Να αναφέρουμε καταρχάς το ιστορικό.Βρισκόμαστε στο 2013-2014. Λόγω της συμφωνίας του δεύτερου Μνημονίου με τους Τροϊκανούς η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου θα πρέπει- για να εκταμιευτούν δόσεις του τότε δανείου- να προχωρήσει σε απολύσεις 15.000 υπαλλήλων στο Δημόσιο (οι οποίες ωστόσο δεν έγιναν ποτέ και όσοι, ελάχιστοι,απολύθηκαν επαναπροσελήφθησαν με τη βούλα (νόμο)της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ).
Υπουργός, τότε, στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος -παρά τις αντιδράσεις- προχωρεί σε πρόγραμμα διαθεσιμότητας 5.000-6.000 υπαλλήλων(εκτός των περίπου 1100 απολύσεων υπαλλήλων) το οποίο αφορούσε κυρίως καθηγητές Τεχνικών Λυκείων, σχολικούς φύλακες,διοικητικούς υπαλλήλους Πανεπιστημίων, Υπουργείου Πολιτισμού κλπ.
Οι υπάλληλοι αυτοί,με βάση τη συμφωνία με τους δανειστές.θα έμεναν εκτός υπηρεσίας (σε διαθεσιμότητα) για 8 μήνες λαμβάνοντας το 75% του βασικού τους μισθού και στη συνέχεια θα απολύονταν. Οι 8 μήνες, κατά παράβαση της συμφωνίας με τους Τροικανούς, κατέληξαν να γίνουν 18 μήνες. Ωσπου το 2015 ήρθε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και με μονομερή απόφαση (δεν έθεσαν βέτο οι Τροικανοί) τους διατήρησε στη θέση τους και τους επανέφερε, μετά βαίων και κλάδων, ως κανονικούς υπαλλήλους στην υπηρεσία τους, μαζί με μερικές χιλιάδες απολυμένων όπως καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, ΕΡΤ κλπ.
Εκτός του ότι διατήρησαν τις θέσεις τους στην υπηρεσία τους η σημερινή Κυβέρνηση τους αποκατέστησε και με το παραπάνω. Αναγνώρισε το 18μηνο της διαθεσιμότητας τους ως χρόνο πραγματικής υπηρεσίας για τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη ,ενώ την περίοδο της διαθεσιμότητας, εκτός του 75% του βασικού τους μισθού που ελάμβαναν, είχαν και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη από το Δημόσιο. Οι κύριοι αυτοί μαθαίνουμε ότι δεν ικανοποιήθηκαν από τα παραπάνω.
Σπεύδουν κατά ομάδες στο Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης και απαιτούν, εκλιπαρώντας, να τους δοθεί, ως επιστροφή, και το υπόλοιπο 25% του μισθού τους που τους είχε περικοπεί από τη στιγμή που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας (άρα κάθονταν). Πρόκειται για απύθμενο θράσος που δεν έχει όρια. Και δεν αισχύνονται.
Οταν στην ελεύθερη αγορά μόλις το 8% του 1,5 εκ.ανέργων του ιδιωτικού τομέα λαμβάνει ένα ισχνό επίδομα ανεργίας μόλις 230 ευρώ και αυτό μόνο για ένα χρόνο. Υστερα κάποιοι μιλούν για κοινωνικό αυτοματισμό όταν γίνεται λόγος για υπερπροστασία που τυγχάνει το Δημόσιο (καμιά απόλυση η στάση πληρωμών) όταν ο ιδιωτικός τομέας υπέστη, και συνεχίζει,τα πάνδεινα επί κρίσης.
Πως να μη μιλά κανείς για απύθμενο θράσος από τους πρώην διαθέσιμους υπαλλήλους του δημοσίου οι οποίοι όχι μόνον δεν απολύθηκαν,όπως προβλέπετο,αλλά έφτασαν να ζητούν τώρα και τα ρέστα. Η όπως λέει ο σοφός λαός "εκεί που μας χρώσταγαν να απαιτούν τώρα να μας πάρουν και το βόδι;".
newpost.gr