Μιλώντας για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων καλό θα ήταν να ξεκινά κανείς από την απλούστατη διαπίστωση: σου ανήκει αυτό που μπορείς να υπερασπιστείς και να κρατήσεις. Κατά τα λοιπά, τα (μεγάλα) λόγια ελάχιστη σημασία έχουν και όσοι τα συνηθίζουν είτε δεν έχουν ιδέα είτε επενδύουν στην μικροπολιτική.
Μέσα από αυτό το πρίσμα του ωμού ρεαλισμού αποκτά την ουσιαστική του υπόσταση αυτό που ονομάζουμε Διεθνές Δίκαιο. Το δίκαιο υπάρχει γι’ αυτόν που μπορεί να το επιβάλει. Για τους υπόλοιπους (αδύναμους), «τσάι και συμπάθεια» σε άπειρους γύρους συνομιλιών και διαβουλεύσεων…
Προχωρώντας ένα βήμα βαθύτερα και αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στην πραγματική και όχι τη θεωρητική τους διάσταση, οι υπεύθυνες ηγεσίες σχεδιάζουν τις μάχες που κάποιες φορές η ίδια η Ιστορία τις καλεί να δώσουν. Οι μάχες κατά κανόνα δίνονται για να κερδηθούν.
Κάποιες ωστόσο μάχες πρέπει να δίνονται ακόμη και αν η ήττα έχει προεξοφληθεί. Γιατί οι αγώνες δεν έχουν τόσο να κάνουν με το παρόν, αλλά με το παρελθόν και κυρίως το μέλλον. Έχουν να κάνουν με τη συνέχεια ενός έθνους και την ιστορία του…
Μιλώντας για μάχες και αγώνες, δεν έχουμε κατ’ ανάγκην στο μυαλό τις πολεμικές συγκρούσεις. Άλλωστε ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα (έσχατα) μέσα. Άλλωστε, κατά κανόνα, η έκβαση ενός πολέμου έχει ήδη κριθεί πριν αυτός ξεκινήσει. Κάποιες (πολλές) φορές οι ήττες έρχονται χωρίς να δοθεί καν μάχη, χωρίς να πέσει έστω μια τιμητική ντουφεκιά…
Δεδομένων των πιο πάνω και ειδικά αυτήν την περίοδο έσχατης αδυναμίας που διανύει η χώρα, θα περίμενε κανείς από το πολιτικό σύστημα (εν συνόλω) να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και να συνεννοηθεί αφήνοντας κατά μέρος μικροκομματικές – μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Και ταυτόχρονα να αφαιρέσει τα φίλτρα σύγχυσης από την ελληνική κοινωνία λέγοντας αλήθειες:
1. Αυτήν ακριβώς την περίοδο ασκούνται κολοσσιαίες πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση να αποδεχτεί τα τετελεσμένα στην υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Η πραγματικότητα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών μελών του ΟΗΕ αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ο «συμβιβασμός» που προσφέρουν στην Αθήνα είναι να κρατήσει όποιο όνομα επιθυμεί για τις διμερείς σχέσεις με αυτό το κράτος αίροντας ενστάσεις και επιφυλάξεις για την ενσωμάτωσή του στους Διεθνείς Οργανισμούς και συμμαχίες με τη συνταγματική του ονομασία.
2. Αυτήν ακριβώς την περίοδο αποτυπώνεται σε όλη της την έκταση η τουρκική προσπάθεια αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης.
Αποκαλυπτική των πάγιων και αναλλοίωτων τουρκικών επιδιώξεων είναι η πρόσφατη συζήτηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για τον καθορισμό της αποστολής της συμμαχίας για τον περιορισμό (υποτίθεται) των προσφυγικών ροών. Ταυτόχρονα με συνεχείς Notam η Αγκυρα υπενθυμίζει και προωθεί τις απόψεις της για συνδιαχείριση του Αιγαίου και για τη μη ύπαρξη δικαιώματος σε ΑΟΖ ελληνικών νησιών όπως το Καστελόριζο.
3. Αυτή ακριβώς την περίοδο κλιμακώνεται η πίεση σε Λευκωσία και Αγκυρα για έναν επονείδιστο συμβιβασμό – αποδοχή των τετελεσμένων – στο Κυπριακό.
Χαρακτηριστικό είναι το πολύ πρόσφατο παράδειγμα (ενώ οι Ευρωπαίοι συζητούσαν την αποδέσμευση κεφαλαίων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.) της απαγόρευσης της Αγκυρας σε αεροσκάφος που μετέφερε υπουργό χώρας της Ε.Ε. και είχε απογειωθεί από τη Λευκωσία να πετάξει πάνω από την Τουρκία!
Αυτά είναι τα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η οικονομικά εξουθενωμένη, διπλωματικά ανίσχυρη και πολιτικά ανύπαρκτη Ελλάδα. Και τα ζητήματα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με (μεγάλα) πατριωτικά λόγια, αλλά με ωμό ρεαλισμό, στάθμιση των δυνατοτήτων και των συμμαχιών, επιλογή του πεδίου της (διπλωματικής) μάχης και ορθολογική προετοιμασία για το απευκταίο.
Σε διαφορετική περίπτωση θα βιώσουμε εμείς, και κυρίως οι επόμενες γενιές, τις συνέπειες των ηττών που ήρθαν χωρίς την παραμικρή (διπλωματική ή άλλη) μάχη.
militaire.gr