Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από τη συνέντευξη του 16χρονου Μενέλαου Γεωργίου στο Capital.gr και την επιχειρηματική προσπάθεια των μαθητών της Β΄ Λυκείου. Ειλικρινά είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχω δει και διαβάσει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια της θλίψης, της απογοήτευσης και της σκοτεινιάς των Μνημονίων. Ταυτόχρονα όμως εκπλήσσομαι από τα μυαλά που κουβαλούν πολλοί από εμάς. Από το τυφλό μίσος, την απαξίωση των πάντων και τις παρωπίδες.
Είναι βέβαιο ότι υπήρξαν αρκετοί που αντί να βρουν μια καλή κουβέντα για τα όνειρα και τις προσπάθειες 16χρονων παιδιών, άρχισαν να τα λοιδορούν με ταξικά σχόλια, με ειρωνείες και με αναφορές στην οικογενειακή τους κατάσταση (άσχετα αν δεν έχουν ιδέα γι' αυτή) απλώς ορμώμενοι από το όνομα ενός σχολείου ή την περιοχή στην οποία βρίσκεται. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Το οποίο αν δεν το λύσει ο καθένας μέσα του, αν δεν το αντιμετωπίσει, δεν πρόκειται να προχωρήσει ούτε μέτρο παραπέρα. Αν η ελληνική κοινωνία δεν καταφέρει να τιθασεύσει κάποια στιγμή την οργή της για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται για να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει δημιουργικά και όχι με παραίτηση και εκδικητική διάθεση ισοπέδωσης των πάντων, την κρίσιμη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε όλοι μας, δεν υπάρχει καμία σωτηρία.
Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, δεν πρόκειται να πάει πουθενά αυτή η χώρα, Θα παραμείνει στο βούρκο στον οποίο σήμερα έχει παγιδευτεί και στις συνέπειες της κρίσης που έχουν σκεπάσει με ένα πέπλο απογοήτευσης και κατάθλιψης τη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Έχουμε φτάσει σε ένα πολύ επικίνδυνο σταυροδρόμι. Και πρέπει να αποφασίσουμε ποιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε. Το δρόμο της διάλυσης, της απαξίωσης, του ρεβανσισμού και της εκδικητικότητας, της ξέχειλης οργής και της ικανοποίησης δια της φτωχοποίησης και όσων ακόμη έχουν τη δυνατότητα να παράγουν πλούτο ή να δημιουργούν προϋποθέσεις απασχόλησης και ανάπτυξης; Ή να αναζητήσουμε ουσιαστικές δράσεις και πολιτικές που θα συμβάλλουν, από μηδενική πλέον βάση, στο να φανεί αν μπορεί να υπάρξει, έστω και πολύ μακρινό, ένα φως στο βάθος του τούνελ;
Έχω βαρεθεί να ακούω για συμψηφισμούς ευθυνών. Για το πόσο χειρότερα τα έκαναν οι προηγούμενοι ως άλλοθι στα τεράστια λάθη που κάνουν οι σημερινοί. Ναι, ευθύνονται όλοι όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια για τη σημερινή κατάντια της χώρας. Αλλίμονο. Και τι σημαίνει δηλαδή αυτό; Ότι αιωνίως θα γίνεται εκμετάλλευση των λαθών τους για να αποκτούν συγχωροχάρτι όσοι διαλύουν κάθε προοπτική ανάκαμψης της χώρας; Φτάνει πια. Οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Το μυαλό πρέπει να είναι στη δημιουργία και όχι στην αποδόμηση και την καταστροφή.
Το ζήτημα για παράδειγμα δεν είναι αν πρωθυπουργός της χώρας θα είναι ο Αλέξης ή ο Κυριάκος. Δεν είναι αν θα κάνει κουμάντο το επιτελείο του ενός ή του άλλου. Ποιοι θα στρογγυλοκάθονται στις υπουργικές καρέκλες. Το ζητούμενο είναι ποιος έχει προτάσεις, ιδέες, πολιτικές και λύσεις που μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα. Να την βγάλουν από μία τεράστια εθνική περιπέτεια που υπερβαίνει ακόμη και την οικονομική λαίλαπα που έχουμε βιώσει όλα αυτά τα χρόνια.
Έχει τη συνταγή ο Τσίπρας; Ε, ας την εφαρμόσει γιατί με την μέχρι σήμερα πολιτική του αντί να βελτιώνει τις συνθήκες, σπρώχνει τη χώρα ολοένα και πιο κοντά στο γκρεμό. Ίσως να μην τον καταλαβαίνει, ίσως να μην γνωρίζει άλλη πολιτική από εκείνη που εφαρμόζει. Ίσως να έχει γαντζωθεί στην εξουσία. Να ξέρει όμως ότι αν δεν αλλάξει ρότα, το καράβι θα βυθιστεί αύτανδρο. Και όταν αυτό συμβεί δεν θα έχει καμία σημασία αν θα είσαι δεξιός ή αριστερός. Θα παρασύρει τους πάντες στην άβυσσο.
Έχει τη συνταγή ο Κυριάκος; Ας την δούμε. Ας την επικοινωνήσει. Ας μας πει με ποιο τρόπο και ποιες ρηξικέλευθες προτάσεις θα μπορέσει να ανατάξει τη διαλυμένη χώρα. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την εκλογή του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας και παρά το γεγονός ότι πολλοί ελπίζουν ότι έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που θα αλλάξουν την ρότα προς τον όλεθρο, αυτές δεν έχουν ακόμη εκφραστεί. Αν υπάρχουν ιδέες και λύσεις, καλό θα είναι να τις δούμε άμεσα. Φαντάζομαι ότι δεν ανησυχεί μήπως... κλέψει ιδέες ο Τσίπρας...
Πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε όλοι μυαλά. Και οι πολίτες και οι πολιτικοί. Αλλιώς δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Και αν υπάρχουν 16χρονοι που μπορούν ακόμη να ονειρεύονται και να θέλουν να δραστηριοποιηθούν στη χώρα τους, αντί να ακολουθήσουν και αυτοί με τη σειρά τους τον δρόμο της ξενιτιάς, ας τους δώσουμε ώθηση και θετική ενέργεια. Αν δεν ελπίζουμε στη νεολαία, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα...