Αφορμή του παρόντος σχολίου είναι φυσικά η επίσκεψη του – δόκτορα πλέον – Αλέξη Τσίπρα στην Τουρκία, τα χαμόγελα με τον «φίλο» Αχμέτ, το Casus Belli, ο εναέριος χώρος, αλλά και τα λουλούδια σε δημοσιογράφους, σε μια χώρα που «κρατικοποιεί» το ένα μετά το άλλο τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ. Η ενέργεια αυτή, φίλτατε πρωθυπουργέ ξεπερνά τα όρια της διπλωματικής άγνοιας και αβελτηρίας που σας διακρίνει. Δεν είναι απλώς ανοησία, αλλά αθλιότητα.
Ειλικρινά δεν υπήρξε Έλληνας πρωθυπουργός που να κατέβασε απολύτως την ουρά στα σκέλια απέναντι στην Τουρκία, γενόμενος περίγελος, απέναντι σε μια χώρα που τελούσε μέχρι πρόσφατα σε διπλωματική απομόνωση και χάρη στον Τσίπρα και την πολιτική του επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, εκμεταλλευόμενη, αν όχι δημιουργώντας, τη μεταναστευτική κρίση.
Αν υπήρχε ίχνος φιλότιμου από ελληνικής πλευράς, όταν ο Αχμέτ έλεγε ότι η Ελλάδα φταίει για το τουρκικό σε βάρος της Casus Belli (διότι, άκουσον-άκουσον, έχει το δικαίωμα βάσει του άμοιρου του Διεθνούς Δικαίου να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα), η ελληνική αντιπροσωπεία όφειλε να αποχωρήσει.
Όταν ο Αχμέτ σας «δούλευε ψιλό γαζί», λέγοντας πως οι «κακοί» στρατηγοί ευθύνονται για τις παραβιάσεις γιατί έχουν άλλη οπτική περί εναερίου χώρου, είχατε υποχρέωση να σηκωθείτε και να φύγετε, επιδεικτικά μάλιστα, ή τουλάχιστον να βρείτε έναν τρόπο να γελοιοποιήσετε την αναφορά.
Δυστυχώς για μια ακόμα φορά φανήκατε λίγος, παντελώς αδιάβαστος στα εθνικά θέματα και δυστυχώς αναξιοπρεπής. Τι να περιμένει όμως κανείς από κάποιους στους οποίους ρίχνουν από δίπλα «συναδέλφους» από απέναντι, εμπλέκονται στη συνέχεια συναισθηματικά και όταν αυτοί που πρέπει επέστησαν στους προϊσταμένους τους την προσοχή, διότι πολλά έχουν δει τα μάτια τους, να τους απαντούν «και που είναι το κακό;»… Ακαταλαβίστικο; Ίσως. Κάποιον όμως αφορά. Έτσι Αλέξη;
defence-point.gr
defence-point.gr