Η φωτογραφία αυτή από μία...μαθητική παρέλαση έπαιξε αρκετά αυτές τις ημέρες, ωστόσο την εντόπισα και σε περυσινές αναρτήσεις στο διαδίκτυο.
Το νόημά της όμως δεν αλλάζει. Μήπως δεν επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό φέτος; Άλλωστε ποιος προσέχει τα πρόσωπα ε; Όλοι από το λαιμό και κάτω παρατηρούν.
Ο δε φωτογραφικός φακός φαίνεται πως ήταν εξαρχής σε χαμηλά ύψη. Ήταν εκεί όχι για την παρέλαση αλλά για το ψαχνό.
Και αυτό είναι το λυπηρό. Από την μπούργκα της απογόνου του Ιμπραήμ που είχε σχεδόν τελειώσει την επανάσταση, μέχρι τις παρυφές του κωλομάγουλου υπάρχει μια τεράστια απόσταση.
Μπορείς να μην αισθάνεσαι Μπουμπουλίνα αλλά έχεις τη δυνατότητα να νιώσεις λίγο τη σοβαρότητα της στιγμής.
Μπορείς να φορέσεις μια κοντή φούστα δίχως να βγάλεις τον πισινό σου έξω και να παρελαύνεις σαν ένα ωμό κομμάτι κρέας που το βράδυ θα πρωταγωνιστήσει στα όνειρα διάφορων περίεργων.
Η ομορφιά άλλωστε δεν περιορίζεται ή μεγαλώνει ανάλογα με το πόσο κρέας θα αποκαλύψεις για να πετάξεις τα μάτια έξω των θεατών.
Αλλά τι να κάνει κι η μαθήτρια όταν είδα προχθές στην παρέλαση με δασκάλα με πόδια σαν του Οβελίξ με σούπερ μίνι...
Αλλά τι να κάνει κι η μαθήτρια όταν είδα προχθές στην παρέλαση με δασκάλα με πόδια σαν του Οβελίξ με σούπερ μίνι...
Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι αυτής της μορφής η γύμνια επισκιάζει την ομορφιά αναδεικνύοντας το φθηνό της περίστασης.
Σίγουρα πάντως επισκιάζει το πρόσωπο διότι κανείς δεν το προσέχει και δεν το θυμάται. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο.