ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΦΑΝΑΚΙΔΗΣ
Το νέο τρομοκρατικό αιματοκύλισμα, αυτή τη φορά στις Βρυξέλλες, έριξε μια βάρια σκιά σε όλη την Ευρώπη. Κάποιοι λένε πως εφεξής δεν θα είναι τίποτα ίδιο στην ήπειρο μας και οι ελευθερίες που κερδίσαμε μέσα στο διάβα του χρόνου, τίθενται υπό αναθεώρηση.
Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα ακολουθήσει, τώρα που η φωτιά μπήκε μέσα στις αυλές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το τεράστιο πρόβλημα με τους πρόσφυγες, θα πάρει άλλη διάσταση καθώς θα ενισχυθούν εκείνες οι ξενοφοβικές φωνές που ούτως ή άλλως υπάρχουν στην Ευρώπη και απειλούν να ορθώσουν εθνικά τείχη. Μια τέτοια εξέλιξη είναι σαφές πως θα δοκιμάσει σκληρά την τελευταία απόφαση της Συνόδου Κορυφής η οποία δεν ήταν και η πλέον ξεκάθαρη και αντικειμενικά εφαρμόσιμη ώστε να λύσει το θέμα.
Έτσι η χώρα μας, με τα μύρια όσα οικονομικά προβλήματα, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόσθετο άχθος, με τους 50 τόσες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες, αριθμός που είναι μαθηματικά βέβαια πως θα αυξάνεται μέρα με τη μέρα καθώς είναι αυταπάτη, να πιστεύουμε πως η Τουρκία θα ανακόψει τις ροές και θα περιορίσει τη δράση των διακινητών που έναντι αδράς αμοιβής πουλάνε ψεύτικες ελπίδες σε απελπισμένους ανθρώπους.
Δύσμοιροι άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει που θα φθάσουν πληρώνοντας με τις τελευταίες οικονομίες τους.
Πρόσφυγες και μετανάστες που περιμένουν στην αντίπερα ακτή και οι οποίοι, αν είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα, να κουβεντιάσουν με ένα Ελληνα νέο, ένα άνεργο, ένα συνταξιούχο ακόμα και με ένα υποαμειβόμενο εργαζόμενο, αμφιβάλλω αν θα διακινδύνευαν να περάσουν στη χώρα μας.
Σε μια χώρα που τουλάχιστον ένα στους τρεις από τον ενεργό πληθυσμό αν είχαν την ευκαιρία, θα έφευγαν κι αυτοί μετανάστες προκειμένου να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα και να κλείσουν τις πληγές που μας κληροδότησε η πολύχρονη κρίση και τα μνημόνια.
Κι αυτοί που τώρα τσαλαβουτούν στις λάσπες της Ειδομένης και όλων των άλλων αυτοσχέδιων ή και σχεδιασμένων καταυλισμών, αν ήξεραν τη γλώσσα μας και μιλούσαν με τους Ελληνες “εγκλωβισμένους” που αργοπεθαίνουν χωρίς ελπίδα, αν μπορούσαν να διαβάσουν τους δείκτες απαισιοδοξίας και δυστυχίας που μας κατατάσσουν στις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης, αν μάθαιναν πόσο αυξήθηκε η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών, αν τους έλεγε κάποιος συνταξιούχος πως τα βράδια, ψάχνει στους σκουπιδοτενεκέδες των Σούπερ Μαρκετς για φρεσκοληγμένα προϊόντα, τότε είναι βέβαιο πως θα έφευγαν τρέχοντας και θα διέσχιζαν κολυμπώντας το Αιγαίο ανάποδα.
Αν αυτοί οι εγκλωβισμένοι συνειδητοποιούσαν πως δεν υπάρχει ενδεχόμενο να ξανανοίξουν τα σύνορα προς Βορράν και πως το επικίνδυνο ταξείδι τους , τερμάτισε εδώ, όπου ναι μεν δεν υπάρχει ο φόβος των βομβών, αλλά ο θάνατος είναι αργός και επώδυνος, τότε θα προτιμούσαν να ρισκάρουν και να ξαναγυρίσουν στον τόπο τους.
Αν μπορούσε κάποιος να τους εξηγήσει πως εδώ θα μείνουν για χρόνια και πως το Ελληνικό κράτος δεν μπορεί καλά να σιτίσει και να περιθάλψει τους δικούς του πολίτες και πως η φιλανθρωπία των πολιτών είναι εκ των πραγμάτων πεπερασμένη, τότε ίσως να προτιμούσαν τα συσσίτια του ΟΗΕ στον τόπο τους, παρά την ελεημοσύνη μιας τέτοιας ευρωπαϊκής χώρας που μόνο κατ΄ επίφαση είναι μέλος του σκληρού οικονομικού πυρήνα της Ευρωζώνης.
Πως να τους τα εξηγήσει όμως κανείς όλα αυτά ,όταν αυτό το κράτος δεν έχει καν διερμηνείς για τη γλώσσα τους και η επικοινωνία γίνεται με τα λίγα στραβοαγγλικά τους και αφήνει να αλωνίζουν ανάμεσα τους οι έμποροι της ελπίδας και της απάτης που ακόμα και τώρα, τους υπόσχονται πως θα τους πάνε στη γη της επαγγελίας;