Ολόκληρες οροσειρές λέξεων κινούνται και συνωθούνται μέσα στην πολιτική επιπολαιότητα και ανικανότητα, στην ατροφία της πολιτικής, στην πολιτική επιτήδευση, στο πολιτικό εύρος των ψεμάτων. Λες και αγωνιούν από μόνες τους να απεγκλωβιστούν, αναζητώντας να βρουν τη σωστή θέση τους, για να μην πάρουν μέρος στο παρανάλωμα του κοινωνικού κραδασμού,που οδηγεί τους πολίτες ενώπιον της μοίρας των υπάρξεων.
Και μαζί με τις λέξεις, τα πρόσωπα με τις αδέσποτες μνήμες ή και τις "αμνήμονες" μνήμες να πλειοδοτούν στην απληστία της συντριβής των αξιών και των ιδεών, στη σκιά της "πεθαμένης αιωνιότητας",με τους ήχους των κυμβάλων να καλύπτουν τους πολιτικούς μυκηθμούς στη μαρτυρία της πολλαπλότητας.
Σήμερα ωστόσο η γραφίδα τούτη δεν θα ασχοληθεί με την ελληνικό δράμα, που "σκηνογραφείται" από την ατέρμονη οικονομική κρίση και εσχάτως με την αδιέξοδη κατάσταση στο προσφυγικό, με τα πολιτικά "καραγκιοζιλίκια" που προσλαμβάνουν και θεσμικό χαρακτήρα με την παρουσία του "μαρμαρωμένου" προέδρου της δημοκρατίας.
Θα ασχοληθεί με το "γυναικείο δράμα" με την ευκαιρία της ημέρας της Γυναίκας, που παγκοσμίως καθιερώθηκε στις 6 Μαρτίου, για να αναμοχλεύει στη μνήμη μας τους αγώνες των γυναικών, που έχουν τις ρίζες τους στις αρχές του 20ου αιώνα.
Της γυναίκας που για αιώνες είχε στεγνώσει από δάκρυα απελπισίας, ντροπής και αγανάκτησης. Και το βλέμμα της από μόνο του ήταν και εξακολουθεί να είναι στις "κλειστές" κοινωνίες, η αφήγηση μιας κουρασμένης και πονεμένης ψυχής. Και κάθε ματιά της αφηγείται το φόβο της και την απογοήτευσή της. Και οι συγχορδίες των λέξεων της και των εννοιών της πίκρας της συνέθεταν και εν πολλοίς συνθέτουν ένα "μεγαλειώδες" σύνολο από σκιάχτρα...
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μεθαύριο. Και το "γυναικείο δράμα", μια φράση πολύσημη και εξαιτίας της πολυσημίας της σχεδόν αμετάφραστη, που απετέλεσε για την καινοτόμο, ριζοσπαστική και ρηξικέλευθη σκέψη του Πλάτωνος ένα πρόβλημα δύσκολο και γι' αυτό το αντιμετώπισε μεθοδικά και συστηματικά, πολλές φορές στους μεταγενέστερους χρόνους μέχρι και σήμερα παραδόθηκε στη...γοητεία της κοινωνικής σιωπής...
Μια σιωπή που μεγιστοποιεί την αδικία σε βάρος της γυναίκας!..
Πολλά λέγονται και κατά καιρούς γράφονται για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία. Οι απόψεις αλληλοσυγκρούονται και επιδέχονται κοινωνιολογικής ανάλυσης. Κάποιες φορές μάλιστα το όλο θέμα προσλαμβάνει και διαστάσεις κακότεχνης κωμωδίας. Το σίγουρο είναι πάντως ότι οι όποιες "προοδευτικές" απόψεις και θέσεις διατυπώνονται για το επίμαχο θέμα, ωχριούν μπροστά στις επισημάνσεις του Πλάτωνος πριν από 25 περίπου αιώνες.
Οι ιδέες του Πλάτωνος για τη γυναίκα και τη δραστηριότητά της,για την παιδεία και την ελευθερία της, για την συμμετοχή της στα κοινά, είναι τόσο επίκαιρες και τόσο "προχωρημένες", που αν εφαρμόζονταν στο σύνολό τους, θα άλλαζε το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό της εποχής μας.
Πρόκειται για μια ειρηνική "επανάσταση", που θα οικοδομούσε μια δίκαιη και δικαίως λειτουργούσα πολιτεία. Μέσα σε μια τέτοια πολιτεία μεταβάλλονται η νομική θέση της γυναίκας, η κοινωνική της θέση και η όλη αντίληψη και νοοτροπία της εποχής για τη γυναίκα.
Συναρπάζουσα η παρουσία της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Ζωή,ομορφιά ζωής, συναγερμός των αισθήσεων, χάδι της ανθρώπινης ύπαρξης, απάνθισμα της αισθητικής τελειότητας. Ιστορία, κοινωνική και εξελικτική διαδικασία, δεν εννοούνται χωρίς τη δημιουργική παρουσία και την απροσμέτρητη προσφορά του θήλεος...
Και όμως η "επανάσταση" δεν έγινε ποτέ. Απαξίωση εκ μέρους του άνδρα, σεξ, πολιτική, διπλή αλλοτρίωση της γυναίκας, απόγνωση, μοναξιά συχνά, εκμετάλλευση και ανισότητα, εμπορευματοποίηση της γυναικείας ομορφιάς και της θηλυκότητας, ταμπού και νεύρωση, εξακολουθούν να συντηρούν πτυχές των συζητήσεων για το ρόλο της σε μια αμιγώς ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Ο σεξισμός των εξουσιών και των ιερατείων αντιδρά ακόμη βίαια έως βάναυσα, συνήθως με υποκριτική ευλάβεια, όταν αμφισβητείται το μονοπώλιο του λόγου του. Και μια κοινωνία σιωπής να κορυφώνει το "γυναικείο δράμα" με σκηνικό συχνά την ενδοοικογενειακή βία, γενικά τη βία κατά των γυναικών, πολλές από τις οποίες ζουν τη δική τους κόλαση...