Παρακολουθώντας κανείς τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, εάν είναι ένας άνθρωπος που σκέπτεται και τον απασχολεί το αύριο, υποβάλλει ένα σκληρό ερώτημα. Που βρισκόμαστε ως χώρα και ως Έλληνες;
Δυστυχώς η απάντηση είναι ότι βλέπουμε μια χώρα με μεγάλη ιστορία, μια χώρα που έχει συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη του Δυτικού πολιτισμού, να γίνεται κομμάτια μπροστά στα μάτια μα;. Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι δεν φαίνεται πουθενά να υπάρχει δρόμος που να οδηγεί στο να ξεπεραστεί αυτή η καταστροφική πορεία. Η διαφθορά, η επιβράβευση της ανικανότητας, το βόλεμα των ημετέρων, η απουσία σχεδιασμού και στρατηγικής, έχει οδηγήσει σε μια παραίτηση. Έχει οδηγήσει την κοινωνία στο να πει, «βαρέθηκα, ας πάει από εκεί που ήρθε».
Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων στην ελληνική κοινωνία, που εδώ και αρκετά χρόνια έβλεπε την καταστροφή να έρχεται, αγωνιούσε, μιλούσε, έγραφε, αλλά το σάπιο σύστημα σε όλα τα επίπεδα, είχε καταφέρει να περιθωριοποιήσει αυτό το ποσοστό και να το καταγράψει ως γραφικό. Αρκετές φορές μάλιστα, του απέδιδε τον χαρακτηρισμό του «πράκτορα» κάποιας διαβολικής εξωτερικής δύναμης που είχε ως στόχο να πλήξει την απαράμιλλη Δημοκρατία, που εφάρμοζε αυτό το σάπιο σύστημα.
Και σήμερα το ποσοστό αυτό, παρά το γεγονός ότι έχει κουραστεί από την κακομεταχείριση πολλών ετών και την απογοήτευση του να βρίσκεται στο περιθώριο, συνεχίζει να σκέφτεται, να αναλύει, να μιλάει, να γράφει, να προσπαθεί να σπάσει τα στεγανά της διαφθοράς, της παντοκρατορίας των χωρίς προσόντα ανίκανων λαϊκιστών, που λυμαίνονται την εξουσία και καταστρέφουν το μέλλον της χώρας.
Αργά (δυστυχώς), αλλά σταθερά αρχίζει να διαμορφώνεται μια υποβόσκουσα οργή, ένα αίσθημα που θέτει σκληρά ερωτήματα του τύπου, μήπως ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος; Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε σημασία στη μέχρι σήμερα αισχρή μειοψηφία αυτών που για χρόνια αποκαλούσαμε πράκτορες και πολλά άλλα κοσμητικά επίπεδα;
Με πολύ αργούς, πράγματι ρυθμούς, η χώρα και η ελληνική κοινωνία πλησιάζουν σε μια ιστορική στιγμή στην οποία διακυβεύεται η επιβίωση αυτού του τόπου, αυτού του έθνους. Κανείς μέχρι αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να προβλέψει προς τα πού θα φυσήξει αυτός ο άνεμος της ριζοσπαστικής και εκ βάθους αλλαγής. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ένα αυτό που έρχεται θα είναι καλύτερο από αυτό που γκρεμίζεται.
Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι έχει πλέον διαμορφωθεί ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ του συστήματος, της εικονικής πραγματικότητας στην οποία ζει, και της κοινωνίας, του πραγματικού κόσμου.
Υπάρχει πλέον μια άβυσσος όσο αφορά το τι αποτελεί «βασικό συστατικό» για την επιβίωση στην πραγματική καθημερινότητα.
Εάν αυτή η πορεία συνεχιστεί, και η ιστορία έχει αποδείξει ότι δύσκολα τέτοιες πορείες ανατρέπονται, και το σύστημα προσπαθήσει να την εκτροχιάσει υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος η κοινωνία να εκραγεί, και το συνολικό οικοδόμημα να καταρρεύσει.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει, και το βλέπουμε πλέον καθημερινά αυτό, είναι οι δυο πλευρές να αντιδράσουν έντονα και κάθε μια να συνεχίσει την πορεία που ακολουθεί, Με αποτέλεσμα η συνύπαρξη την επόμενη ημέρα να είναι αδύνατη.
Το διεφθαρμένο και ξεπερασμένο από την πραγματικότητα σύστημα, άργησε ή δεν ήθελε να δει τι συνέβαινε και καμιά φορά η άρνηση είναι αυτοκτονία. Δεν μπορούσε και δεν μπορεί να δει τι έρχεται, διότι δεν αντιλαμβάνεται πως η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη βιώνει την καθημερινότητα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σύστημα – κατεστημένο, να έχει απεμπολήσει τη βασική του ευθύνη, το να αντιλαμβάνεται αυτούς που δεν αποτελούν το σύστημα – κατεστημένο, να ενδιαφέρεται για αυτούς και να λύνει τα προβλήματά τους.
Όταν ηγείσαι είσαι υπεύθυνος να μην προκαλείς χωρίς λόγο, να μην επιβάλλεις δεδομένα με τα οποία εσύ μπορείς να επιβιώσεις, αλλά όχι η κοινωνία.
Σήμερα ακριβώς για αυτούς τους λόγους η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, δεν έχει κανένα σεβασμό για το σύστημα, κανένα σεβασμό για τους θεσμούς. Η πολιτική αποτελεί κάτι το αποκρουστικό. Αυτός είναι ο λόγος που επιβραβεύουν αστείες περιπτώσεις τύπου Λεβέντη, αλλά και πιο επικίνδυνες τύπου, Χρυσής Αυγής. Η κοινωνία μισεί πλέον αυτό που αποκαλείται πολιτικά ορθό.
Επιβραβεύεται αυτός που είναι απρόβλεπτος, και αυτό θεωρείται προτέρημα. Θεωρείται προτέρημα διότι μέσα από αυτό το μη προβλέψιμο ο κόσμος βλέπει μια πιθανότητα πλήγματος στο σύστημα που τον έχει απογοητεύσει. Βλέπει ότι αυτή η ακραία αντίδραση είναι ίσως το μοναδικό όπλο έναντι αυτών που αισθάνεται αδύναμος να αντιμετωπίσει. Πιστεύει ότι αυτό απαιτεί η στιγμή.
Και εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο ραντεβού με το σταυροδρόμι μεταξύ της καταστροφής και της πορείας προς τη λύτρωση. Είναι σαφές ότι όλα θα κριθούν από το εάν θα βρεθεί κάποιος που θα ανοίξει την πόρτα σε αυτούς που για χρόνια βρίσκονται λοιδορούμενοι στο περιθώριο, παρά ότι σταθερά και υπομονετικά σκέφτονταν, ανέλυαν, μιλούσαν, έγραφαν, και προειδοποιούσαν. Εάν αυτός ο κάποιος βρεθεί και η πόρτα ανοίξει τότε ίσως να υπάρχει σωτηρία και μέλλον. Εάν δεν βρεθεί και η πόρτα παραμείνει κλειστή, τότε το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό και η καταστροφή είναι δεδομένη.
Το ραντεβού έχει κλείσει και είναι εξαιρετικά κρίσιμο.
mignatiou.com