Του Σάκη Μουμτζή
Το «φαινόμενο» Π. Καμμένος και ΑΝΕΛ, αντιμετωπίσθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους με ειρωνεία, χιουμοριστική διάθεση και σαρκασμό. Έλλειψε μία συγκροτημένη πολιτική ανάλυση και μια εξέταση του κόσμου που τον ακολουθεί.
Ως γνωστόν στην πολιτική, η αντικατάσταση της λογικής από το θυμικό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε λανθασμένα συμπεράσματα. Πολύ δε περισσότερο αν συνοδεύεται από μια διαρκή υποτίμηση του αντιπάλου.
Ο Π. Καμμένος και το κόμμα του, αφού γνώρισαν έντονους κλυδωνισμούς την περίοδο 2012-2014, μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, δείχνουν μίαν αξιοζήλευτη εσωκομματική σταθερότητα που είναι συνυφασμένη άμεσα με την νομή της εξουσίας.
Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα, «αν ο Καμμένος θα ανατρέψει τον Τσίπρα». Δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει. Όπως οι περισσότεροι πολιτικοί, είναι και αυτός δεμένος με την εξουσία και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει αυτοβούλως.
Επί πλέον γνωρίζει, πως και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει στο πρόσωπο του έναν αξιόπιστο και ολιγαρκή κυβερνητικό εταίρο. Οι φιλοδοξίες του Π. Καμμένου εξαντλούνται στην διαχείριση των στρατηγών του, στην τακτοποίηση των στελεχών του και στην διατήρηση των πελατειακών του δικτύων. Δηλαδή, το ελάχιστο που μπορεί να ζητήσει ένας κυβερνητικός εταίρος που σέβεται τον εαυτό του. Γνωρίζει ο Π. Καμμένος, αλλά και ο Α. Τσίπρας, πως η αντικατάσταση του στο κυβερνητικό σχήμα από κόμμα της κεντροαριστεράς, θα σημάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ ενοχλητικές πολιτικές παραχωρήσεις και κυρίως την διάσπαση στο φαντασιακό υποσυνείδητο των ψηφοφόρων του, της αντιμνημονιακής ενότητας. Μιας ενότητας που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες, εκφυλίστηκε με το αριστερό μνημείο, όμως συντηρείται με κάθε θυσία στην παραλλαγή της, που είναι ο κοινός αγώνας κατά της διαπλοκής.
Ο Π. Καμμένος, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη –δεν έχει περάσει απαρατήρητη η δίωρη συνάντηση τους παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου 2015- εξυμνεί τον Κώστα Καραμανλή, ενώ αισθάνεται πως απειλείται από το κυοφορούμενο καθαρόαιμο δεξιό κόμμα. Όμως δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτήν την πιθανή εξέλιξη, και το ξέρει. Αυτός δεν έχει κανέναν λόγο να εγκαταλείψει τον κυβερνητικό συνασπισμό για κάτι το αβέβαιο και οι πρωτεργάτες του δεξιού σχήματος-αν τελικά γίνει- δεν έχουν κανέναν λόγο να τον φορτωθούν μαζί με τις « αμαρτίες» του.
Γιατί ο Π. Καμμένος κουβαλά πολλές αμαρτίες, που απορρέουν κυρίως, από τον παρορμητικό χαρακτήρα του. Έτσι αναγκάζεται να κάνει σωρεία πολιτικών κυβιστήσεων που αναλώνουν σταδιακά μεν, σίγουρα δε, το όποιο πολιτικό κεφάλαιο διαθέτει. Η αξιοθαύμαστη αντοχή του κινδυνεύει να εξαντληθεί από τις αμετροέπειες του και τον μουσολινισμό του. Βέβαια, γνωρίζοντας το εκλογικό του κοινό ίσως να αισθάνεται ασφαλής, γιατί αυτές οι συμπεριφορές του καταγράφονται μάλλον θετικά στην πολιτική τους συνείδηση.
Όμως οφείλω να εγγράψω στο ενεργητικό του, την στερέωση και την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, κάτι που εξοργίζει μέχρις υστερίας την πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την προσήλωση του στην τετραμερή συνεργασία.( Ελλάς-Αίγυπτος-Ισραήλ-Κύπρος).
Συνεπώς, νομίζω πως η κυβερνητική σταθερότητα, εν όψει των κρίσιμων ψηφοφοριών για τα επώδυνα μέτρα, δεν απειλείται από τον παρορμητισμό του Π. Καμμένου, όσο από τους μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Το «φαινόμενο» Π. Καμμένος, αν αναλυθεί με την ψυχρή λογική, αποτελεί παράγοντα κυβερνητικής σταθερότητας.
liberal.gr