“Η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η
χρεοκοπία πολλών αδύναμων κρατών, έχουν οδηγήσει στη σκλαβιά του χρέους
– οπότε, εάν δεν ακολουθήσουν μαζικές διαγραφές, θα προκληθούν μεγάλες
κοινωνικές αναταραχές, μία μαζική εισβολή των πεινασμένων στην Ευρώπη
και καταστροφικοί πόλεμοι“.
Η εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο
στις Η.Π.Α., επίσης στο μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Δύσης, χωρίζεται
σε δύο διαφορετικές περιόδους – η μία εκ των οποίων διήρκεσε από το 1947 έως το 1979, ενώ η άλλη από το 1980 έως σήμερα (συνεχίζεται).
Η πρώτη εποχή θεωρείται ως αυτή της ευημερίας, ενώ η δεύτερη της οπισθοδρόμησης – όπου η βασική διαφορά τους ήταν οι αμοιβές των εργαζομένων, ανάλογα με την παραγωγικότητα τους.
Όπως φαίνεται τώρα από το γράφημα που ακολουθεί, η παραγωγικότητα την
πρώτη εποχή αυξήθηκε κατά 119%, η μέση ωριαία αποζημίωση των εργαζομένων
κατά 100%, ενώ τα ημερομίσθια κατά 72% – γεγονός που σημαίνει ότι,
υπήρχε μία καλή σχέση μεταξύ της παραγωγικότητας και των αμοιβών των
εργαζομένων.
Στην εποχή της μεγάλης οπισθοδρόμησης όμως, όπου ουσιαστικά η φιλελεύθερη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο παρέδωσε τα ηνία στο νεοφιλελευθερισμό, άλλαξαν
τα πάντα – αφού η παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά 80%, η μέση ωριαία
αποζημίωση των εργαζομένων κατά 8%, ενώ τα ημερομίσθια κατά 7%.
Ως αποτέλεσμα τώρα αυτής της διαδικασίας,
η οποία ωφέλησε τις επιχειρήσεις εις βάρος των εργαζομένων (παράλληλα,
τα πλούσια και ισχυρά κράτη εις βάρος των φτωχών και αδυνάμων), υπερχρεώθηκε η πλειοψηφία των νοικοκυριών, καθώς επίσης οι μικρότερες χώρες – με αποτέλεσμα να μειωθεί σταδιακά ο ρυθμός ανάπτυξης, φτάνοντας στην σημερινή απόλυτη στασιμότητα, εάν όχι υποχώρηση (ύφεση).
Το καπιταλιστικό σύστημα όμως δεν λειτουργεί όταν δεν υπάρχει ανάπτυξη – ενώ οι αγωνιώδεις προσπάθειες των κεντρικών τραπεζών να κατευθύνουν πλέον σοβιετικά την οικονομία, ακριβώς επειδή το σύστημα δεν λειτουργεί, δεν θα έχουν επιτυχία. Δεν θα υπάρξει δηλαδή μία βιώσιμη ανάπτυξη, ενώ θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο οι φούσκες των παγίων
(ακίνητα, μετοχές κοκ.) – επειδή ο πληθωρισμός καταγράφεται πλέον στις
τιμές εκείνων των προϊόντων, τα οποία μπορούν να αγοραστούν. Άρα εκεί
που η ανώτατη τάξη, η μοναδική που διαθέτει πλέον αρκετά χρήματα και
εισοδήματα, επενδύει – οπότε στα ακριβά σπίτια, στα χρηματιστήρια κλπ.
Το μόνο που θα καταφέρουν λοιπόν οι κεντρικές τράπεζες θα είναι να καθυστερήσουν την έκρηξη, αυξάνοντας όμως εκθετικά την καταστροφικότητα της – γεγονός που πιθανότατα θα κοστίσει πανάκριβα στον πλανήτη.
Περαιτέρω, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια (η Ιαπωνία ήδη από το 1990) μία «Ύφεση Ισολογισμών» (ανάλυση) τεραστίου μεγέθους – η οποία οδηγεί στην καταστροφή της μεσαίας τάξης, αφού έχει προηγηθεί η κατώτερη, καθώς επίσης στη χρεοκοπία πολλών κρατών. Επομένως,
στη μετατροπή πολλών ανθρώπων και χωρών σε σκλάβους χρέους – κάτι που
φυσικά είναι αδύνατον να διαρκέσει επ’ άπειρον.
Στα πλαίσια αυτά, μπορεί μεν να έχει κόψει πρώτη το νήμα η Ελλάδα, αλλά θα ακολουθήσουν πολύ περισσότερες και ισχυρότερες χώρες –
όπως η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Σκανδιναβία κοκ. στην Ευρώπη,
καθώς επίσης η Κίνα, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Βραζιλία, η Ν. Κορέα κλπ.
στον υπόλοιπο πλανήτη.
Εάν λοιπόν δεν υπάρξει λύση, η οποία δεν είναι άλλη από τη διαγραφή χρεών σε παγκόσμιο επίπεδο,
καθώς επίσης από ένα νέο Bretton Woods, τότε ο πλανήτης θα βιώσει πολύ
μεγάλες περιπέτειες – κοινωνικές αναταραχές, εξεγέρσεις, διακρατικούς
πολέμους, ακόμη και έναν τρίτο παγκόσμιο (Β)news.analyst.gr