ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ
», δήλωσε υψηλόβαθμος παράγοντας του οικονομικού επιτελείου μετά τη νέα, χθεσινή συνάντηση με το κουαρτέτο δείχνοντας ότι το πολιτικό momentum για επίτευξη συμφωνίας υπερτερεί – σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον – των ανοιχτών ακόμη διαφωνιών μεταξύ των ευρωπαίων πιστωτών και του ΔΝΤ.
Τον Απρίλιο η συζήτηση για το χρέος
Ανάλογη πολιτική κατεύθυνση δίνεται και στο θέμα του χρέους, μετά και την άτυπη ενεργοποίηση της «ρήτρας» του προσφυγικού στις διαπραγματεύσεις. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας, στη συνέντευξή του στην εφημερίδα Il Sole 24 ore, δείχνει ανοιχτά ως πιθανό χρόνο και πεδίο έναρξης της συζήτησης για το χρέος την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ στις 15 Απριλίου, ενώ το ίδιο ακριβώς χρονοδιάγραμμα έδωσε στους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup.
Το τίμημα, ωστόσο, γι αυτά τα δύο στρατηγικά βήματα ακουμπά επικίνδυνα τον αστάθμητο παράγοντα της κυβερνητικής «βίβλου» - τη μεσαία τάξη. Η συμφωνία που κυοφορείται μεταξύ οικονομικού επιτελείου και πιστωτών για το φορολογικό, με βάση τις πληροφορίες και από το χθεσινό ραντεβού Τσακαλώτου – Κουαρτέτου, στοχεύει σε άντληση περίπου 800 εκατομμυρίων ευρώ και πάλι από τα μεσαία εισοδήματα.
Το Μνημόνιο της μεσαίας τάξης
Η «κόκκινη γραμμή» της μη επιβάρυνσης των εισοδημάτων κάτω των 30.000 ευρώ έχει ήδη καταρρεύσει, κυβερνητικές πηγές επιβεβαιώνουν ότι, «έστω και σε διαχειρίσιμη κλίμακα», θα απαιτηθεί υπαναχώρηση στις απαιτήσεις των πιστωτών για μείωση του αφορολόγητου ορίου συμπαρασύροντας και εξισώνοντας – ξανά – φτωχούς και φοροφυγάδες, ενώ οι δεδομένες περικοπές στις επικουρικές απειλούν να πλήξουν και συντάξιμες αποδοχές της τάξης των 800 ευρώ.
Στο Μαξίμου τα πιθανά κόστη και ζημίες αποτιμώνται ήδη, με τις τελικές εκτιμήσεις όμως να είναι θετικές. Η ανακωχή με τους αγρότες – για τους οποίους οι δανειστές φέρονται να αποδέχονται διατήρηση του υφιστάμενου φορολογικού πλαισίου – δίνει πολιτικές ανάσες σε έναν ζωτικό χώρο του εκλογικού σώματος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν αποτελούν, παραδοσιακά, μέτωπο υψηλών κοινωνικών εντάσεων, ενώ σε ό,τι αφορά μισθωτούς και συνταξιούχους το κυβερνητικό σχέδιο και αφήγημα έχει και πάλι ως ορόσημο το χρέος: Η λύση για το χρέος, κατά την κυβέρνηση, θα είναι εκείνη που θα αναστρέψει το οικονομικό κλίμα, θα οδηγήσει σε ανάκαμψη της εμπιστοσύνης και, μεσοπρόθεσμα, σε νέες θέσεις εργασίας και ανάκτηση του χαμένου εισοδήματος.
Ο Τσίπρας και οι άλλοι
Είναι ένα αφήγημα και μια τακτική ευάλωτη μεν, που όμως ευνοείται από το πολιτικό περιβάλλον. Ο εθνικός στόχος της λύσης στο χρέος δίνει το κίνητρο και το στήριγμα στους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας να αντέξουν στις πιέσεις κατά την ψήφιση των δύσκολων μέτρων του φορολογικού και του ασφαλιστικού, ενώ τα πυρά της αντιπολίτευσης – παρ’ ότι θορυβώδη – παραμένουν στην πράξη άσφαιρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να έχει μείζονα θέματα εσωτερικών ισορροπιών προς επίλυση πριν ξανακάνει τη ΝΔ αξιόπιστη εναλλακτική εξουσίας, ενώ δυσκολεύεται ήδη έντονα να αντιπολιτευτεί μέτρα αντιδημοφιλή μεν αλλά συγγενή με την συντηρητική και φιλελεύθερη οικονομική ατζέντα.
Το ΠΑΣΟΚ επιμένει μόνο – ενίοτε και σε τόνους πολιτικής υστερίας πλέον – να ζητά μια οικουμενική που ουδείς εκ των κεντρικών κοινοβουλευτικών παικτών θέλει, το Ποτάμι ψάχνει στα τυφλά σωσίβια δεξιά κι αριστερά του, η δε λοιπή διασκορπισμένη κεντροαριστερά εξακολουθεί να έχει περισσότερους πρόθυμους ηγέτες παρά στρατηγικές προτάσεις ανασύνταξης.
Είναι ένα πολιτικό τοπίο αρκούντως βολικό για τον Αλέξη Τσίπρα – πόσο μάλλον μετά το προσεκτικό άνοιγμα στην ευρωπαϊκή, και όχι μόνον, σοσιαλδημοκρατία…