ΣΕΡΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟΥ
Πρόκειται για τον τέταρτο πυλώνα μέτρων, αφού οι άλλοι τρεις, τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης, τα μηδενικά βασικά επιτόκια και οι διαρθρωτικές αλλαγές, δεν προκαλούν από μόνα τους καμία ανάπτυξη.
Εκτός από όλους εμάς τους Έλληνες και
τις Ελληνίδες που έχουμε τη βασική ευθύνη για το κατάντημα της πατρίδας
μας, επειδή εμείς εκλέγαμε εκείνες τις διεφθαρμένες, άθλιες και ανίκανες
κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στο χάος, συνεχίζοντας δυστυχώς να το
κάνουμε, θεωρώ πως οι επόμενοι υπεύθυνοι είναι δύο: πρώτα η γερμανική
κυβέρνηση που χρησιμοποίησε ως όπλο της το ευρώ και μετά το ΔΝΤ.
Όσον αφορά τη γερμανική κυβέρνηση που
ανέκαθεν διαχώριζα από τους Γερμανούς πολίτες, θα αναφέρω μόνο μερικές
παραγράφους από ένα άρθρο της σελίδας (πηγή), ελπίζοντας να αρκούν για την περιγραφή των ευθυνών της:
«Φυσικά η άρια ευρωπαϊκή φυλή στο βασίλειο των Βρυξελών, δεν δίνει καμία σημασία στις αναρίθμητες απάτες της Γερμανίας – όπως στο σκάνδαλο της Volkswagen, στη διαφθορά της Siemens, στη λειτουργία φορολογικών παραδείσων ξεπλύματος μαύρου χρήματος (πηγή), στην κλοπή των ελληνικών αεροδρομίων και στο χρηματισμό δεκάδων πολιτικών από τη γερμανική βιομηχανία. Ούτε βέβαια στη δημιουργική λογιστική των ετών 2002/04 με τη βοήθεια της ΕΚΤ, καθώς επίσης στα τεράστια πλεονάσματα της Γερμανίας εις βάρος των εταίρων της μετά το 2008 – στα οποία οφείλεται ουσιαστικά η χρεοκοπία πολλών χωρών της Ευρωζώνης.Το ίδιο συμβαίνει με το επιχειρηματικό μοντέλο της Γερμανίας, το οποίο στηρίζεται στο τιμολογιακό dumping – όπως τεκμηριώθηκε πριν τρία χρόνια, από την απασχόληση χιλιάδων διακινούμενων εργατών της Ανατολικής Ευρώπης στη βιομηχανία κρεάτων της, με μισθούς πείνας (3 € την ώρα), όταν το Βέλγιο κατέθεσε αγωγή εναντίον της στην Κομισιόν (πηγή).Το ότι χοιρινά που εκτρέφονται στην Ανατολική Ευρώπη εισάγονται στη Γερμανία μέσα από εταιρικά σχήματα χαμηλής φορολόγησης, με έδρα την Ολλανδία και την Ιρλανδία, επεξεργάζονται εκεί με μισθούς Ρουμανίας και στη συνέχεια τοποθετείται η σφραγίδα «Made in Italy» για να πουληθούν ως εγχώρια κρέατα στην Ιταλία, ελάχιστα απασχόλησε την Κομισιόν, ενώ δεν δημοσιοποιήθηκε ευρύτερα από τα ΜΜΕ – εύλογα, αφού διοικούνται ή ελέγχονται απολυταρχικά από την καγκελάριο, καθώς επίσης από το σκοτεινό υπουργό οικονομικών της«.
Σε σχέση τώρα με το ΔΝΤ, έχει
τεκμηριωθεί πολλές φορές πως η αποστολή του είναι η ίδια, με αυτήν ενός
συνδίκου πτώχευσης. Ο σκοπός του δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση της
αποπληρωμής των δανείων των εντολέων του, καθώς επίσης η λεηλασία της
ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των κρατών που υποχρεώνονται να το
καλέσουν, αδυνατώντας να βρουν άλλο τρόπο χρηματοδότησης τους. Το
τέχνασμα στην προκειμένη περίπτωση είναι το σταμάτημα του δανεισμού του
θύματος από τις αγορές, έτσι ώστε να αναγκαστεί να ζητήσει γονατιστό τη
βοήθεια του ΔΝΤ.
Ως εκ τούτου, προκάλεσε έκπληξη η πρόσφατη έκθεση δύο οικονομολόγων του ΔΝΤ (πηγή),
σύμφωνα με την οποία ο δρόμος για την ανάπτυξη δεν είναι το δωρεάν
μοίρασμα χρημάτων με το ελικόπτερο του Friedman ή τα μέτρα λιτότητας,
αλλά η αύξηση των μισθών! Προτείνουν λοιπόν στην Ιαπωνία, στην οποία οι
πραγματικοί μισθοί είναι στάσιμοι από το 1995, έχοντας αυξηθεί μόλις
κατά 0,55% τα εξής μέτρα:
(α) Οι κερδοφόρες επιχειρήσεις θα
πρέπει να αυξάνουν κάθε χρόνο τους μισθούς των εργαζομένων τους κατά
τουλάχιστον 2%, συν το ποσοστό της ανόδου της παραγωγικότητας της χώρας,
σε εθνικό επίπεδο. Εάν δεν το κάνουν, τότε οφείλουν να εξηγούν την
αιτία, καθώς επίσης να δημοσιοποιούν τη μισθολογική τους πολιτική.
(β) Η κυβέρνηση θα πρέπει να υιοθετεί μέτρα, τα οποία να ευνοούν φορολογικά τις αυξήσεις των μισθών.
(γ) Εκείνες οι εταιρείες που δεν θα
μοιράζουν τα αυξημένα κέρδη τους στους εργαζομένους τους, θα πρέπει να
τιμωρούνται φορολογικά.
(δ) Το κράτος οφείλει να προηγηθεί, όσον αφορά τους μισθούς, αυξάνοντας τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων.
Το ΔΝΤ προτείνει τα παραπάνω μέτρα στην
ιαπωνική κυβέρνηση, λόγω του ότι έχει αποτύχει πλήρως στην καταπολέμηση
της ύφεσης που πλήττει για δεκαετίες τη χώρα, παρά τα συνεχή πακέτα
αύξησης της ρευστότητας (QE) της κεντρικής της τράπεζας το μηδενισμό των
βασικών επιτοκίων και τις διαρθρωτικές αλλαγές που δρομολόγησε.
Κατά το ίδιο, οι τρεις παραπάνω πυλώνες
πρέπει να ενισχυθούν με έναν τέταρτο, για να αποδώσουν: με τις αυξήσεις
των μισθών. Σύμφωνα με τους δύο οικονομολόγους, η αγορά εργασίας δεν
λειτουργεί όπως η αγορά πατάτας, με την έννοια πως παρά το ότι δεν
υπάρχει ανεργία στην Ιαπωνία, ενώ σε ορισμένους τομείς υπάρχει έλλειψη
εργατικού δυναμικού, οι μισθοί συνεχίζουν να μην αυξάνονται.
Η αιτία του συγκεκριμένου προβλήματος
λοιπόν είναι δομική, οφειλόμενη στο ότι το 63% των εργαζομένων είναι
μόνιμοι με πλήρη ασφάλεια, οπότε προτιμούν να μην απαιτήσουν αυξήσεις,
για να μη χάσουν τις προνομιακές θέσεις εργασίας τους. Το υπόλοιπο 37%
εργάζεται κάτω από επισφαλείς συνθήκες, δεν είναι οργανωμένο και δεν
έχει την ισχύ να απαιτήσει αυξήσεις.
Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρήσεις
υποφέρουν ακόμη από την τραυματική εμπειρία της αύξησης της ισοτιμίας
του γεν τη δεκαετία του 1980, οπότε λειτουργούν συντηρητικά, ενώ τα
συνδικάτα των εργαζομένων έχουν αποδυναμωθεί εντελώς. Σε τελική ανάλυση
λοιπόν οι κοινωνικοί εταίροι δεν είναι σε θέση να λύσουν από μόνοι τους
το πρόβλημα του συντονισμού τους, για να είναι όλοι κερδισμένοι.
Κλείνοντας, το ΔΝΤ δεν έχει επιλέξει
βέβαια αυτή τη λύση για τις χώρες που το ίδιο χρηματοδοτεί και ληστεύει,
όπως είναι η Ελλάδα. Ούτε φυσικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή για τα
υπόλοιπα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρώπης που είναι επίσης βυθισμένα στην
ύφεση και στην ανεργία. Είναι όμως μία καλή αρχή, την οποία θα έπρεπε να
γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την κατάλληλα.
Θα το κάνει; Είμαι πεπεισμένη πως όχι,
αφού χάνει τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη, έχοντας υιοθετήσει με τη
σειρά της την ντροπιαστική πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων.
Εάν όμως δεν υπάρξει σύντομα μία προοπτική για την Ελλάδα, η Δημοκρατία
θα πεθάνει. Τότε θα είναι πολύ αργά τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για
το ΔΝΤ ή τη Γερμανία.
.