
Ρίξε τα τείχη, Μακρυγιάννη, κι έλα να κλάψουμε!...