Στη Μικρά Ασία έχω βρεθεί αρκετές φορές. Θυμάμαι ωστόσο την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη Σμύρνη. Κυριολεκτικά, σαν έβγαζα το πόδι μου από το πλοιάριο στη στεριά. Δεκαετίες μετά την εκδίωξη του παππού, της θείας, της προγιαγιάς, επιστροφή στη Σμύρνη.
Αισθανόμουν ότι βίωνα μια ιστορική στιγμή κι έλεγα μέσα μου καθώς περπατούσα, ότι κάπου πίσω μου βρίσκονται κι αυτοί, να προχωρούν μαζί μου προσέχοντάς μες.
Όποιος έχει βρεθεί στην Ιωνία και την Πόλη, καταλαβαίνει, νιώθει, βλέπει μια ολόκληρη ατμόσφαιρα να βροντοφωνάζει Ρωμηοσύνη, Ελληνισμός, Χριστιανισμός και σύντομα θα σας περιγράψω ένα συγκλονιστικό περιστατικό που συνέβη στο Ικόνιο πριν λίγα χρόνια.
Σε αυτή τη Σμύρνη βρέθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας. Αναλογίστηκε άραγε που πατούσε τα παπούτσια του; Αναρωτήθηκε σε πόσο βάθος έχει ποτιστεί το χώμα με το αίμα των ελλήνων και των αρμενίων; Συλλογίστηκε πόσοι από αυτούς που έβλεπε στο δρόμο έχουν ένα παππού ή μια γιαγιά που ήταν έλληνες και κρατούν ακόμη κρυφά τις παραδόσεις του;
Προφανώς δεν αναλογίστηκε τίποτε. Αντιθέτως εξευτελίστηκε για άλλη μια φορά ως άνθρωπος και πρωθυπουργός μιας τραγικής πια χώρας.
Την ώρα που το δικτατορικό καθεστώς κλείνει ΜΜΕ στη γειτονική χώρα, αυτός μοίρασε σα χαϊβάνι κόκκινα τριαντάφυλλα παρέα με την ποντικόφατσα. Να του πήγε του γιαλατζί αριστερού να μιλήσει για ελευθερία του τύπου στην κοινή συνέντευξη τύπου.
Σε κάποια φάση τόλμησε να ψελλίσει κάτι για παραβιάσεις στο Αιγαίο. Ο Αχμέτ όμως του είπε ότι αυτά που εσείς λέτε παραβιάσεις, εμείς τα λογίζουμε δικά μας μπρε! Και το βούλωσε ο Αλέξης.
Μέχρι και ο Γιωργάκης είχε τολμήσει να πει δύο κουβέντες στο μακρινό Ερζερούμ.
Κι όλα τα στιγμή που στον Πόντο συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Σε τουλάχιστον 1 εκ. έχουν υπολογιστεί οι πόντιοι, κι αποτελούν το Νο2 ζήτημα της ΜΙΤ, εξ ου και όλοι οι δάσκαλοι είναι πράκτορές της. Θυμηθείτε μόνο το οδοιπορικό του Pontos-news στην Τραπεζούντα και πως σηκώθηκε όλο το τμήμα του δημοτικού στο ερώτημα "ξέρει κανείς ρωμαίικα;" αλλά και πόσες ακόμη καταγεγραμμένες ιστορίες.
Ο πρωθυπουργός κατάπιε τη γλώσσα του μπροστά στον Αχμέτ. Συναίνεσε σιωπηλά στις τουρκικές διεκδικήσεις. Όχι τίποτε άλλο αλλά δεν και γραβάτα να λύσει λίγο τον κόσμο.
Ταπείνωση κι εξευτελισμός στη ματωμένη Σμύρνη για τον Τσίπρα. Κι όλα αυτά σε μια εποχή όπου η Τουρκία ταλανίζεται από το κουρδικό, τελεί σε εμπόλεμη κατάσταση στα νοτιο-ανατολικά κι ένας άλλος έλληνας πρωθυπουργός θα έσπευδε να εκμεταλλευτεί διπλωματικά τη συγκυρία για να ξεμπερδεύουμε οριστικά με ένα κράτος φονιάδων, κατσαπλιάδων, υποκριτών, βιαστών, πνιχτών και άρπαγων.