Οι γενιές έρχονται και φεύγουν, με τα προβλήματα να μένουν και να φτερώνουν την αγωνία της ελληνικής κοινωνίας. Η αφύπνιση φαίνεται πως αργεί. Και η κρίση συνοδεύεται από δυστυχία και μια πολιτιστική καχεξία. Τα προβλήματα μένουν και τα αίτια παρουσιάζονται με τη μορφή της Λερναίας Υδρας. Αποκόπτεται η μια κεφαλή και στη θέση της ξεπετιέται μια άλλη,
Δεν μας έφτανε η δυσβάστακτη οικονομική κρίση, μας προέκυψε και η κρίση του προσφυγικού. Η πορεία της κοινωνίας πραγματοποιείται χωρίς προορισμό. Επηρεάζεται από το θυμικόν κατά κύριο λόγο. Η λογική σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, εν πολλοίς αποκρούεται.
Η δε διαμόρφωση της πορείας αυτής συγκρούεται με τόσες άλλες απόψεις και τάσεις, ώστε δίνει την εντύπωση πορείας τυφλών ανθρώπων που σκοντάφτουν σε κάθε βήμα τους, σε απειρία εμποδίων.
Τα προβλήματα μένουν, γιατί η ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε να ανακαλύψει τα στοιχεία που την ισορροπούν. Δεν έχουν προσδιοριστεί με πληρότητα οι έννοιες του "σοβαρού" και του "υπεύθυνου", ενώ οι συνειδήσεις πολλών Ελλήνων με την παραλλακτικότητα που τις χαρακτηρίζει, κυμαίνονται και οι κυμάνσεις δίνουν τη γένεση σε δυσαρμονίες.
Τα στοιχεία, δηλαδή οι μεταβλητές που δεν είναι καθόλου ομόρροπες φτιάχνουν ένα παράδοξο σύστημα, γεμάτο από αρνητικές και αντιαισθητικές δυνάμεις, που η μια ανέκαθεν τείνει να εξουδετερώσει την άλλη.
Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα της πνιγηρής κοινωνικής σύγχυσης και απόγνωσης με αποφύσεις απάθειας, οι πολιτικοί ως ένα σημείο μπορούν να θεωρηθούν αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής. Η δε έννοια της σοβαρότητας έχει υποστεί υποβάθμιση, ενώ έπρεπε να είχε εξαρθεί.
Η σοβαρότητα σ' όλες τις εκδηλώσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής πάντα περικλείει την ισορροπία με την έννοια της ελληνικής κλασσικής αρετής.Η έννοια της επιπολαιότητας πάλι τροφοδοτείται με ενδιάμεσες έννοιες, που θεωρούνται ότι ανήκουν στην περιοχή της σοβαρότητας. Η ισορροπία γέρνει, δυστυχως, κατ' αυτό τον τρόπο προς την επιπολαιότητα.