Σταμάτης Ζαχαρός
Οι φωνές του Υπουργού έφταναν μέχρι την είσοδο του Υπουργείου. Ο φρουρός δυνάμωσε κάπως το τραντζιστοράκι για να καλύψει τον σαματά. Ο εκνευρισμός ήταν έκδηλος αλλά και δικαιολογημένος. Παρά τις στρατιές των συμβούλων, κανείς χαραμοφάης δεν μπορούσε να σκεφτεί έναν εμπνευσμένο φόρο. Όλο τα ίδια και τα ίδια.
Ιδίως μετά την αλγεινή εντύπωση που δημιούργησαν τα στοιχεία για την εκτέλεση του προϋπολογισμού, η ποιότητα των φόρων βρέθηκε στο επίκεντρο. Η Κυβέρνηση -χωρίς ιδιαίτερη πίεση είναι η αλήθεια- ενέδωσε στις αυξήσεις φόρων και συντελεστών ΦΠΑ. Τότε κάθε σώφρων άνθρωπος κατανοούσε ότι η αύξηση των συντελεστών θα έχει σαν αποτέλεσμα μειωμένα έσοδα για το κράτος.
Η Κυβέρνηση προκειμένου να μην αγγίξει την ιερή αγελάδα των δαπανών, επέμεινε. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι δεν πλήρωναν τους φόρους και δεν απέδιδαν ΦΠΑ. Όχι απαραίτητα γιατί ήταν καθ’ έξιν μπαταχτσήδες. Κυρίως γιατί δεν έχουν.
Η λεπτή τέχνη της επιβολής φόρων όμως έχει εξελιχθεί με τα χρόνια. Παλαιότερα, ο ηγεμόνας ρωτούσε τους αυλικούς.
-Τι φόρο έχουμε στους υπηκόους;
-Δεκάτη αφέντη.
-Κακώς, είναι λίγο. Κάντε το πέμπτη γιατί το κράτος έχει ανάγκες.
Ο Υπήκοος πλήρωνε, ήθελε δεν ήθελε.
Τώρα τα πράγματα είναι πιο ζόρικα. Εκτός του ότι έχουν επιβληθεί όλοι οι δυνατοί φόροι, οι αχάριστοι πολίτες, σκαρφίζονται διάφορα για να μην τους πληρώνουν. Η εξεύρεση ενός πρωτότυπου και αποτελεσματικού φόρου ισοδυναμεί με χρυσάφι.
Η Κυβέρνηση των κρατιστών, αναζητεί εναγωνίως το ξίγκι από την μύγα. Μια μύγα που είναι ούτως ή άλλως ισχνή. Πετσί και κόκαλο. Δεν ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των αποφάσεών της. Ενδιαφέρεται μόνο για να προστατέψει το πελατοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο υπηρετεί με ευλάβεια.
Η σκέψη για επιβολή ειδικού τέλους κατανάλωσης στη χρήση υπηρεσιών συνδρομητικής τηλεόρασης δεν έχει ούτε κοινωνικό ούτε αναπτυξιακό κίνητρο. Μόνον εισπρακτικό. Οι κυβερνητικοί σύμβουλοι αναζητούν ανελαστικές ή περίπου ανελαστικές υπηρεσίες και προϊόντα για να επιβάλλουν νέους φόρους.
Οι ίδιες εταιρείες που παρέχουν και τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες φορολογούνται βάναυσα. Η έμμεση φορολογία των κινητών επικοινωνιών στη χώρα μας είναι η δεύτερη υψηλότερη στην ΕΕ με συνολικό ύψος φόρου πάνω στον λογαριασμό που κυμαίνεται από 37,8% έως 47,6%. Μάλιστα μια από τις επιβαρύνσεις είναι ένας φόρος που υπολογίζεται στο σύνολο του λογαριασμού. Πληρώνουμε δηλαδή φόρο ακόμη και επί του ΦΠΑ. Τρέλα. Ακόμη και εκεί βεβαίως σκέπτονται να επιβάλλουν έναν επιπλέον φόρο της τάξης του 10-12%. Η αγορά της τηλεόρασης όμως (με εξαίρεση το ανταποδοτικό τέλος της ΕΡΤ) είναι παρθένα.
Οι συνδρομητικές τηλεοπτικές πλατφόρμες είδαν τους πελάτες τους να αυξάνονται κατά τα χρόνια της κρίσης. Οι πολίτες επέλεγαν το επιπλέον κόστος ως μια εναλλακτική οικονομική διασκέδαση, ανέφεραν εδώ και καιρό τα στελέχη της αγοράς. Περισσότερο από 1 εκατομμύριο συνδέσεις είναι αυτή τη στιγμή ενεργές.
Θα ήταν κρίμα αν δεν μπορούσαμε να τα πάρουμε και από εκεί. Πόσο να αντιδράσει άλλωστε κάποιος που δίνει 30-50 ευρώ το μήνα αν του βάλουμε έναν μικρό φόρο; Αυτή είναι η λογική που επικρατεί. Οι φόροι όμως αθροίζονται και σχεδόν τα μισά νοικοκυριά της χώρας βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Κυρίως όμως κανείς δεν γνωρίζει που πάνε τα λεφτά από όλους αυτούς τους φόρους. Δεν είναι το μόνο θέμα ότι πλέον πληρώνουμε και για τον αέρα που αναπνέουμε. Κυρίως είναι ότι για τα λεφτά αυτά δεν υπάρχει ανταπόδοση, οπότε είναι άδικο να συγκρίνουμε τις φορολογικές επιβαρύνσεις με το τι συμβαίνει στις σκανδιναβικές χώρες. Οι υπηρεσίες που παρέχει το κράτος στους πολίτες είναι μόνο κατ’ επίφασιν δωρεάν. Μη σας πω ότι είναι και κατ’ επίφασιν υπηρεσίες…