Και ασωτεύονται χωρίς πλήρωση, με αποτέλεσμα το πέρασμά μας από την ιστορία να είναι μια χούφτα χαλίκια που εξουσιάζονται από την παλίρροια της καθημερινότητας, ενώ η αξία της κάθε στιγμής έγκειται στην έντασή της...
Και πόσοι άνθρωποι βαδίζουν με τα μάτια κλειστά μέσα στη νύχτα των καιρών, με την ελπίδα που καλλιεργούν οι διάφορες εξουσίες, να αποτελεί τροφή μιας αυταπάτης, που όμως δεν την προσδέχεται ο λογισμός, παρά μόνο η καρδιά τη λαχταρά, γιατί απόκαμε να συγκομίζει τον άνεμο;
Εξάλλου, η απόγνωση οδηγεί στην παραίτηση, που δεν τη δέχονται τα κύτταρά μας, γιατί θα ήταν ένας βέβαιος θάνατος.
Ωστόσο, τις μέρες που διατρέχουμε, πόσοι άνθρωποι ξυπνούν το πρωί και απλώς συλλογίζονται τη νύχτα που θα έρθει, γιατί άπρακτη είναι η μέρα τους και οι ώρες της μετράνε μόνο την αναμονή της νύχτας που θα έρθει.
Νυχτοβάτης, με την άγρυπνη αγωνία στη ψυχή τους, είναι ο Ελληνας σήμερα. Αλλά η εγρήγορση της αγωνίας του είναι καλύτερη από τη νάρκη της παραίτησης. Είναι ένα είδος "απόλαυσης" της ηδονής της μεταβατικής του στιγμής στη σκηνή της πραγματικότητας.
Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως περισσότερο από κάθε άλλη φορά η προβολή της ολοκληρωμένης ατομικότητας διεκδικεί το χώρο της στο δειγματολόγιο των σύγχρονων αξιών, που ρυθμίζουν την πορεία της κοινωνίας και του πολιτισμού.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο Ελληνας, ανεξάρτητα από τη δίνη των προβλημάτων, είναι να επιχειρήσει μια κάθαρση γενική των λέξεων και των εννοιών, για να μη νοθεύει την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Κι ακόμη περισσότερο, για να σταθεροποιήσει στη συνείδησή του τους στόχους των προσπαθειών του ως σύγχρονου πολίτη, χωρίς παραπλανητικά πολιτικά φενακίσματα.
Και είναι ακόμη σήμερα η στιγμή, καθώς η απιστία της πολιτικής τον καθιστά ολοένα και αποφαστικότερο θύμα της μηχανοκρατίας της ζωής. Και είναι η στιγμή, πάντα είναι κατάλληλη η στιγμή μέσα στο εύρος των προβλημάτων, να ξαναδώσει στη ζωή του και στην ψυχή του το χυμό που του απορρόφησε η μηχανοποίηση της ζωής του ως αποτέλεσμα και της πολιτικής αλητείας...