Τελευταίως ακούμε πολύ η διαβάζουμε από τα εγχώρια ή… εξωχώρια μέσα ενημέρωσης, για τα δικαιώματα των άλλων. Μας κάνουν όλοι παρατηρήσεις και υποδείξεις για το πως πρέπει να φερόμαστε «στους άλλους» (που οι ίδιοι όμως δεν τους θέλουν και κλείνουν τα σύνορα).
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Μας κριτικάρουν γιατί δεν κάνουμε αρκετά «για τους άλλους» αλλά και μας υποτιμούν γιατί όταν το κάνουμε είναι είδη αργά (σε μία χώρα πτωχευμένη «οι άλλοι» μας κόστισαν 600 εκατ. το 2015 που θα αφαιρεθούν από τα δανεικά που μας δίνουν για να επιβιώσουμε, με τους επικριτές μας να μας στέλνουν 50 εκατ. ως βοήθεια, τόσο καλά).
Στενοχωριούνται και κλαίνε για το δράμα των άλλων (ένα δράμα που οι ίδιοι προκάλεσαν). Βγάζουν πύρινους λόγους για το ότι η Ευρώπη πρέπει να ανοίξει… θεωρητικώς τις πόρτες της σε όλους της γης τους κολασμένους (αλλά παράλληλα παζαρεύουν με την Τουρκία πόσα θέλει για να τους κρατήσει εκεί).
Οι κάθε καρυδιάς καρύδι (βλ. ΜΚΟ και όχι μόνο) εισέβαλαν στην Ελλάδα και κάνουν ό,τι γουστάρουν (με την ανοχή της κυβέρνησης βέβαια γιατί αυτό είναι το πολιτικά ορθόν, συν την αποθέωσης των ΜΚΟ ως αντίληψης… μέχρι που πλάκωσε η αδηφάγος και άπληστη ανθρώπινη φύση και άρχισαν τα οικονομικά σκάνδαλα).
Εν τω μεταξύ, ο μισός Ελληνικός πληθυσμός έχει βυθιστεί στη φτώχεια και την ανέχεια, η ανεργία χτυπάει το 30% (στους νέους έχει περάσει το 50%), τα νοσοκομεία αδυνατούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες που οφείλουν από οικονομική αδυναμία, η οικονομία είναι στο μηδέν (υπό το μηδέν για την ακρίβεια σε όρους ανάπτυξης, δηλαδή ύφεσης), οι επιχειρήσεις κλείνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο.
Το δε σημαντικότερο κεφάλαιο της χώρας, οι ΝΕΟΙ της άνθρωποι, μεταναστεύουν για να επιβιώσουν. Κι εγώ ο ανόητος μένω με την απορία: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ; Έχουν μόνο ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ;