Η πολιτική τύχη παίζει περίεργα παιχνίδια. Σε όσους έχουν μνήμη, η αναφορά του Γιάννη Μουζάλα σε «Μακεδονία» μιλώντας για την ΠΓΔΜ, δεν αποτελεί καμία έκπληξη. Διότι όποιος έχει μνήμη, ούτε ξεχνάει, ούτε… συγχωράει ποτέ όσα έσερναν οι οπαδοί του συνονθυλεύματος του ΣΥΡΙΖΑ που έχει καταλάβει την εξουσία με δημοκρατικό τρόπο και συστηματικά προχωράει στη διάλυση κάθε έννοιας σύγχρονου δυτικού κράτους.
Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού παρότι παριστάνουν τους ευρωπαϊστές, είναι καθ’ έξη θαυμαστές κάθε λογής μπανανιών της Λατινικής Αμερικής. Γιατί τη γλιτώσαμε; Μα διότι ήρθε η παγκόσμια οικονομική κρίση και απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας την κενότητα των εγκεφάλων όχι τόσο των κυβερνώντων εκεί – καλά είναι φτιαγμένοι αυτοί, μόνο με επανάσταση πέφτουν και ίσως αυτό ζηλεύουν οι ανεπάγγελτοι και τα ζαγάρια που έχει μαζέψει γύρω του ο Τσίπρας πέραν ελαχίστων σοβαρών – αλλά των εδώ θαυμαστών τους.
Ο Μουζάλας απλά ήταν ειλικρινής. Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα εάν το είπε σκόπιμα ή του ξέφυγε, επειδή έτσι πιστεύει ο άνθρωπος και δικαίωμά του. Το να έρχεται όμως μετά το ατόπημα το Μαξίμου και η ανεκδιήγητη εκπορόσωπος και να μας διαβεβαιώνει, ότι «το ελληνικό κράτος, σε κάθε περίπτωση, αναφερόμενο στην γειτονική χώρα, χρησιμοποιεί την διεθνώς αναγνωρισμένη ονομασία ‘ΠΓΔΜ’», καταγγέλλοντας μάλιστα ανερυθρίαστα όσους αντιδρούν ότι επιχειρείται να δημιουργηθεί θέμα επειδή του ξέφυγε του υπουργού και είπε την ΠΓΔΜ «Μακεδονία», είναι ξετσιπωσιά, σε απλή ελληνική.
Άσε που σε όρους διπλωματικής γλώσσας η ερμηνεία είναι… αυτό κάνουμε διότι έτσι πρέπει, όχι διότι το πιστεύουμε. Με πιο απλά λόγια, κοιτώντας την κατάσταση από έξω προς τα μέσα, κι ας κατηγορηθούμε για συνωμοσιολογία, πήρανε οι αφελείς (κατά άλλους χρήσιμοι ηλίθιοι) την καυτή πατάτα στα χέρια και γνωρίζοντας καλά το προφίλ τους αυτοί που πρέπει, τους έβαλαν στη γωμία και τους χτυπάνε χωρίς έλεος μέχρι να κλείσουν τα ανοιχτά θέματα. Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό και Σκοπιανό.
Επιστρέφοντας, το λέμε εμείς της εκπροσώπου, που δεν μπορεί να μας καταλογίσει αρνητικά συναισθήματα απέναντι στον Γιάννη Μουζάλα αφού scripta manent, ακόμα και τώρα, καθότι όσα έχει κάνει στη ζωή του ένας άνθρωπος και οι προσπάθειες να συνεισφέρει σε έναν τομέα που έχει σχεδόν αφιερώσει τη ζωή του, δεν διαγράφονται λόγω του σημερινού, ακόμα και όταν πιστεύουμε ότι αποτελεί ατόπημα.
Αντιλαμβάνονται εκεί πέρα στην παρέα του Μαξίμου (με τις λαμπρές τελευταίες προσθήκες τεράτων του πνεύματος, των γραμμάτων και των επιστημών… ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) πως όταν μιλάει ένας υπουργός αυτό καταγράφεται και χρησιμοποιείται εναντίον της χώρας;Έπεα πτερόεντα; Ποιος τους το είπε; Επειδή έτσι τους βολεύει;
Πλέον, ακόμα κι αν ακολουθεί ο Γιάννης Μουζάλας την «εθνική πεπατημένη», πολύ απλά, κανένας δεν πρόκειται να τον πιστέψει. Η ζημιά έγινε και γι’ αυτό ακούμε με ενδιαφέρον το αίτημα υποβολής παραίτησης, παρά τη συμπάθεια που έχουμε διατυπώσει για το πρόσωπό του, αν και μεγιστοποιήθηκε λόγω της χρόνιας απέχθειας για την προκάτοχό του.
Μιλάμε για το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα ΣΥΡΙΖαίου της δεκαετίας του 1990, όταν και δεν τολμούσες να πεις κάτι διαφορετικό από τα δικά τους… προοδευτικά διότι ακολουθούσε «μπούλινγκ» (δεν υπήρχε επισήμως τότε ο όρος στην καθομιλουμένη μας…), στολίζοντάς σε ως φασίστα, οπισθοδρομικό και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Η υπερβολή τους άνδρωσε τη Χρυσή Αυγή και η Ιστορία θα τους το καταλογίσει. Αντιδρούν με οργή όταν τους το λες, διότι πολύ πλέον καταλαβαίνουν. Είναι όμως αργά.
Αυτοί οι ανεγκέφαλοι ήρθαν στα πράγματα και τινάζουν αργά και μεθοδικά τα πάντα στον αέρα. Και ο Τσίπρας δεν έχει τον ανδρισμό να παραδεχθεί και να διατυπώσει ευθαρσώς όσα πιστεύει. Διότι πλέον, σε μικρή ηλικία-ρεκόρ, εξελίχθηκε σε έναν πολιτικάντη, πολύ χειρότερο από αυτούς που κατήγγελλε ότι κατέστρεφαν τη χώρα. Δυστυχώς, μας κυβερνάει το πολιτικό ΤΙΠΟΤΑ (συλλογικός χαρακτηρισμός, όχι ατομικός) για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ βραδιάτικα.