Στην ελληνική επαρχία, δεν υπάρχει ιδιοκτήτης δευτερεύουσας ή
εξοχικής κατοικίας, αγροτεμαχίου ή οικοπέδου που δεν αναζητά αλλοδαπό
αγοραστή, πρόθυμο να του καταβάλει το τίμημα εξαγοράς σε μια τράπεζα του
εξωτερικού, «για να εξασφαλίσει το μέλλον του».
Η βαριά φορολογία στα μεσαία εισοδήματα, ο ΕΝΦΙΑ που όχι μόνον δεν
καταργήθηκε αλλά αυξάνεται παρά τη μείωση των αντικειμενικών αξιών, η
ανασφάλεια στην εργασία και το γενικότερο κλίμα πολιτικής και κοινωνικής
αστάθειας, έχουν καταστήσει την πολύ-ιδιοκτησία ακινήτων ακριβή και
άχρηστη πολυτέλεια.
Όλοι θέλουν να πουλήσουν, απλά δεν βρίσκουν πρόθυμους αγοραστές, στη σωστή τιμή.
Ενώ λοιπόν το 90% των ιδιοκτητών ακινήτων στην Ελλάδα είναι πρόθυμοι
να πουλήσουν στο θέμα της πώλησης «κόκκινων δανείων» σε funds
εμφανίζεται σφοδρή αντίδραση, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε
επίπεδο κοινωνίας.
- Θεωρητικά, αν οι τράπεζες πουλήσουν τα «κόκκινα δάνεια» τους σε κάποιο fund, αυτομάτως απελευθερώνουν κεφάλαια που είχαν δεσμευμένα για να καλύψουν τον συγκεκριμένο κίνδυνο, αποκτούν επιπλέον ρευστότητα και γι’ αυτό μπορούν να ξανα-χρηματοδοτήσουν ακόμη και τον ίδιο τον «κόκκινο δανειολήπτη» ο οποίος -αφού ρυθμίσει την οφειλή του με το fund- θα καταστεί πάλι αξιόχρεος.
Τα «κόκκινα δάνεια» πωλούνται στα funds σε εξευτελιστικές τιμές ώστε
να υπάρχει δυνατότητα «εκπτώσεων» στον δανειολήπτη προκειμένου να
τακτοποιηθεί η οφειλή του.
Σήμερα, το 80% των μετοχών των Ελληνικών τραπεζών (κατά μέσο όρο)
ανήκει σε διαφόρων ειδών ιδιώτες επενδυτές και funds, στις περισσότερες
περιπτώσεις hedge funds που αναλαμβάνουν υψηλούς επενδυτικούς κινδύνους.
- Αυτό σημαίνει ότι οι ιδιώτες επενδυτές και τα funds αυτά, είναι ήδη διαχειριστές ΟΛΩΝ των δανείων που έχουν χορηγηθεί στην Ελλάδα, ληξιπρόθεσμων και μη.
Αποτελεί κοινό τόπο, το γνωρίζουν όλοι στην Ελλάδα ότι ο 1 στους 5
ληξιπρόθεσμους δανειολήπτες είναι «στρατηγικός κακοπληρωτής», αποφεύγει
δηλαδή να πληρώσει τις δόσεις του ενώ μπορεί γιατί ελπίζει σε κάποιου
είδους «ρύθμιση».
Επιπλέον, τα στελέχη των τραπεζών διαβεβαιώνουν ότι 4 στους 10
δανειολήπτες που προσέφυγαν στην προστασία του «νόμου Κατσέλη», δεν
βρίσκονται κανονικά σε κατάσταση «πτώχευσης» ούτε «αδυναμίας πληρωμής».
Απλά εκμεταλλεύονται τις χρονοβόρες δικαστικές διαδικασίες και
μεταβιβάζοντας περιουσιακά στοιχεία σε συγγενείς και φίλους, απαιτούν
«προστασία».
Τέλος, τον δανειολήπτη ελάχιστα τον ενδιαφέρει ποιος είναι σήμερα ο
ιδιοκτήτης της οφειλής του. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το
θεσμικό πλαίσιο, οι δυνατότητες που προσφέρει ο νόμος είτε στην τράπεζα
είτε στο fund, να διεκδικήσει τα χρήματά του σε περίπτωση αδυναμίας
πληρωμής.
Όλα τα ανωτέρω καταλήγουν σ’ ένα απλό συμπέρασμα:
- Το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ήταν μία ακόμη πομφόλυξ της ΠΦΑ Κυβέρνησης.
- Τα δάνεια ανήκουν στους μετόχους των τραπεζών και όποιος ελέγχει τα δάνεια ελέγχει την ιδιοκτησία τόσο του ακινήτου όσο και της επιχείρησης.
Επειδή το πρόβλημα της πραγματικής οικονομίας σήμερα, εντοπίζεται
στην έλλειψη ρευστότητας, δεν υπάρχει υγιής επιχειρηματίας ή νοικοκύρης
δανειολήπτης που πραγματικά ανησυχεί για το ποιος έχει την ιδιοκτησία
του δανείου του…
Λεφτά στην πραγματική οικονομία χρειάζονται όλοι.
«Κόκκινοι» και «Πράσινοι» δανειολήπτες..
ΤΟ ΧΡΗΜΑ