Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΛΑΚΑ
Μεταξύ των ελληνικών κομμάτων εξουσίας κυρίαρχη είναι ακόμη η άποψη ότι η ασφάλεια της χώρας είναι δεδομένη από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Η άποψη αυτή θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι διαρθρώνεται στην πράξη ως το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Στο πλαίσιο αυτού του δόγματος οι ελληνικές κυβερνήσεις καταβάλλουν ανελλιπώς την πανάκριβη (πολιτικά) και εξουθενωτική (οικονομικά) συνδρομή για τη συμμετοχή της χώρας στους ευρύτερους δυτικούς πολιτικούς- οικονομικούς- στρατιωτικούς συνασπισμούς και συμμαχίες.
Στην (οδυνηρή) πραγματικότητα ωστόσο, όπως αυτή αποκαλύπτεται σε περιόδους αστάθειας και εντάσεων σαν αυτή που διανύουμε, γίνονται ολοένα και πιο φανερό οι αδυναμίες του ελληνικού αμυντικού δόγματος:
Πρώτον: η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ δεν την προστάτευσε από τα δεινά μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης. Αντίθετα η χώρα χρησιμοποιήθηκε ως ανάχωμα για την κάλυψη των ζημιών των μεγάλων γερμανικών και γαλλικών κατά κύριο λόγο τραπεζών.
Δεύτερον: η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, δεν την προστάτευσε με τον επιμερισμό των βαρών που προκαλεί η τεραστίων διαστάσεων προσφυγική κρίση. Αντίθετα, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από τους Εταίρους της ως ανάχωμα των προσφυγικών ροών και χώρος αποθήκευσης δεκάδων, πιθανότατα και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Τρίτον: Η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ ουδέποτε εμπόδισε την εκδήλωση και προώθηση των τουρκικών διαθέσεων για αναθεώρηση των Διεθνών Συνθηκών. Μια τέτοια σαφή και μεθοδική εκδήλωση παρατηρούμε να εμφανίζεται από την πλευρά της Τουρκίας η οποία αξιοποιεί την ανάμειξη του ΝΑΤΟ στην (υποτιθέμενη) προσπάθεια ελέγχου των προσφυγικών ροών από την Τουρκία προς τα ευρωπαϊκά (ελληνικά) εδάφη, για να υπενθυμίσει τις απόψεις της περί γκρίζων ζωνών.
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτήν ακριβώς την περίοδο ζούμε (και ανέμελα παρατηρούμε) την κατάρρευση του ελληνικού αμυντικού δόγματος, καθώς ένα σύστημα αντιμετώπισης κινδύνων προϋποθέτει:
Πρώτον: τον σαφή προσδιορισμό του (εχθρού) αντίπαλου, των στόχων και των δυνατοτήτων του.
Δεύτερον: τον σαφή προσδιορισμό των συμμάχων (υπό την έννοια της ταυτότητας των κοινών συμφερόντων.
Τρίτον: την φροντίδα της υλικοτεχνικής υποδομής και των πόρων για οργάνωση της άμυνας.
Εχουμε την εντύπωση ότι είναι προφανές πως:
αν και ο αντίπαλος καθώς και οι στόχοι του είναι σαφείς, ο κατευνασμός του, εξακολουθεί να αποτελεί την μόνη επιλογή για την—δίχως αποτέλεσμα όπως αποδεικνύεται- αντιμετώπισή του.
αν και η Ελλάδα (εκ)πληρώνει τις συμβατικές της υποχρεώσεις και με το παραπάνω σε Εταίρους και Συμμάχους δεν απολαμβάνει σε καμία περίπτωση την υποστήριξη και οφειλόμενη αλληλεγγύη
Για την αμυντική υποδομή της χώρας (εξαιρουμένου του έμψυχου υλικού) καλλίτερα να σιωπήσουμε…
Υ.Γ. η κατάρρευση ενός (αμυντικού) δόγματος, σπανίως συντελείται αναίμακτα…