7 χρόνια άρνησης της πραγματικότητας και συνειδητής επιλογής από τη δημοκρατική πλειοψηφία των Ελλήνων του εκβιασμού της παγκόσμιας αλήθειας δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα στην ελληνική κοινωνία. Τα πάντα έχουν ζημιωθεί, ίσως και ανεπανόρθωτα. Ατομικές περιουσίες, κρατικές λειτουργίες, διεθνή θέση, διαιώνιση του γένους, ακόμα και τα σύνορα πια θολώνουν.
Ο λαός από τον έναν πολιτικό ηγέτη στον άλλο, από τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου στον Αντώνη Σαμαρά και τέλος στον Αλέξη Τσίπρα έλπισε και επένδυσε στην καταστροφή του για την ευημερία του. Πίστεψε αφελώς πως η απειλή της αυτανάφλεξής του θα τρόμαζε τους ισχυρούς και θα εξασφάλιζε την αέναη ανέμελη ζωή μας.
Το εθνικό δόγμα μεταλλάχθηκε ύπουλα επί δεκαετίες από το «μάθε παιδί μου γράμματα» στο «βάλε μπρος μπάρμπα τη μίζα». Κανείς δεν ενοχλήθηκε, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Ένας λαός εντάχθηκε στο παρά φύση σύστημα του πανούργου ξενόφερτου ντυμένου Έλληνα «Γκιουλέν» και βολεύτηκε σε ό,τι κινιόταν και κουνιόταν πίσω από τη λέξη παρά. Το "μαξιλάρι" του ύπνου του δικαίου.
Το 2009 κανείς δεν πίστεψε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Κανείς δεν δέχθηκε ότι όλα τα λεφτά που λάδωσαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν δανεικά και επιχορηγούμενα μαζί με τεράστιες ποσότητες ξεπλυμένων συνειδήσεων. Όλοι πίστεψαν ότι ήταν ένας Εφιάλτης που θα πέρναγε.
Το δυστυχές είναι ακόμα και σήμερα οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος πιστεύουν ότι μπορούν να εκβιάσουν τον νικητή αντιπροσωπεύοντας τον ελληνικό λαό που τους στηρίζει. Θυμίζουν την αποφασιστικότητα του Γερμανού ηγέτη όταν υπερασπιζόταν το Βερολίνο το 1945. Απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας.
Τελευταία και απέλπιδα προσπάθεια η ανθρώπινη δυναμίτιδα των λαθρομεταναστών που εις το όνομα της αλληλεγγύης και των φθηνών εργατικών χεριών θα διείσδυε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και θα τις διέλυε. Τι και αν δάκρυσε η Γερμανίδα Καγκελάριος αγκαλιά με τον Έλληνα Πρωθυπουργό της καθεστηκυίας τάξης και τον Τούρκο Σουλτάνο που έμεινε με την κάνουλα στο χέρι. Τι και αν έμεινε εγκαταλελειμένη η Ειδομένη ως "έδαφος του κανενός". Άλλος ενας εκβιασμός ξέφτισε. Οι Γερμανοί έχασαν πάλι.
Δεν υπήρξε πόλεμος στην ιστορία που να κερδήθηκε χωρίς ισχύ και ηθική. Η τιτάνια μάχη των πολιτικών ποιμένων του πνευματικού ηγέτη τους επί 7 χρόνια ταλαιπώρησαν την Ελλάδα και τη συρρίκνωσαν ανώφελα. Πολέμησαν χωρίς ισχύ και κυρίως χωρίς ηθική. Μεταπηδώντας από έρεισμα σε έρεισμα και με σταθερή γκεμπελική προπαγάνδα πανηγυρίζουν ακόμη τις ήττες του.
Όλες οι άλλες χώρες μέσα σε λίγα χρόνια και χωρίς πολλά λόγια εκδίωξαν κάθε μιαρό τους στοιχείο, ανασυντάχτηκαν και ξέφυγαν από τα νύχια του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος κατά των Κρατών. Τώρα απολαμβάνουν μισθούς δασκάλων 3.000 ευρώ στη Μεγαλόνησο του Προέδρου Αναστασιάδη που παρέλαβε Κράτος και θα παραδώσει πλούσιο Κράτος, δημιουργώντας και επενδύοντας πάνω σε αξίες και προσφέροντας ευημερία πάνω σε αγαθά.
Η Ελλάδα στερήθηκε εθνικής στρατηγικής εσκεμμένα από τον εθνικό υπονομευτή της για δεκαετίες εκπορνεύοντας τον εαυτό της μεταψυχροπολεμικά σε Δύση και Ανατολή αναζητώντας ποιος θα πληρώσει πιο ακριβά τη συντροφιά της. Ανήκε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. αλλά απολάμβανε τα ταξίδια στη Μόσχα αναζητώντας μάταια και επίμονα τον αγωγό της στην ιστορία του 21ου αιώνα. Το αποτέλεσμα όταν πατάς σε δύο βάρκες νομοτελειακό. Ακόμα και στα Βαλκάνια του υπαρκτού σοσιαλισμού του 20ού αιώνα κινδυνεύει η Ελλάδα να γίνει κομπάρσος. Χωρίς εθνική στρατηγική δεν πολέμησε μία μέρα και εγκλώβισε τις εθνικές δυνάμεις της σε Μαγειρεία σίτισης του εχθρού. Όποιος μαγειρέψει τις περισσότερες μερίδες παρασημοφορείται.
Όσο πιο γρήγορα καταλάβει τη θανάσιμη παγίδα που έπεσε η ελληνική κοινωνία και απαρνηθεί την καταστροφή της και αναδείξει νέους πρωταγωνιστές, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων που περπατάνε πια στους δρόμους με σκυμμένο το κεφάλι γεμάτοι θλίψη και απορία. Δεν μας αρμόζει ως Έλληνες να αναζητούμε "τα προς το ζην" στους κάδους ανακύκλωσης. Δεν αξίζουμε τόση φτώχεια, υλική και πνευματική, σε ένα τόσο πλούσιο τόπο.
Ο εκβιασμός ως εθνική επιλογή δεν θα έχει καμία τύχη και αν οι ιθύνοντες συνεχίσουν αυτή την εγκληματική επιλογή σύντομα θα θρηνήσουμε χαμένες πατρίδες, ακόμα και αδελφοκτόνο αίμα και πάλι. Οι ίδιοι δεν μπορούν παρά να έχουν το τέλος όλων των ηττημένων της ιστορίας που πολέμησαν ανήθικα.
Εκτός και αν αυτό θέλουμε ως εθνικό αυτοσκοπό. Να δυστυχήσουμε και να διαλυθούμε υπηρετώντας αλλόπιστους.
Δεν έχει νόημα να ερίζουν οι κ.κ. Τσίπρας Καμμένος πόσες Μακεδονίες έχουμε; Αν διαφωνούν είναι ανούσιο να μετασχηματίζονται μέχρι να αναφλεχθούν. Η αποδοχή της ήττας είναι γενναία πράξη.
Καλύτερα μία ώρα αρχύτερα να αλλαξοπιστήσουν για να σωθεί το έθνος και οι ίδιοι. Να χαθούν και τα δύο αποκλείεται...