Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Και να υπερτονίσουμε –είτε μας αρέσει είτε όχι- ότι στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων ηττηθήκαμε κατά κράτος.
Παντού και από τους πάντες αποκαλούνται «Μακεδονία».
Και μόνο εμείς βαυκαλιζόμαστε περί του αντιθέτου.
Να τονίσουμε και κάτι ακόμη.
Τον προηγούμενο Οκτώβριο, λίγο μετά τις εκλογές, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, ζήτησε από
τους πολιτικούς αρχηγούς προτάσεις αναφορικά με το ποιο όνομα θα αποδέχονταν για να βαφτιστούν τα Σκόπια.
Ανοίγοντας ένα θέμα που βρισκόταν εν υπνώσει κι ανεξαρτήτως αν οι πάντες αποκαλούν «Μακεδονία» το γειτονικό κρατίδιο.
Ο Πάνος Καμμένος δεν αντέδρασε.
Προσέξτε:
Ο Πάνος Καμμένος δεν έβγαλε άχνα κι όταν οι Τούρκοι διέταξαν να μη προσγειωθεί το πρωθυπουργικό αεροσκάφος στη Ρόδο.
Ο Πάνος Καμμένος δεν έβγαλε άχνα κι όταν ο Αλέξης Τσίπρας είπε στον Τούρκο πρωθυπουργό ότι οι διεκδικήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και το cassus belli αποτελούν κατάλοιπα άλλων εποχών!
Ο Πάνος Καμμένος δεν έβγαλε άχνα κι όταν η κυβέρνηση αποδέχτηκε Τούρκους παρατηρητές (sic) στα ελληνικά νησιά για το προσφυγικό ζήτημα.
Αλλά αντέδρασε στην εκ παραδρομής (με δεδομένη την επακολουθήσασα συγγνώμη) αναφορά των Σκοπίων ως Μακεδονία από συνάδελφό του υπουργό.
Εθνικοφροσύνη a la cart.
Στο όνομα των πιθανών εξελίξεων στα Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας που παρατηρείται κινητικότητα διαφόρων τυχάρπαστων που σχεδιάζουν το μέτωπο της «πατριωτικής Δεξιάς», «σπάζοντας» τη Νέα Δημοκρατία, επειδή δεν εξελέγη πρόεδρος της αρεσκείας ή κυρίως των συμφερόντων τους.
Στις οποίες εξελίξεις, ο Πάνος Καμμένος, είναι προφανές ότι επιθυμεί να είναι παρών πουλώντας εθνικοφροσύνη για να επιβιώσει κι ο ίδιος, με όχημα το μόρφωμά του.
Γι αυτό ίσως απεμπολεί τώρα τον αγαπημένο του υπουργικό θώκο.
Κρίνοντας ίσως ότι φτάνει η ώρα για κάτι πιο σημαντικό από την αβεβαιότητα των ΑΝΕΛ.
Κι όχι μόνο αυτό.
Ο πρώην Μερκελοφάγος Πάνος Καμμένος που φώναζε από το βήμα της Βουλής στην προηγούμενη κυβέρνηση ότι βρίσκεται «στα τέσσερα», αφού ο ίδιος εν συνεχεία ψήφισε το πιο επώδυνο τρίτο Μνημόνιο και γνωρίζοντας ότι συντόμως θα κληθεί να ψηφίσει υπέρ της μείωσης των συντάξεων, τη νέα αύξηση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών, προφανλως επιχειρεί ηρωικό έξοδο με φόντο ένα εθνικό θέμα…
Είπαμε, εθνικοφροσύνη και ευαισθησίες a la cart.
Κι ανερμάτιστος όπως είναι πολιτικά, προχωρά κι ένα βήμα παρακάτω.
Καλεί την ηγεσία του στρατεύματος για να …την ενημερώσει για τις εξελίξεις!
Τι δουλειά έχει το στράτευμα στα της πολιτικής;
Εκείνος κι οι αντιλήψεις του γνωρίζουν.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο οποίος χωρίς δεύτερη συζήτηση και υπό το πνεύμα του δήθεν κοινού αντιμνημονικού αγώνα επέλεξε να συγκυβερνά με τον Πάνο Καμμένο, ταυτιζόμενος με ένα ακραία εθνικιστικό κόμμα και τις κατά καιρούς εθνικοπατριωτικές παράτες του.
Απόφαση και αλλοπρόσαλλη αλλά και εξόχως μυωπική πολιτικά.
Και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με την ίδια την επιβίωση της κυβέρνησής του.
Κι είναι ειρωνεία να κινδυνεύει αυτή η κυβέρνηση όχι από όσα δεινά έχει επιφέρει στον τόπο, αλλά για ένα σαρδάμ ενός υπουργού!
Η θέση του Τσίπρα είναι μπροστά στον γκρεμό όταν έχει πίσω του το ρέμα.
Ο Πάνος Καμμένος επιμένει στην απομάκρυνση του Γιάννη Μουζάλα κι ο πρωθυπουργός πρέπει αν επιλέξει μεταξύ της επιβίωσής του ή του αναπληρωτή υπουργού του.
Για τον οποίο, ο ένας μετά τον άλλο, οι κορυφαίοι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις στήριξης, αδειάζοντας ουσιαστικά τον Καμμένο.
Αν επιλέξει να «αδειάσει» τον Γιάννη Μουζάλα, ακόμη και με την δια του φιλοτίμου παραίτησή του, θα είναι ένας πρωθυπουργός υπό ομηρία.
Αν επιλέξει να μην τον στηρίξει, κλυδωνίζεται ολόκληρη η κυβέρνησή του.
Εκτός αν αδειάσει τον Καμμένο, έχοντας ενδεχομένως στο νου του κι αυτό που ζητούν επιτακτικά κορυφαίοι συνομιλητές του, όπως ο Σουλτς.
Δηλαδή ανοίγματα στο ΠαΣοΚ, στο Ποτάμι και στην Ένωση Κεντρώων.
Χωρίς ουδείς πλέον να αποκλείει ακόμη και το ενδεχόμενο εκλογών.
Όπως και νάναι, οι προσεχείς ημέρες και νύχτες θα είναι μεγαλύτερες…