Πρωτοφανές όργιο αισχροκέρδειας από «επαγγελματίες» που, εκμεταλλευόμενοι τη δυστυχία χιλιάδων προσφύγων, επιχειρούν να κάνουν την «αρπαχτή» της ζωής τους παρατηρείται τούτες τις δύσκολες ώρες στην Ειδομένη. Το κράτος απουσιάζει παντελώς, οι πεινασμένοι και ξεθεωμένοι πρόσφυγες ξοδεύουν ό,τι τους έχει απομείνει για να επιβιώσουν και στις παρυφές του απέραντου καταυλισμού επιτήδειοι θησαυρίζουν ανενόχλητοι.
«Εχω αρρωστήσει, δεν μπορώ να βλέπω αυτά τα κοράκια να κατασπαράζουν τους δυστυχισμένους...», λέει στην «Κ» μια γυναίκα που βρίσκεται καθημερινά και επί πολλές ώρες στον καταυλισμό. Ιδιοκτήτες ταξί απαιτούν και εισπράττουν κόμιστρο της τάξης των... 90 ευρώ για διαδρομή 20 χλμ., από το πρατήριο υγρών καυσίμων Πολυκάστρου έως τον καταυλισμό της Ειδομένης. Αυτόπτης μάρτυρας ανάφερε στην «Κ» ότι γυναίκα από τη Συρία έδωσε κλαίγοντας σε ταξιτζή χαρτονόμισμα των 100 ευρώ, που μπορεί να ήταν και τα τελευταία της χρήματα, και της επέστρεψε ρέστα 10. Το σύνολο σχεδόν των ταξί της περιοχής του Κιλκίς έχει «πέσει πάνω» στα κέντρα προσωρινής παραμονής, στο Χέρσο, τη Νέα Καβάλα, το πρατήριο υγρών καυσίμων του Πολυκάστρου, όπου αλιεύουν πελάτες για την Ειδομένη έναντι εξωφρενικού αντιτίμου. Το ίδιο και στη Θεσσαλονίκη, στον σιδηροδρομικό σταθμό, το ΚΤΕΛ, το κέντρο προσφύγων στα Διαβατά.
«Εκατό το κεφάλι»
Η μαρτυρία στον γράφοντα, εντελώς τυχαία, ταξιτζή στη Θεσσαλονίκη είναι ενδεικτική του πώς λειτουργεί η «χρυσοφόρος» επιχείρηση μεταφοράς στα σύνορα. «Πού πάτε, κύριος;» με ρωτάει. «Στην αρχή της Εγνατίας, στον Βαρδάρη», απάντησα. «Ωραία, θα προλάβω και το 8.20, θα βρω κανένα μαυράκι», συνεχίζει. Η συνέχεια της συζήτησης αποκαλύπτει πτυχές της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού, που αποκαλείται αλληλεγγύη στους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας. «Και τι είναι το 8.20 και το μαυράκι;» τον ρωτώ. «Την πέφτω στον σιδηροδρομικό σταθμό και, με το που φτάνει το τρένο εκείνη την ώρα από την Αθήνα, όλο και θα τσιμπήσω κανέναν από τη Συρία. Ερχονται και άλλοι συνάδελφοι για να πάρουν κανένα κομμάτι και εκείνοι, αλλά εγώ αφήνω λίγο πιο έξω το αμάξι και ψαρεύω...». «Και πόσο πάει η κούρσα μέχρι την Ειδομένη;» συνεχίζω τη συζήτηση. «Εκατό το κεφάλι. Βγάλε τα 17, που είναι το πετρέλαιο, βγαίνει καλό μεροκάματο, ένα τέτοιο αγώι την ημέρα είσαι βασιλιάς...».
Στον καταυλισμό οι τρεις καντίνες δεν προλαβαίνουν να εξυπηρετήσουν την πελατεία. Καθώς οι μερίδες φαγητού που χορηγούν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις επαρκούν να ταΐσουν 2.000 έως 2.500 στόματα, οι υπόλοιποι πεινασμένοι σχηματίζουν ουρές στις καντίνες που πωλούν σε όποια τιμή θέλουν σάντουιτς, αναψυκτικά, νερά, καφέδες, χαρτομάντιλα κ.λπ. Τουλάχιστον οκτώ αγροτικά λειτουργούν ως υπαίθρια οπωροπωλεία στην είσοδο του καταυλισμού, πουλώντας σε εξωφρενικές τιμές, κυρίως φρούτα. «Τρίβουν τα χέρια τους όλοι αυτοί γιατί, όπως λένε, γέμισαν με χρήματα...», λέει η ίδια γυναίκα.
Και ενώ το πάρτι της αισχροκέρδειας καλά κρατεί, οι διωκτικές αρχές δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί αυτό για το οποίο βοά η περιοχή, την άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται οι πρόσφυγες. «Δεν έχει εμφανιστεί κανένα ΣΔΟΕ, καμιά υπηρεσία να δει τις αθλιότητες. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται ότι ο κόσμος εδώ πεινάει. Ας στείλουν τον στρατό να στήσει υπαίθρια μαγειρεία, να γλιτώσουν οι άνθρωποι από τα νύχια των αρπακτικών. Είναι τόσο δύσκολο να γίνει αυτό;» λέει μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης, που βιώνει μια πραγματικότητα για την οποία τονίζει πως «με κάνει να ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα».
Σε μια προσπάθεια να αποτραπεί η συρροή κερδοσκόπων στα «σύρματα» του κέντρου προσφύγων στα Διαβατά, ο Δήμος Θεσσαλονίκης συμφώνησε με γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ να πωλεί στην είσοδο προϊόντα σε τιμές κόστους ή και κάτω από αυτό.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ