Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
Και τι έγινε που έκαναν αυτά οι κυβερνώντες… οι προηγούμενοι έκαναν χειρότερα, και τι μπορούσαν να κάνουν… οι άλλοι έφταιγαν...
Κουβέντες που ακούγονται συχνά, συναγωνισμός προς τα κάτω που δικαιολογεί το κακό και καθιστά στόχο το μέτριο. Συναγωνισμός προς τα κάτω που παγιώθηκε από τότε που κάποιοι αποφάσισαν ότι ήθελαν την μικρή και έντιμη Ελλάδα, λες και ήταν έντιμο ένα κομμάτι του έθνους να αποφασίζει μόνο του τι ήταν και τι δεν ήταν Ελλάδα. Κάπως έτσι φτάσαμε να απειλείται και η ελάχιστη Ελλάδα που έμεινε και να ψάχνουμε τους λιγότερο κακούς καταλήγοντας πάντα προδομένοι. Η πορεία προς τα κάτω κρατάει πολύ αλλά η κατάληξη αναπόφευκτη αν δεν υπάρξει αφύπνιση.
Και λίγο πριν το τέλος είναι λογικό να μην βρίσκεις ηγέτες. Γιατί πάντα συμβιβαζόσουν, δεν απαιτούσες αυτό που κάποτε είχες, δεν απαιτούσες υπουργούς οικονομικών σαν τον Δόμπολη, οπότε λογικό να καταλήγεις με Παπακωσταντίνου και Τσακαλώτους,
Ο Ιωάννης Δόμπολης, πρώτος υπουργός της χώρας (γενικός ταμίας, πρόβουλος) δεν καταδέχτηκε να βάλει στην τσέπη ούτε δεκάρα τσακιστή από τον μισθό που συνόδευε την θέση και έδωσε μάλιστα δικά του χρήματα για να γίνει η πρώτη τράπεζα, η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, που χρεοκόπησε γιατί έδινε στο κράτος δεν έπαιρνε από τους πολίτες. Ο Ηπειρώτης έμπορος άφησε μάλιστα το μεγαλύτερο κομμάτι της περιουσίας του στο κράτος για να γίνει πανεπιστήμιο που θα ονομαστεί Καποδιστριακό στην πρωτεύουσα του κράτους, που ήλπιζε ότι θα ήταν η Κωσταντινούπολη . Το 1911 το πανεπιστήμιο της Αθήνας διασπάστηκε σε δυο μέρη, το Καποδιστριακόν και το Εθνικόν για να λάβει την κληρονομιά του Δόμπολη (ενώθηκαν το 1932).
Κάποτε είχαμε Δόμπολη, αυτός θα έπρεπε να ήταν το μέτρο σύγκρισης.
Κάποτε είχαμε τον Δημήτρη Ματαφιά, τον Ελλαδίτη που αποφάσισε να πάει εθελοντικά στην Κύπρο μετά την εισβολή. Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς, υπέβαλε την παραίτηση του από Αρχηγός της εθνικής φρουράς γιατί διαφωνούσε με την πολιτική της τότε Κυπριακής κυβέρνησης σε σχέση με το στράτευμα ενώ παραιτήθηκε από την θέση του γενικού γραμματέα Αιγαίου στην οποία τον είχε διορίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου γιατί ήταν αντίθετος με την προσέγγιση Ελλάδας Τουρκίας που συμφωνήθηκε στο Νταβός. Τον Ματαφιά, που δοκίμασε να καταρρίψει Αγγλικό ελικόπτερο όταν οι Άγγλοι δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις για σταμάτημα των πτήσεων του Αγγλικού ελικοπτέρου πάνω από τις βάσεις της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής φρουράς (παρεπιπτόντως, δεν μας έκαναν πόλεμο για την προσπάθεια κατάρριψης) και είχε συναντηθεί με τον Οτσαλάν αρκετές φορές, δοκίμασε να δολοφονήσει η ΜΙΤ.
Κάποτε είχαμε έναν στρατηγό και πολιτικό που αρνήθηκε θέσεις για την πατρίδα. Τώρα συμβιβαζόμαστε με όσους τα πουλάνε όλα για την καρέκλα γιατί τα ίδια έκαναν και οι άλλοι.
Ποτέ δεν προβλήθηκαν ως πρότυπα ο Δόμπολης και ο Ματαφιάς, οπότε καταντήσαμε να ψάχνουμε το λιγότερο διεφθαρμένο. Στην πραγματικότητα είχαμε πατριώτες, απλώς δεν τους αναγνωρίσαμε και δεν τους στηρίξαμε, δεν τους δώσαμε την θέση που τους άξιζε και συνεχίσαμε αυτό που ξεκίνησε από το 1824 και έγινε κανόνας από το 1920 και μετά, να ψάχνουμε δηλαδή το λιγότερο κακό και να μας τυχαίνει πάντα το περισσότερο σε κάθε τομέα.
Στο χέρι μας είναι να ψάξουμε για τέτοιους πατριώτες και να μην συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο. Απλώς, όταν έχεις συνηθίσει τον άνθρακα, δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τον θησαυρό.