Του Σταύρου Κατσούλη
Τι σημαίνει όμως, να εξασφαλίσει ο λαός την επιβίωσή του, με πρακτικούς όρους; Τι σημαίνει να μπορέσει ο λαός μας, να σταθεί στα δικά του πόδια για να μπορέσει να κάνει την ανατροπή; Τι σημαίνει, να μεταβεί η κοινωνία από μια θέση υποτέλειας και εξάρτησης, σε μια θέση ισχύος μπροστά στο καθεστώς που τον βιάζει;
Σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργήσει, μακρυά και ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες παραδομένες στο καθεστώς δομές, κυβερνητικές, συντεχνιακές, συνδικαλιστικές ή άλλες, ένα εθνικό δίκτυο του οποίου η φιλοδοξία θα πρέπει να είναι η προσωρινή μεν, αλλά ικανότατη δε, αντικατάσταση των υπαρχουσών κατοχικών δομών που “συντηρούν” σήμερα την κοινωνία, με την δημιουργία ενός παράλληλου οργανωμένου συστήματος στήριξης της κοινωνίας.
Αυτό το δίκτυο θα οφείλει να περιλαμβάνει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά που έχει οποιαδήποτε εκτεταμένη οργάνωση τέτοιου επιπέδου. Οργάνωση συνεκτική και πλήρης, η οποία θα συμπεριλαμβάνει μεταφορές, (τηλ)επικοινωνία, παραγωγή τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών, την παροχή τουλάχιστον βασικής περίθαλψης υγείας, καθώς και ένα σύστημα λειτουργίας που σταδιακά θα φτάσει στο σημείο όπου δεν θα έχει την ανάγκη να στηρίζεται πλέον στην υπάρχουσα οικονομία.
Το δίκτυο αυτό θα πρέπει να φτάσει σε όλη την επικράτεια, απ άκρη σ' άκρη. Θα πρέπει από την πρώτη στιγμή να αποδείξει με χειροπιαστούς όρους, ότι μπορεί να προσφέρει αξία στον καθένα που εμπλέκεται χωρίς κανένας να χάνει αξία. Καθένας ο οποίος προσφέρει το προϊόν του ή την υπηρεσία του, θα μπορεί να απολαμβάνει άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις την αμοιβή του. Αμοιβή η οποία στην αρχή θα είναι και συμβατική, αλλά σταδιακά θα μπορεί να είναι όλο και περισσότερο σε είδος ή υπηρεσία, κι όχι σε ευρώ, δηλαδή το μέσο της καταδυνάστευσης μας. Αυτό βεβαίως, μέχρι να έρθει η ώρα της απελευθέρωσης μας.
Υπολογίζεται, ότι με μια στρατηγική εκτεταμένης εθνικής αλληλεγγύης οργανωμένης σε ένα καλά λειτουργικό δίκτυο, το οποίο θα έχει τα χαρακτηριστικά του άμεσου οφέλους για τον απλό πολίτη αλλά και τον παραγωγό ή με άλλες υπηρεσίες εμπλεκόμενο, θα μπορέσει να επεκταθεί σχετικά γρήγορα και να φτάσει σε ένα επίπεδο το οποίο θα παρέχει στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τουλάχιστον όλα τα βασικά που χρειάζονται για την επιβίωσή του.
Θα μπορέσει δηλαδή να ξεριζώσει τον φόβο της επιβίωσης από την ψυχή της κοινωνίας μας, κάτι το οποίο στον αγώνα έχει ανεκτίμητη, ίσως και υπέρτατη αξία.
Για τον σκοπό αυτό, θα χρειαστεί να υπάρξει μια σοβαρότατη προσπάθεια οργάνωσης, αρχίζοντας από αυτούς που μπορούν να παρέχουν σχεδιασμό, οργάνωση, μεταφορές, διαδικασίες, υπηρεσίες και είδη και στην συνέχεια από αυτούς που σήμερα δεν έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν. Οι διάφορες επί μέρους δράσεις και διαδικασίες που πρέπει να εφαρμοστούν απαιτούν άτομα με σημαντικές πρακτικές γνώσεις τόσο στον τομέα της παραγωγής και της μεταφοράς όσο και στον τομέα της ευρύτερης οργάνωσης.
Γιατί αν δεν υπάρξει αυτό, πως θα ζητήσουμε από την κοινωνία να παραμερίσει το υπάρχον σύστημα που τον στηρίζει, έστω όπως-όπως ακόμη κι αν είναι με τον αισχρό τρόπο που το κάνει σήμερα, για να κάνει την μετάβασή του προς την δημοκρατία;
Όποιοι ονειρεύονται την εκ βάθρων αλλαγή του συστήματος ανάγοντας τον αγώνα σε θεωρία χωρίς καμιά πράξη στήριξης του Λαού μας, όχι απλά δεν βοηθούν στο πρόβλημα. Πολύ χειρότερα, βοηθούν είτε στον ευνουχισμό κάθε ουσιαστικής τάσης αντίστασης προς το καθεστώς στην κοινωνία, είτε συνειδητά αποβλέπουν στην καθυστέρηση κάθε δράσης, προσβλέποντας στο ότι η θεωρητική τους προσέγγιση - την οποία αποδεδειγμένα πλέον η κοινωνία αντιλαβάνεται συλλογικά ως στείρα - θα προκαλέσει την αναμενόμενη απραξία για πολύ καιρό ακόμα. Κι ως εκ τούτου, την περαιτέρω κατολίσθηση ολόκληρη της κοινωνίας σε μια κόλαση άνευ προηγουμένου.