Σε μια χρονική συγκυρία που η Πατρίδα μας σηκώνει στους αδύναμους ώμους της για λογαριασμό όλης της «πολιτισμένης» Ευρώπης το σύνολο των μεταναστευτικών ροών εμφανίστηκαν εκ νέου οι εκπρόσωποι των Θεσμών και με απόλυτο – επιτιμητικό ύφος χιλίων καρδιναλίων απαιτούν τη λήψη δυσβάστακτων, κυρίως οικονομικής φύσεως, μέτρων από έναν λαό που εδώ και 6 χρόνια υφίσταται μια πρωτοφανή οικονομική αφαίμαξη και έχει φτάσει στα όριά του.
Οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας, κρυμμένοι πίσω από την ασφάλεια που τους παρέχει η γεωγραφική θέση των χωρών τους, επιδεικνύουν μια πρωτοφανή και συνάμα εξοργιστική συμπεριφορά απαιτώντας κατ’ ουσία την εγκατάσταση εκατομμυρίων απελπισμένων σε μια χώρα, που παρότι είναι ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, εντούτοις έχουν αποφασίσει να την μετατρέψουν σε ένα απέραντο hot spot κατά παράβαση κάθε έννοιας ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, μιας βαρύγδουπης λέξης που χρησιμοποιείται δυστυχώς κατά το δοκούν.
Μια ουσιαστικά χρεωκοπημένη χώρα, με ερμητικά κλειστά τα σύνορά της και περικλειόμενη από φράκτες συρματοπλεγμάτων που θυμίζουν εποχές ψυχρού πολέμου, αφήνεται στην κυριολεξία στην τύχη της χωρίς οικονομική ή υλικοτεχνική βοήθεια. Και όχι μόνο αυτό αλλά κάθε τόσο της υπενθυμίζεται ότι οφείλει να τηρεί τις μνημονιακές της δεσμεύσεις και να καταβάλει απαρέγκλιτα στους δανειστές της τις συμφωνηθείσες δόσεις των δανείων που της χορηγήθηκαν.
Απόλυτος παραλογισμός ή εμφανής αδυναμία διαχείρισης της σκληρής πραγματικότητας ; Η Ελλάδα δυστυχώς άγεται και φέρεται στα διεθνή fora, συμμετέχει σε πολύωρες συσκέψεις και στις οικογενειακές φωτογραφίες (λες και η Ευρώπη εξακολουθεί να αποτελεί μια οικογένεια) και υπογράφει κείμενα και συμφωνίες που τους άλλους προστατεύουν και εξασφαλίζουν, κρατώντας για τον εαυτό της την ιδιότητα του «μουντζούρη». Ο συνδυασμός πολυετούς οικονομικής κρίσης και σταδιακά διογκούμενου μεταναστευτικού ζητήματος είναι εκρηκτικός και εν τοις πράγμασι αδύνατος να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα από μια απομονωμένη και κλ-ειδομένη χώρα.
Απορώ πραγματικά με την στενόμυαλη λογική των ευρωπαίων να θεωρούν ως λύση του προβλήματος τη μόνιμη παραμονή των μεταναστών στην Ελλάδα, δηλαδή σε ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να επιβάλλουν στην Τουρκία να δημιουργήσει καταυλισμούς στην αχανή της έκταση, προχωρώντας σταδιακά στον επαναπατρισμό των μεταναστών. Παράλληλα δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραβλέπουμε ότι όταν στο μυαλό ενός απελπισμένου – κυνηγημένου καρφωθεί η ιδέα ότι πρέπει να φτάσει στην Ευρώπη, που του την έχουν περιγράψει ως τον απόλυτο παράδεισο, τότε είναι ικανός να υπομένει τα πάνδεινα για όσο χρειαστεί και να μετέλθει κάθε δυνατό τρόπο, προκειμένου να υλοποιήσει το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Κανένας φράκτης, όσο αδιαπέραστος και αν είναι δεν μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στο ανθρώπινο πείσμα.
Εκτός αν όλα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι τυχαία, αλλά εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο μετατροπής της Πατρίδας μας σε μια απέραντη πολυπολυτισμική κοινότητα δυστυχισμένων και αέναα οικονομικά εξαρτημένων.
ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Υπ. Διδάκτωρ Νομικής Σχολής Α.Π.Θ
pentapostagma.gr